ตอนนี้เราค่อนข้างที่จะเหนื่อยมากๆกับคนรอบข้าง หลักๆก็คือแม่เราเอง จะย้อนไปถึงเรื่องราวที่ผ่านมาทำไมเราถึงคิดแบบนี้เพราะเรารู้สึกว่าคนในครอบครัวเราไม่ได้สนับสนุนอะไรเราเลยมีแต่แย้งเราตลอดเวลาไม่ว่าเราจะทำอะไรคือไม่ดีไปหมดทางที่พวกเขาเลือกให้คือดีที่สุดแต่ถ้าทุกอย่างไม่ได้เป็นอย่างที่เขาหวังคนที่จะโดนดูถูกแล้วก็โดนซ้ำเติมคือเรา ส่วนตัวพ่อกับแม่แยกทางกันตั้งแต่เราอยู่ ป.5 แม่เรามีครอบครัวใหม่ ส่วนพ่อก็ไปทำงานในเมือง ตั้งแต่จำความได้คนที่เรารู้สึกได้รับความรักเลยคือยายเพราะท่านเป็นคนที่เลี้ยงเรามาตั้งแต่เด็กแต่ท่านเสียไปแล้ว แม่รับเราไปเลี้ยงตั้งแต่ ม.2 ตอนนั้นยังเด็กเราไม่รู้หรอกว่าแม่ทำไปเพราะอะไรพอโตมาเราถึงได้เข้าใจว่าแม่อยากเอาชนะพ่อด้วยการเลี้ยงดูเราให้ดีกว่าพ่อแท้ๆ ตอนมาอยู่กับแม่กับครอบครัวใหม่เราไม่มีอคติกับการเลี้ยงของเขาเพราะเราอยากทำหน้าที่การเรียนให้ดีที่สุด จน ม.3 เราอยากเรียนต่อสายอาชีพเพราะเรารู้สึกว่ามันสามารถเรียนไปทำงานไปเพราะเราไม่อยากอยู่บ้านหลังนี้เรารับรู้ถึงปัญหาภายในครอบครัวใหม่ แม่ยกเหตุผลมาพูดแล้วก็เชื่อคำพูดพ่อใหม่มากกว่าความตั้งใจของเราที่จะเรียนต่อ สุดท้ายเราไม่ได้ไปเรียนในสิ่งที่เราอยากไป ถามว่าตอนนั้นติดเพื่อนมั้ยเราแทบไม่มีเพื่อนคบเพราะเราไม่ค่อยได้เที่ยวเหมือนคนอื่นๆต้องกลับบ้านตรงเวลา เสาร์-อาทิตย์ ก็อยู่บ้านตลอดพ่อเลี้ยงบอกให้แม่เราคอยมาพูดกับเราตลอดว่าไม่อยากให้ไปเที่ยวเดียวเสียคน พอเราได้เรียนต่อ ม.4 โรงเรียนของอำเภอแม่เรา บอกเราว่าให้เราเรียนสายบัญชีเพราะแม่จะส่งเข้ามหาลัย เราก็ฝืนเรียนจนจะจบ ม.6 พ่อใหม่กับเเม่เราก็ทะเลาะกันหนักขึ้นเรื่อยๆ แล้วแม่ก็มาบอกเราตอน ม.6 เทอม 1 ว่าเรียนจบให้หางานทำนะแม่ไม่มีเงินส่ง เรารู้สึกว่าที่เราพยายามมามันเหนื่อยมากแล้วมันก็ไม่ได้อะไรเลย เราพยายามไม่ใส่ใจเรื่องภายในบ้านนี้เพราะมันเป็นมานานตั้งแต่เรามาอยู่ แม่กับพ่อเลี้ยงทะเลาะกันไม่ต้องเดาก็รู้น่าจะเรื่องเราแล้วก็ปัญหาของเขาสองคน บ้านพ่อใหม่ฐานะปานกลาง แต่เขาอาจจะมีคนใหม่เพราะตอนแม่กับพ่อเลี้ยงเลิกกันไม่ถึงปีพ่อเลี้ยงมีเมียใหม่ เราเรียนจบก็หางานทันที แล้วก็เช่าห้องอยู่ แม่เราก็เริ่มแต่งตัวเริ่มติดโซเซียลหนักขึ้น เราเป็นคนโลกส่วนตัวสูงพอแม่มาอยู่ห้องด้วยแรกๆก็ดีค่ะหลังๆ เราเริ่มอึดอัดเพราะแม่จะชอบชวนน้ามาดื่มหน้าห้องบ้าง บางทีกลับบ้านดึกๆเราต้องลุกมาเปิดประตูให้จนมันทำให้เรามีปากเสียงกับแม่ ทุกครั้งที่มีปัญหากันแม่จะชอบพูดว่า มันเป็นเพราะเราที่ทำให้เขาเลิกกับแฟน เราก็คิดว่าถ้าไม่อยากดูแลจะเอาเรามาเลี้ยงทำไมตั้งแต่แรกเพราะตอนนั้นพ่อก็ส่งเงินมาเป็นค่าเรียนเราอยู่กับย่าแค่2คน ตั้งแต่มีครอบครัวใหม่แม่ไม่เคยส่งอะไรมาให้เลยแต่อยู่ดีๆก็อยากเอาเราไปเลี้ยง เราก็คิดนะคะว่าแม่จะเคยโทษตัวเองบ้างมั้ย แม่ไม่เคยคิดว่าตัวเองผิดเวลาโดนว่าหรือโดนคนอื่นซึ่งเป็นป้าเตือนหรือด่า แม่จะชอบบอกว่ามันเป็นเพราะคนนั้นคนนี้ ถามว่าแม่เราทำงานมั้ยแม่ได้เงินก้อนสุดจากพ่อเลี้ยงที่เพิ่งเลิกกันเราไม่ได้มีส่วนได้อะไรจากตรงนี้เลยเพราะเราย้ายออกมาหางานทำเช่าห้องอยู่ แม่ไม่ได้ติดต่อเรามาเกือบ 2 เดือน แต่มารู้ว่าเลิกคือตอนแม่มาขออยู่ด้วยแล้วแกก็บอกเงินไม่ค่อยมีเหลือหมื่นกว่าๆ จะเปิดร้านอาหารตามสั่งแล้วขอเราเดือนละ2,000 เราก็ให้ค่ะบางเดือนให้ 4,000 ไม่รวมค่าห้องค่ากินเราจ่ายต่างหากแม่ไม่ได้ช่วยตรงนี้เราก็ไม่ได้ถามเพราะถ้าแกอยากช่วยแกคงช่วยเอง เราอยู่กันมาเกือบๆ 2 ปี มันก็มีปัญหาเล็กๆน้อยๆแต่มันบ่อยมาก ส่วนตัวเราไม่ได้มีปัญหานะคะแต่มันมีอยู่ที่แม่เราแกเริ่มคุยกับคนต่างเพศแล้วชอบมีปัญหาเรื่องเงินบ่อยๆ บางทีเราโอนให้ 2,000 ต่อเดือนแม่ก็ทำเสียงไม่พอใจทั้งๆที่แม่ก็มีรายได้ของตัวเอง เราก็มีค่ารถ ค่าห้อง ค่าของจิปาถะในแต่ละเดือน จนเราเริ่มอึดอัด พอแม่ติดคนคุยมากขึ้นแม่ก็ไม่อยากจะเปิดร้านขายของแล้วชอบหายไปท2-3วันจนป้าเริ่มถามเราว่าแม่ไปไหน มีครั้งนึงเราเลิกงานมากำลังจะนอนได้ยินเสียงคนโวยวายแล้วเคาะประตูให้เปิด ป้าเรายืนอยู่กับแม่แล้วแม่ร้องไห้ เราก็งงว่าเกิดอะไรขึ้นป้าแกก็ด่าแม่เรื่องติดผู้ชาย ติดหวย เอาเงินไปเที่ยวเลยไม่ค่อยมีเงินมาเปิดร้านขายเพราะแม่กับป้าเขาหุ้นกันคนละครึ่งแม่จะเป็นคนไปซื้อของ ป้าจะเป็นคนทำอาหารคือช่วยกันอยู่ 2 คน เราก็ไม่ได้พูดอะไรได้แต่ยืนกอดอกมองแม่เฉยๆ แม่เราร้องไห้แล้วก็บอกมันเป็นความผิดเราที่ไม่ยอมมาคุยกับแม่ กลับมาก็เข้าห้องไปนอนตลอดเราถอนหายใจแล้วเดินเข้าห้องเลยค่ะเพราะเหนื่อยจะเข้าใจแม่แล้วจริงๆ หลังจากนั้นป้าก็ไม่มาหาแม่อีกแม่ก็ปิดร้าน พอแม่ขาดรายได้ก็มาหาเรื่องทะเลาะกับเราเอาเงิน คือเราทำงาน12ชม.ต่อวัน เลิกงานมากก็เหนื่อยเพราะแม่อีกเราเจอเรื่องนี้มาครึ่งปีจนเรากลายเป็นซึมเศร้าเพราะแม่เราเอง เคยพาแม่ไปหาหมอเพราะหมอเขาอยากพบแม่ ตอนเดินออกจากห้องแม่มาพูดกับเราว่ารู้มั้ยถ้าเกิดเป็นซึมเศร้ามันจะบันทึกลงประวัติส่วนตัวเราเวลาไปสมัครงานบริษัทเขาดูเขาจะรู้หมดเลยว่าเราเป็นอะไร บางทีเราก็อยากจะรู้ว่าที่แม่ยังอยู่กับเราตรงนี้เพราะแม่ยังไม่มีที่ไปหรือเปล่าเหนื่อยมากเลยค่ะ ทุกวันนี้เราไม่ได้อยู่กับแม่เพราะแม่ไปอยู่ช่วยพี่สาวเลี้ยงหลานอยู่บ้านแต่เราก็ส่งเงินให้ตลอดแล้วก็ค่านั้นนี้ พี่สาวก็โทรมาฟ้องเรื่องแม่ แม่ก็โทรมาฟ้องเรื่องพี่สาวสลับกันไปมาจนเราคิดว่าเราท้อมาก เรื่องพี่สาวเราก็เยอะค่ะเคยทะเลาะกันแล้วเขาปาเสื้อผ้าเราออกนอกบ้านทั้งๆที่บ้านนั้นเราจ่ายค่าเช่า รถก็ยืมเราขับคือเราไม่อยากรับรู้อะไรไปมากกว่านี้แล้ว เราควรตัดพวกเขาออกไปจากชีวิตดีมั้ยคะ เราโคตรจะท้อแท้กับชีวิตเลยรู้สึกว่าคนรอบตัวเราแค่เห็นเรายังมีเงินให้เขาอยู่ เราจะดูเห็นแก่ตัวมั้ยคะถ้าเราปล่อยเขาไปเลยเพราะเราวนเวียนกับปัญหาพวกนี้มาตั้งแต่เรา อายุ19จนตอนนี้25 แล้วเราเหมือนไม่ได้ใช้ชีวิตของตัวเองต้องหาเงินมาให้เขาตลอด