เราคิดเรื่องนี้อยู่นานค่ะ ว่าเราจะเขียนเป็นกระทู้ดีไหม เราอยากเล่าเรื่องของเราให้คนอื่นอ่าน  ใครที่มีคนที่บ้านเป็นแบบนี้  ช่วยแนะนำเราด้วยนะคะ

น้องเราน่าจะเริ่มติดยาเมื่อตอนมอต้นเลย จากที่มีเพื่อนชวน เราว่าเป็นเพราะวัยเด็ก พ่อแม่เราเลิกกันและไม่มีเวลาดูแลเท่าไหร่  เราต้องย้ายบ้านไปแถวรามอินทรา  น้องเรียนโรงเรียนที่ไม่ดีเท่าไหร่ แต่มันไม่ไกลบ้าน  ส่วนเราไปเรียนในเมืองเพราะไปตามเพื่อน  เรามีเพื่อนดี  ส่วนน้องได้เจอเพื่อนแย่ แต่จะโทษเพื่อนทั้งหมดไม่ได้หรอก

หลังจากที่แม่จับได้เพราะเจอในห้องนอน แม่ก็พาไปบำบัด ย้ายโรงเรียน ทำสารพัด แต่น้องก็จะกลับมาวังวนเดิม
น้องจะชอบไปขอเงินคนนั้นคนนี้เพราะแม่จะไม่ให้เงินเยอะ   แล้วก็เริ่มขโมยของ  ชีวิตก็วนลูปอยู่แบบนี้ เค้าทำงานที่บ้านกับแม่  ไม่เคยไปไหน

พออายุ32  เราพาน้องไปเรียน ออสเตรเลีย เพื่อหนีจากสภาพแวดล้อมเดิม จากเพื่อนๆกลุ่มเดิม  เค้าจะดีในช่วงแรกๆ  พวกเราดีใจกันมากที่เค้าเปลี่ยน  เหมือนเค้าก็อยากมีชีวิตใหม่  เค้าก็ต้องใจเรียนภาษาและทำงาน  เราลงทุนกับน้องไปเยอะมาก น้องอยู่ได้4ปี เกิดอกหัก และไม่รู้ทำอีท่าไหน ก็ไปหาเพื่อนที่เสพยาจนได้

เราคิดว่าที่นั่นจะหายาก ไม่เลย  น้องโดนเพื่อนให้ออกจากบ้าน เพราะไม่มีใครทนได้ พูดคนเดียว เสียงดังตอนกลางคืน  ไม่หลับไม่นอน  เรื่องมันยาวมาก  แต่เอาเป็นว่าญาติเราแจ้งตำรวจจับ เพราะไปอาศัยอยู่บ้านเค้า
แล้วมีการเล่นยา เลยถูกส่งกลับไทย

กลับมาไม่นานก็มีโควิด เราโมโห  เราตัดขาดน้อง เราบอกกลับมาไม่ต้องโทรมาหานะ แต่เรื่องมันก็ไปหนักที่แม่
แม่ต้องหาเงินเลี้ยงข้าว ค่าไฟเปิดแอร์ทั้งวันทั้งคืน น้องยังเที่ยวขอเงินคนรู้จักเหมือนเดิม  ญาติก็คือเอือมแต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้

ญาติพี่น้องทุกคน ประสบความสำเร็จหมด น้องสาวคนเล็ก รวมทั้งเราก็มีงานการทำมั่นคง แต่น้องชายเราชีวิตไม่ได้อยากได้อะไร ดีได้แปปเดียวก็หันไปเล่นยาอีก ชีวิตก็วนเวียนแบบนี้  แม่เครียดร้องไห้ไม่รู้กี่พันรอบแล้ว
ตอนนี้40แล้ว  พ่อฝากทำงานให้ ทำได้5 เดือนจะออกอีกแล้ว เพราะไปเสพยาแล้วคนที่ทำงานรู้เลยจับตรวจฉี่    น่าจะอายเค้าเลยอยากออก

ยาเสพติด มันทำชีวิตครอบครัวของเราทุกข์ใจมาก เพื่อนน้องเราก็ได้ข่าวว่าเลิกกันหมดแล้ว เราว่ามันอยู่ที่ใจ
ตอนนี้มันหาง่ายมาก แต่น้องเราอ่อนแอเกินไป ชีวิตไม่มีสิ่งจูงใจให้ทำเพื่อใคร เพราะไม่มีลูกเมีย
คงไม่ได้ห่วงพ่อแม่อะไรเลย

เราอยากหาบ้านในป่า ให้น้องอยู่แล้วออกมาไม่ได้ ส่งข้าวสารอาหารให้ แล้วไม่ต้องออกไปไหนเจอใคร
ให้ทีวีกับเกม ให้อยู่ตรงนั้นแค่นั่น  หรือมีเกาะอะไรที่เราจะเอาไปปล่อย แล้วไม่ต้องเจอผู้คนเจอคนขายยา

เราสงสารแม่มากๆๆ เหมือนตกนรกทั้งเป็น ดีที่เรากับน้องสาวคนเล็ก  ยังเป็นสิ่งดีๆในชีวิตแม่

จบแล้วขอบคุณที่อ่านค่ะ