เราเบื่อพ่อเรามาก พ่อเราเป็นคนที่ไม่ฟังเหตุผลเลย ใช้อารมณ์ตลอดเวลาและด่าตลอดเวลาไม่ค่อยทำร้ายร่างกายส่วนใหญ่จะพูดทำร้ายจิตใจ เราต้องทนอยุ่กับพ่อแบบนี้มานานมาก ใช้ชีวิตในบ้านหลังเดียวกัน2คน งานก็ไม่ค่อยทำ  เราขอเกริ่นก่อนว่า ตอนแรกเรามีพ่อแม่ พี่สาว ใช้ชีวิตในบ้านหลังเดียวกัน4คน พ่อเราชอบทะเลาะกับแม่ทุกวัน ทะเลาะตั้งแต่ที่เราเกิดมา และเวลาทะเลาะกันชอบตะโกนด่าเสียงดัง พูดเบาๆไม่เป็น คนข้างบ้านได้ยินกันหมด จนเราตอนอายุ 11 ปี แม่เราทนไม่ไหวเลยเลือกที่จะย้ายออกไปที่อื่น(
ตอนแรกแม่เราจะไปหลายครั้งแล้วแต่พ่อยื้อไว้แม่เลยอยุ่) แล้วแม่ก็ทิ้งให้เรากับพี่สาวอยุ่กับพ่อ พ่อเราหลังจากไม่มีแม่ให้ด่า ก็มาด่าพี่เราแทน ด่าทุกวันทำอะไรนิดหน่อยไม่พอใจก็ด่า ตอนนั้นเราอาบน้ำนานเพราะสระผมด้วย แล้วตอนนั้นพ่อเราก็ไม่ได้ทำงาน พ่อก็หงุดหงิดตะโกนด่า ขู่ว่าจะตีจะอะไรบ้าง จนเราไม่กล้าออกไป พอเราไม่ออกไปก็มายืนด่าเราหน้าประตูจนเราต้องเปิดออกไป แล้วพ่อก็หยิบไม้แขวนเสื้อมาตีเรา1ที แรงๆ แล้วพี่สาวเราก็ช่วยไรไม่ได้เพราะเดี๋ยวโดนด่าไปด้วย แล้วหลังจากนั้นเราก็ไม่ค่อยเข้าห้องน้ำนานเพราะเกี๋ยวโดนด่าอีก พอผ่านไปสัก2-3เดือน พี่เราย้ายไปอยุ่กับป้า พี่สาวของพ่อ แล้วก็ทิ้งเราให้อยุ่กับพ่อ2 คน จากปกติที่พ่อจะด่าแต่พี่ แต่ตอนนี้พี่ไม่อยุ่แล้ว เลยมาด่าเราแทน ด่าทุกๆๆๆๆๆวัน เราเบื่อมาก จนมีอยุ่วันหนึ่งพ่อเราไม่ไปทำงาน แล้วจานยังไม่ได้ล้างก็โหวกเหวกโวยวายใหญ่ด่าเรา แล้วพ่อก็ไบ่เราไปอยุ่กับแม่ (ที่จริงพ่อไล่เราหลายครั้งแล้ว) แต่มันมีประโยคสกิดใจประโยคหนึ่งคือ "เมื่อไหร่จะออกไปจากชีวิตกูสักทีวะ" เราปรี๊ดเลย เราไม่ทนแล้วเราเลยเก็บเสื้อผ้าหนีไปอยุ่กับพี่ แต่พ่อก็ตามมาเจอเรา เลยด่าเราไม่หยุด ชี้หน้าด่า ว่า"แน่จริงมากหรอถึงมาเนี่ยห้ะ"
แล้วพ่อก็พูดต่ออีกว่า อย่ามาเหยียบบ้านกูอีกนะ ถ้ากลับมาเหยียบเมื่อไหร่ กูจะตบให้คว่ำ จนสุดท้ายลูกของป้าพี่สาวพ่อเรา ประนีประนอมจนเรากลับไปบ้านพ่อได้ ที่จริงเราไม่อยากกลับหรอกแต่มันทำไม่ได้เลยต้องกลับไป แล้วเรื่องนั้นก็ผ่านมา1-2เดือนแล้ว พ่อเราก็เริ่มเหมือนจะปรับตัวไปทำงาน แต่นั่นแหละแต่เหมือน สุดท้ายก็ไม่ไปทำงานนอนอยุ่บ้านทั้งวัน แล้วไม่ใช่ว่าจะรวยด้วย แค่ไม่ทำงาน  พ่อเราเป็นฟรีแลนซ์ จะทำงานเมื่อไหร่ก็ได้แล้วแต่อารมณ์ แต่อารมณ์ส่วนใหญ่ไม่ทำงาน แล้วพอพ่อเราไม่ทำงานก็ชอบหงุดหงิดโมโห ไม่มีตังแต่หิว ไม่มีตังนะแต่ไม่ทำงาน  บ่นหิวอยุ่นั่นแหละเเล้วเราเป็นลูกอ่ะ เราไม่ได้ทำงาน เราก้ไม่ได้มีตัง พ่อบ่นหิวอย่างเดียว ไม่เคยคิดหรอกว่าเราจะ หิวมั้ย เราพยายามไม่กินข้าวเพื่อจะได้ลดตังพ่อลงให้ได้มีเงินใช้(ตอนพ่อทำงาน) แต่พ่อเราไม่เคยคิดถึงตรงนั้นเลย เราต้องทนหิวเพื่อให้พ่อไม่ต้องเสียตังเพิ่ม แต่อยุ่มาวันหนึ่งเราหิวมากๆจึงไปบอกพ่อให้ซื้อข้าวให้หน่อย พ่อเราก็เดือดมากโมโหมาก เราไม่รุ้เพราะอะไรทั้งๆที่พยายามไม่กินแล้ว เราเบื่อพ่อ ไม่มีความรับผิดชอบแถมยังtoxicแบบนี้ เหนื่อยมากที่ต้องมารับมือกับอะไรแบบนี้ทุกวัน
.เอาจริงๆตั้งแต่แม่ทิ้งเราไปเหทือนโลกทั้งใบกำลังถล่มลงมา เราตอนที่แม่อยุ่ เอาแต่ใจมาก เถียงแม่ตลอด แต่เเม่ทำให้เราทุกอย่างไม่เคยปล่อยให้เราหิว ซื้อข้าวมาให้ตลอด เสื้อผ้าก็ซักให้ทำให้ทุกอย่าง ตอนที่แม่เราอยุ่พ่อ
"ไม่เคย" ทำงานเลย เเบ้วแม่ต้องแม่แบกรับค่าใช้จ่ายทั้งหมดด้วยตัวคนเดียว ตอนนั้นเราไม่เห็นค่าแม่เลย เราเอาแต่ใจ อยากได้ต้องได้ เราพึ่งมาคิดได้ตอนแม่ต้องจ่ายทั้งค่าน้ำค่าไฟ ค่าเทอมพี่กับเรา และยังต้องซื้อข้าวมาให้กินทั้งครอบครัว เราคิดถึงแม่มาก แต่รุ้ว่าแม่ควไม่กลับมาแล้วแน่ๆ เราเบื่อเราจะไปอยุ่กับคนอื่นก็ไม่ได้ โดนด่าตลอด คิดถึงแม่จัง.
ตอนนี้เราพึ่ง12เอง ทำไมต้องเจออะไรมากมายขนาดนี้.