อายุจะ 30 แล้ว แต่ยังไม่รู้จุดยืนของตัวเอง อยากทำอะไร อยากใช้ชีวิตแบบไหน ตอนนี้ในหัวว่างเปล่ามาก ใช้ชีวิตไปวันๆ ไม่มีโอกาสดีๆให้ตัวเอง เพราะยังต้องคอยซัพพอตคนรอบข้างอยู่ ไม่กล้าไปใช้ชีวิตของตัวเอง

คือ หนูอยู่ม.2ค่ะตอนนี้ หนูอยากเป็นสัตวแพทย์มากๆ  แต่ทีนี้ หนูอยากรับจ้อบเป็นดนตรีสด เพราะหนูอยากช่วยพ่อแม่เก็บตังค์ซื้อบ้านสักหลัง(หนูอยู่บ้านพักราชการ) เลยขอให้พ่อแม่พาเรียนดนตรีหน่อย พ่อแม่ก็ไ

เนื่องจากเรากับแฟนช่วงที่เริ่มรู้จักกันก็ต่างคนต่างทำงานซัพพอร์ตกันไปมา คบกันมาสักระยะจะมีช่วงชีวิตนึงที่เราว่างงาน เขาก็ซัพพอร์ตเรานะ ถือว่าดีมากๆ จนมาวันนึงเรามาทำงานที่ตจว.บ้านเขา เช่าห้องกันอยู่ เ

ถ้าได้ดูกระทู้ของผมก่อนหน้า ผมเคยพูดเรื่องแฟน เรื่องอนาคต ตอนนี้ผมได้เลิกกับแฟนแล้วครับ กลับไปเป็นเพื่อน แต่ผลกระทบระหว่างที่เราคบกัน ผมพูดถึงแต่เรื่องอนาคต ไถ่ถามเค้าตลอดจนกลายเป็นแรงกดดัน พูดไม่ดีใส

.

เวลาเจออะไรมาเหนื่อย อยากมีคนอยู่ข้างๆ ก็มีครอบครัวเพื่อนแหล่ะ แต่บางทีก็อยากมีใครสักคน ใครสักคนที่คอยซัพพอตความสุข ซัพพอตการเรียน(ไม่ใช่เอาเงินให้นะ) แบบผลักดันความฝันไปด้วยกันเรื่อยๆ บางทีเรื่องบางเ

เริ่มเรื่องเลยละกัน...           ผมมีรักนึงที่รักมากแถมเป็นรักที่ผมโคตรตั้งใจรักเลย ในทุกๆวันที่ผมกับเธอคนนั้นเรายังปกติกันมันโคตรมีความสุขแต่นั้นแหละครับความสุขมันสั้นแบบเดีย

เรามีน้องชายที่ตอนนี้อายุ 24 ปี มีงานทำแต่มันจะชอบทักมาขอเงินเราบ่อยมาก  1 เดือน ประมาณ 4-5 ครั้ง แล้วก็เป็นภาระพ่อกับแม่ แม้กระทั่งคนรอบข้าง มันรู้จักใครคือยืมหมดแล้วเราต้องตามใช้หนี้ให้  เ

ผมอายุ 15 ผมเเค่ต้องการพื้นที่ส่วนตัว ต้องการคนปรึกษา ต้องการคนที่คอยพูดคุยได้ คนที่คอยซัพพอร์ต เเต่คนที่บ้านผมไม่เข้าใจสิ่งที่ผมทำเลย ให้นอนเร็วตื่นเช้า ทั้งที่ผมโดนดร็อปเรียน1ปี ตื่นมาไม่มีไรทำ งานท