อยากจะรบกวนเพื่อนๆ ห้องศาสนา  เนื่องจากตนเองได้มีโอกาสศึกษาแนวทางการปฏิบัติในหลายๆทาง แต่ก็ยังคงมีความสับสนในแนวทาง  ส่วนตัวเคยไปปฏิบัติมาดังต่อไปนี้ 1. มโนมยิทธิ 2. เดินจงกรม 3. สาย อ

สมัยแรกๆเมื่อเราจะทำสมาธิ มันจะย้อนหาในสิ่งที่เคยเคยทำชั่วมาแม้เพียงเล็กน้อยมาบั้นทอนเราให้เราหมดกำลังใจ หลังๆมันเริ่มกลัวในสิ่งที่กำลังทำในปัจจุบันทำให้เราทุกข์โดยไร้ประโยชน์จะแก้อย่างไรดี

สงสัยว่าคนที่เกิดมาพบพระพุทธศาสนา ได้มีโอกาสทำบุญ ปฏิบัติธรรม  นั่งสมาธิวิปัสนากรรมฐาน ชาติที่แล้วได้ทำอะไรให้เป็นเหตุปัจจัยบ้างครับ

เมื่อรูปนามกระจายออก จะเห็นการทำงานของฌานในกายหยาบ ฌาน2จะตั้งอยู่ในขณะจิตนี้ เป็นสภาวะจิตตั้งมั่น  เป็นสภาวะ ยืนเดินนั่งนอนในความว่างเข้าถึงสภาวะปรมัตถ์ได้จากตรงนี้ ทำตรงนี้ให้เจริญขึ้น สภาวะธรรม

ตามหัวข้อเลยครับ แต่ก่อนเคยฝึกปฏิบัติมาก่อนตอนเป็นเณรและพระ แต่ด้วยการทำงานปัจจุบันและต่างๆ เลยอยากพักใจสักวันน่ะครับ ปกติมีนั่งบ้างก่อนนอนแต่ไม่บ่อยครับ ขอบคุณครับ

คือแต่ก่อนผมค่อนข้างมีวิตกจริตมาก (ตรวจสอบตนเองจากเจตสิกที่เกิดบ่อยๆ) คิดมาก กังวลก่อนจะทำนู่นนี่ กลัวสังคม ฯลฯ พอมาศึกษาธรรม ฟังธรรม ปฏิบัติธรรม แรกๆก็รักษาศีล แล้วทำกุศลมากขึ้น สมาธิฝึกเท่าที่ทำได้

พระมหาโชดกได้เทศน์เรื่อง “ธุระในพระพุทธศาสนา” เมื่อวันจันทร์ที่ 20 มิถุนายน 2503 แล้วมาเขียนไว้เป็นหนังสือชื่อ “คำบรรยายวิปัสสนากรรมฐาน” พระมหาโชดกเขียนถึงเรื่อง "วิปัส

พระต้องฝึกกรรมฐานถึงระดับวิปัสสนาหรือไม่ครับ ฝึกวันหนึ่งมากน้อยแค่ไหนครับ มีเกณฑ์กำหนดเหมือนกันทุกวัดไหมครับ