เป็นการตั้งกระทู้ครั้งที่4ในชีวิตอาจจะงงๆนะคะ
อาจจะระบายนิดนึง (เคยเขียนในแอคอื่นเค้าบอกว่าเหมือนเขียนนิยายทั้งๆที่เป็นเรื่องจริงน่ะค่ะ😬)
ตามหัวข้อเลยค่ะ ตอนนี้อยู่ม.6แล้วการ"ขาด/ลาเรียน"เป็นปัญหาใหญ่แค่ไหนหรอคะ คือสำหรับเราถ้าจะหยุดก็ลาตลอด ไม่เคยปล่อยให้ตัวเองโดนเช็คขาด
คือมั่นใจมากค่ะว่าเป็นคนที่ไม่ได้ขาดตกบกพร่องเรื่องการเรียน เป็นคนตั้งใจเรียนมาตลอดตั้งแต่เด็กๆตอนประถมแล้ว บางครั้งเครียดแค่ไหนก็ไป งานส่ง การบ้านส่ง เกรดไม่เคยต่ำกว่า3.5 น้อยสุดคือ 3.6 ปีที่แล้วได้3.9
อยากขอคำปรึกษาค่ะ มันไม่ใช่ครั้งสองครั้งแต่เป็นทุกรอบ เค้าด้อยค่าเราตลอดเลย จะแก้ปัญหานี้ยังไงดี จะพูดกับเค้ายังไงให้เค้าเข้าใจเรา ให้เค้ารับรู้บ้างว่ากำลังด้อยค่าเราอยู่ค่ะ
มันจะมีบ้างวันที่เราไม่อยากไปรร. เช่นวันกีฬาสี วันที่มีกิจกรรมบางอย่างแล้วไม่มีเรียน หรือจะเป็นวันที่เรารู้สึกไม่สบายขึ้นมา ถ้าพูดขึ้นว่าขอลานะวันนี้บลาๆ
- จะโดนว่ายกใหญ่ราวกับเราขาดมาแล้วอาทิตย์นึง
- พูดยังกับว่าเราจะเสียอนาคตไป
- ทำเหมือนที่ผ่านมาไม่เคยตั้งใจเรียน เป็นคนไม่เอาไหน
- ทำเหมือนเราไม่เคยทำให้เค้าภูมิใจสักครั้ง
- บางครั้งถึงขั้นด่าว่าเรามันไม่มีไรดี ว่าเราแย่แบบนั้นแบบนี้
- ว่าเราขี้เกียจไปบ้าง แกล้งป่วยเพราะไม่อยากไปบ้างทั้งที่เราป่วยจริงๆ
- ด่าสันดานหมา กลายเป็นคนไม่เอาไหนซะงั้น
- ลามปามว่าไม่มีใครเลี้ยง เราเลยเป็นภาระเค้า
เอาเป็นว่าต่อให้ไม่หนีเที่ยวหนีเรียนตั้งใจเรียนมากแค่ไหน หยุดเรียนทีกลายเป็นเด็กเกเรสำหรับเค้าทันทีซะงั้นเลยค่ะ
*เพราะแบบนี้แหละค่ะ*
- มันทำให้รู้สึกน้อยใจว่าที่ผ่านมาเราไม่ดีพอหรอ
- ที่ตั้งใจเรียนก็เพื่อพวกเขาด้วยซ้ำเพราะพี่ชายเสียคนทิ้งการเรียนไปนานแล้ว
- สุดท้ายคนที่จะดูแลเขาในอนาคตก็คือเราไม่ใช่หรอ
- เรารักเค้ามากกว่าแม่อีกค่ะ
- สุขจิตแย่ลงเรื่อยๆตั้งแต่ม.ต้น ส่วนใหญ่ก็จากเค้าทั้งนั้น
คือบางคำพูดการกระทำมันทำให้รู้สึกแย่ ยิ่งไม่มีกำลังใจจะเรียนเลยค่ะ เราจะตั้งใจเรียนไปทำไมในเมื่อสุดท้ายเค้าก็ไม่ให้ค่า ยังมีเรื่องมหาลัย พูดทีไรมีปากเสียงทุกที ครอบครัวก็มีกินมีใช้ไม่ได้คลานแคลนขนาดนั้นนะคะ
แถม+ตอนม.ต้นโดนบูลลี่หนักแค่ไหน ก็ยังไปเรียนและกลับบ้านมาร้องไห้ทุกวัน เค้ายังไม่เคยไปแม้แต่คุยกับครูให้สักครั้งเลยค่ะะ เครียดจนเหม่อท้อแท้แค่ไหนก็ยังเรียนจบม.ต้นมาได้ แล้วมันมีปัญหาตลอดแค่การหยุดเรียนไม่ได้ไปวันนึงด่าเราเป็นหมูเป็นหมา ไล่ให้ไปลาออก ถึงอย่างนั้นก็ยังพูดถึงบุญคุณ ถามว่าเราจะเลี้ยงเค้าไหม..555
*เค้าในที่นี้คือ ยาย
(ไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ตั้งแต่เด็ก ปัจจุบันตัดขาดกับพ่อแล้วและเกลียดเข้าเส้นขอไม่พูดถึงนะคะ😅)
แม่ก็กลับมาอยู่ด้วยกันแปปๆก็ไปทำงาน เค้าพึ่งได้มาดูแล(ส่งเงิน)ตอนโตค่ะ
ช่วยหน่อยค่ะ
ขอบคุณที่อ่านนะคะ🙏
การขาด/ลาเรียนแย่แค่ไหนสำหรับผู้ปกครองคะ?
อาจจะระบายนิดนึง (เคยเขียนในแอคอื่นเค้าบอกว่าเหมือนเขียนนิยายทั้งๆที่เป็นเรื่องจริงน่ะค่ะ😬)
ตามหัวข้อเลยค่ะ ตอนนี้อยู่ม.6แล้วการ"ขาด/ลาเรียน"เป็นปัญหาใหญ่แค่ไหนหรอคะ คือสำหรับเราถ้าจะหยุดก็ลาตลอด ไม่เคยปล่อยให้ตัวเองโดนเช็คขาด
คือมั่นใจมากค่ะว่าเป็นคนที่ไม่ได้ขาดตกบกพร่องเรื่องการเรียน เป็นคนตั้งใจเรียนมาตลอดตั้งแต่เด็กๆตอนประถมแล้ว บางครั้งเครียดแค่ไหนก็ไป งานส่ง การบ้านส่ง เกรดไม่เคยต่ำกว่า3.5 น้อยสุดคือ 3.6 ปีที่แล้วได้3.9
อยากขอคำปรึกษาค่ะ มันไม่ใช่ครั้งสองครั้งแต่เป็นทุกรอบ เค้าด้อยค่าเราตลอดเลย จะแก้ปัญหานี้ยังไงดี จะพูดกับเค้ายังไงให้เค้าเข้าใจเรา ให้เค้ารับรู้บ้างว่ากำลังด้อยค่าเราอยู่ค่ะ
มันจะมีบ้างวันที่เราไม่อยากไปรร. เช่นวันกีฬาสี วันที่มีกิจกรรมบางอย่างแล้วไม่มีเรียน หรือจะเป็นวันที่เรารู้สึกไม่สบายขึ้นมา ถ้าพูดขึ้นว่าขอลานะวันนี้บลาๆ
- จะโดนว่ายกใหญ่ราวกับเราขาดมาแล้วอาทิตย์นึง
- พูดยังกับว่าเราจะเสียอนาคตไป
- ทำเหมือนที่ผ่านมาไม่เคยตั้งใจเรียน เป็นคนไม่เอาไหน
- ทำเหมือนเราไม่เคยทำให้เค้าภูมิใจสักครั้ง
- บางครั้งถึงขั้นด่าว่าเรามันไม่มีไรดี ว่าเราแย่แบบนั้นแบบนี้
- ว่าเราขี้เกียจไปบ้าง แกล้งป่วยเพราะไม่อยากไปบ้างทั้งที่เราป่วยจริงๆ
- ด่าสันดานหมา กลายเป็นคนไม่เอาไหนซะงั้น
- ลามปามว่าไม่มีใครเลี้ยง เราเลยเป็นภาระเค้า
เอาเป็นว่าต่อให้ไม่หนีเที่ยวหนีเรียนตั้งใจเรียนมากแค่ไหน หยุดเรียนทีกลายเป็นเด็กเกเรสำหรับเค้าทันทีซะงั้นเลยค่ะ
*เพราะแบบนี้แหละค่ะ*
- มันทำให้รู้สึกน้อยใจว่าที่ผ่านมาเราไม่ดีพอหรอ
- ที่ตั้งใจเรียนก็เพื่อพวกเขาด้วยซ้ำเพราะพี่ชายเสียคนทิ้งการเรียนไปนานแล้ว
- สุดท้ายคนที่จะดูแลเขาในอนาคตก็คือเราไม่ใช่หรอ
- เรารักเค้ามากกว่าแม่อีกค่ะ
- สุขจิตแย่ลงเรื่อยๆตั้งแต่ม.ต้น ส่วนใหญ่ก็จากเค้าทั้งนั้น
คือบางคำพูดการกระทำมันทำให้รู้สึกแย่ ยิ่งไม่มีกำลังใจจะเรียนเลยค่ะ เราจะตั้งใจเรียนไปทำไมในเมื่อสุดท้ายเค้าก็ไม่ให้ค่า ยังมีเรื่องมหาลัย พูดทีไรมีปากเสียงทุกที ครอบครัวก็มีกินมีใช้ไม่ได้คลานแคลนขนาดนั้นนะคะ
แถม+ตอนม.ต้นโดนบูลลี่หนักแค่ไหน ก็ยังไปเรียนและกลับบ้านมาร้องไห้ทุกวัน เค้ายังไม่เคยไปแม้แต่คุยกับครูให้สักครั้งเลยค่ะะ เครียดจนเหม่อท้อแท้แค่ไหนก็ยังเรียนจบม.ต้นมาได้ แล้วมันมีปัญหาตลอดแค่การหยุดเรียนไม่ได้ไปวันนึงด่าเราเป็นหมูเป็นหมา ไล่ให้ไปลาออก ถึงอย่างนั้นก็ยังพูดถึงบุญคุณ ถามว่าเราจะเลี้ยงเค้าไหม..555
*เค้าในที่นี้คือ ยาย
(ไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ตั้งแต่เด็ก ปัจจุบันตัดขาดกับพ่อแล้วและเกลียดเข้าเส้นขอไม่พูดถึงนะคะ😅)
แม่ก็กลับมาอยู่ด้วยกันแปปๆก็ไปทำงาน เค้าพึ่งได้มาดูแล(ส่งเงิน)ตอนโตค่ะ
ช่วยหน่อยค่ะ
ขอบคุณที่อ่านนะคะ🙏