เราอยากรู้ว่าพ่อแม่ของใครเป็นแบบเราบ้าง เราเหนื่อยมากในแต่ละวัน เราแค่อยากมีแฟนที่เราเป็นคนเลือกเองอยากได้คนที่เรารัก แต่พ่อแม่กับต้องอยากให้เราคุยแต่กับคนรวย เพื่ออะไรหรอ จะให้เราเลิกคุยกับคนที่เรารักไปหาคนรวย คนจนมันผิดอะไร ถึงเขาจะจนแต่เขาก็ขยันทำงานมากๆ ไม่ใช่จนแต่ไม่ทำอะไรเลย เรารู้สึกกดดันมาก  เราอยากระบายอยากพูดบ้างแต่เราก็ไม่เคยได้ทำแบบนั้นเลย เราแค่อยากระบายบ้างมันอยู่ในอกในหลายเรื่อง บางทีเราก็คิดนะว่าทำไมเราถึงไม่มีชีวิตเป็นของตัวเองบ้าง เราอยากเป็นอิสระอยากเลือกเอง ไม่ต้องคอยบอกว่า ให้ไปนู่นสิ ไปนี่สิ ทำนู่นสิ ทำนี่สิ เราเหนื่อย เราต้องมานั่งร้องไห้ตลอด เขาไม่เคยรู้เลยว่าเราจะรู้สึกยังไง มีแต่เราบอกว่าเขารู้สึกยังงั้นยังงี้ แต่ไม่เคยถามเราบ้างเลย ว่าเราจะรู้สึกยังไงบ้าง พอเราทำอะไรไม่ได้ดั่งใจ ก็ด่า ก็ตี แล้วคำด่าแต่ละคำมันไม่ควรออกมาจากปากคนเป็นแม่เลยด้วยซ้ำ เช่น ไม่น่าเกิดมาเลย,เกิดมาทำไมลกโลกป่าวๆ,ตายไปก็ดี,กูไม่น่ามีลูกอย่าง,อยากจะไปตายไหนก็ไป เขาด่าสารพัด เขาเคยคิดถึงความลูกสึกของคนเป็นลูกมั้ย หรือว่าเราไม่ใช่ลูกเขากันนะ เราเคยกินยาเพื่อฆ่าตัวตายไปครั้งนึงนะ แต่เขาก็กับว่าเราต่อว่า ถ้าอยากตายขนาดนั้นทำไมไม่ไปผูกคอตายละ หลังจากนั้นเราก็ไม่อยากคุยกับเขาอีกเลย

ที่เรามาเขียนกระทู้นี้เพราะเราไม่ไหวจิงๆเราทนมานานมากเราขอกระทู้นี้เป็นที่ระบายของเราหน่อยนะ ถ้าคนอื่นคิดยังไงก็มาแชร์กันได้นะ จะเป็นกำลังใจให้กันและกันเองนะ
#พ่อแม่ไม่ใช่เซฟโซน