สวัสดีค่ะ เราเป็นนักเรียนหญิงมอปลายอายุ18ปีคนหนึ่ง เรารักษาโรคซึมเศร้ากับแพทย์มาได้ปีกว่าๆแล้วค่ะ ถ้าให้ดูตัวเองตั้งแต่รักษามาจนถึงปัจจุบัน รู้สึกว่าเราดีขึ้นมาเป็นระดับๆ ซึ่งเป็นเรื่องดีค่ะ แต่เรารู้สึกว่าจะมีการใช้ชีวิตในบางช่วงที่รู้สึกว่าเบิร์นเอ้าท์มาก หมดไฟ หมดแรงในการใช้ชีวิตต่อ เรารู้สึกว่าเราไม่ได้มีประโยชน์กับคนอื่นๆสักเท่าไหร่ เพราะอาจจะเป็นที่เราเป็นคนที่ช้า อืดอาด หรือเรียนรู้และลงมือทำได้ช้ากว่าคนในกลุ่ม โดยคนส่วนมากก็เคยพูดเหมือนกัน แต่เราพยายามที่จะทำตัวไม่ให้ตัวเองช้าไม่ทันเพื่อน เรารู้สึกผิดที่ตามเพื่อนไม่เคยทันสักอย่าง ทำอะไรไม่เคยถูกใจหรือดี
     
      ตลอดที่ผ่านๆมา เราพยายามจัดระเบียบตัวเอง พยายามทำให้ตัวเองทันเพื่อน พยายามเข้าสังคม แต่บางที่ก็มีล้มเหลว ตามไม่ทันเพื่อนบ้าง ทำไม่ดีบ้างปนๆกัน เรารู้สึกอยากที่จะหลีกหนีปัญหาทุกๆอย่าง หลีกหนีสายตาของคนที่จ้อมมองมาด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจ เรารู้สึกกลัวทุกครั้งที่คนอื่นๆมองมาด้วยสายตาที่ไม่พอใจ หรือใช้น้ำเสียงที่ดูไม่พอใจ ถ้าเราผิดจริงๆเราจะยอมรับกว่าเราผิด แต่ในบางที่เราก็ไม่ได้ผิด แต่ก็ยังโดนเสมอมา
   
      เราเคยนั่งพูดเล่นๆกับเพื่อนค่ะว่าถ้าเราต*ยจะได้เงินประกันตั้ง5แสน เราก็พูดกันขำๆ แต่ประโยคที่เราไม่รู้ว่าคนอื่นจะคิดยังไงคือเขาให้เราไปกระโดดตึกค่ะ555 เขาพูดติดขำ แต่ตอนนั้นเราขำไม่ออกเลยค่ะ มันอาจจะเป็นประโยคธรรมดาๆสำหรับคนทั่วไปก็ได้ แต่สำหรับเราเหมือนว่าเราไม่ค่อยสำคัญเท่าไหร่เลย55 เราอาจจะคิดมากไปเอง แต่ก็ปล่อยวางได้ค่ะ แต่บางทีที่รู้สึกแย่ก็จะมีเด้งวนขึ้นในหัวว่าเคยโดนไล่ไปโดดตึก ขำดีค่ะ555 เราอยากเลิกเป็นคนคิดมากค่ะ แต่เราก็ปล่อยวางไม่ได้สักที เราเคยลองปล่อยหลายรอบแต่ใจก็ยังหลุดออกไม่ได้55

      เราอยากเป็นคนที่กลับมาแคร์ตัวเอง รักตัวเองให้มากขึ้น และอยากหายจากโรคซึมเศร้าไวๆ ทุกวันนี้ก็มีแค่ยาที่คอยประคับประครองอาการได้บางส่วน บางที่เราขอช่วยงานแต่โดนปฏิเสธก็มี เราคงทำงานไม่ถูกใจเขาแหละค่ะ555 แต่ก็จะมีบางช่วงที่โดนบ่นว่าทำไมไม่ช่วยงาน ทั้งๆที่เราอาสาช่วยแต่ดันโดนปฏิเสธ คิดว่ายังไงหรอคะ555 โดนบ่นฟรีๆเลย