[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ความรักนี้ยาวนานมาก
ที่ท้อไม่มีรอยบนใบหน้า เพราะรู้สึก
มันtoxic กับเรามาก

ช่วงหนึ่งมีสัญญาในig.
เราว่าเรารอเขาให้เลิก กับแฟน แบบสนิท  และ ค่อยมาคบกัน(สาเหตุไม่ใช่เรานะที่เลิกกัน)
กลายว่าคนแค่เล่นละคร
ให้เราเลือก เพื่อนเขาและเขา

เราเลือกเขา สุดท้ายเราทนร้องไห้เพราะเพื่อนเขา  และร้องไห้เพราะเขาอีก เป็นการรอคอย2ปีกว่า
ไม่รู้ไม่อยากจะนับแล้ว

ผชคนหนึ่งที่เราเคยเขาดี เขาใจเย็น
ที่สุดไม่เหมือนที่คิด  (พอเข้าใจ)
ข้อดีเป็นคนใจเย็นมาก มากจนเราหัวร้อน   ช่วงแรก2ปีเขาให้เรารอ เขาขับรถตามทุกวัน  ตลอด2ปี
-เราอึดอัดมาก็เลยเผลอด่าทุกวัน
ไล่ทุกวัน 2ปี
(เรารู้สึกผิดมากที่ไล่เขาตลอด  เหนื่อยกับการกระทำเขา  ทั้งอึดอัด  

เรายอมว่าเขามีความอดทนสูง
เนี้ยชอบเขามาก  



เขาชอบเล่าเรื่องส่วนตัวของเราให้คนอื่นฟัง แทบทุกเรื่อง    


(การที่เราเป็นคนเงียบ ไม่ชอบให้ใครมาเปิดผายเรา  เรารู้สึกเราเป็นทุกข์
ทรมาร   แต่ญาติของเขาและเขาไม่สนใจเราซะเท่าไหร่  ชอบแคปพันทิปเราส่งในกลุ่ม ที่มีญาติเขาเป็น100คน
มันอาจจะมากกว่านั้น   ทุกคนรู้หมด


พอเราทำงานมีแม่สื่ออีก

2-3วันนี้เรารู้สึก หมดแรง  เหนื่อยท้อ
มาก  ที่พึงรู้ตัวว่า มาเจอผช
ชอบเปิดเผย ปากไม่มีหูรูด  ทั้งญาติและเขา  เขาเปิดผายว่าเราทำอะไร
ด่าคนที่ทำงาน  หมดบอก
บ้านเราใกล้กัน เอาไปหมด ที่ทำงาน

toxicสุดๆๆๆ
เรานี้กับไข้สูง เพราะผิดหวังมากขั้นสุด  ไม่ได้เซฟโซน   รู้สึกว่า
เจออะไรแย่ไปหมด


เราทะเลาะกับร่วมงานเพราะเขา
ที่นำเรื่องไปพูด  
เรารู้สึกทำไม ต้องมายุ่งเรื่องส่วนตัวเราขนาดนี้   คำเดียวรู้เรื่อง  


แล้วทำไมเราต้องพูดทุกเรื่อง
ให้เขาไปบอกคนที่ทำงาน


มันtoxic ขั้นเพื่อนร่วมมาบอกว่า
อยู่ไม่ได้ก็ไม่ต้องอยู่   ผจกชอบใจมาก    รองผจกชอบใจ  

เราแค่เหนื่อย รู้สึกว่าทำไม เป็นถึงผจก รองผจก ความคิดเป็นผู้ใหญ่ไมมี


เพื่อนร่วมงาน บอกว่าเราทำงานไม่เต็มที่ ทั้งเราตั้งใจทำงานแบบสุดควาสามารถ      เชียร์อาหารสุดแล้ว


แต่อาหารจานเดียว  ทำเป็นเครียด เหมือนมีคนตาย     วันนั้นบอกเราเตือนเราเราok แต่คิดมันผิดขนาดนั้นเลยหรอ    


เราโครตไม่ชอบเพื่อนร่วมงานอย่างหนึ่ง  คือเราผิดวันนั้น มันเอามาพูด4-5วัน     อยู่ที่บาร์น้ำพูด เข้าไปในครัวพูด    กินข้าวพูด  อยู่หน้าคัชเชียร์พูด        บางครั้งคิดเพื่อนร่วมงานเป็นโรคจิตหรือเปล่า
ว่าให้เรา  ย้ำซ้ำๆๆ แบบเอาพูดกับคนไปทั่ว      



ตอนกินข้าวมันพูดว่าถ้าไม่น้องสอนมัน มันแย่แน่ๆๆ


เรารู้สึกว่าเพื่อนร่วมงานพูดไม่รู้เรื่อง
วันเราเคลียร์กัน  จนเราบอกขอโทษ

แต่มันไม่จบ   เอาไปพูดต่อเรื่อยๆ
เราว่าแล้วพวกพี่ในร้านก็ รู้สึกว่าจะเข้าข้าง เพื่อนร่วมงาน  แค่ไม่ด่าออกมาแค่นั้นหละ  มีแนบเเนมด่าโง่
อยู่ออกไปซะ  

เราว่าพี่ผจก รองผจก ไร้วุฒิภาวะ
มาก   ปล่อยเพื่อนร่วมงาน
ทำกับเราแบบนี้


เรายอม ฟังเพื่อนร่วมงานมาตลอด
เวลาทำผิดเราขอโทษ  รับฟัง
ปรับปรุงตลอด  เราดีใจที่มีเขาเป็นเพื่อนร่วมงาน  คอยเตือนตลอด
แต่ไม่ชอบคือชอบฆโษณาเราไปทั่ว
มีนิสัย เหมือนเด็กชอบ ฟ้อง
สมุมติผิด มันเล่า7ชั่วโครต


(ขนาดตัวมันเองยังไม่ชอบให้ใครรู้ความผิดพลาดมัน  มีครั้งถามพี่รองผจกรู้ไหม เราว่าไม่รู้   มันดีละ  

เพราะเราไม่ชอบพูดความผิดพลาดคนอื่น



เอาไปเล่าในครัว
ในบาร
ในตัวเชียร์
ในที่กินข้าว
หลายครั้งชอบด่าเราว่าโง่  ไร้สมอง
คิดว่ามันแรงนะ  ถ้าเล่นบ่อยๆ
จนรู้สึกว่าเกินไปละ จนลำคานมาก
ไปไหนได้ยินเล่าเรื่องที่เราผิด แบบโครตเกิน



ทำผิดเรารู้สึกตนเองผิด
ตลอด แต่ซ้ำเรื่อยๆเติม



ขนาดผจกเวลาผิดคือ ผิด อย่าทำอีก
จบ   ไม่เล่าซ้ำซ้อนตลอดเวลาไม่ฆโษณาตลอดเวลา




สิ่งผิดหวังที่สุดคือ การที่ฝ่ายผชหรือญาติผชเป็นคนนำเรื่อง เราไปพูด
ก่อให้เกิดความแตกแยก ไม่พอใจ

เราเหนื่อยที่จะพูด  
เหนื่อยที่จะโดน2ฝ่าย
เสียดสีเราจะแหลก  

ผชญาติเขามีนิสัย
แบบ คล้ายเปิดผ้ายหมด
https://youtu.be/mvVyu1z01yE

ขอเล่าเจอผชที่เปิดผายทุกเรื่องของเรา ปากไม่มีหูรูด ทั้งญาติเขาและเขา
จนเกิดปัญหา   ทั้งเรื่องส่วนตัว เรื่องงานเรื่องเล็กน้อย เอาไปพูดเล่าคนที่ทำงานฟังคือ ทั้งตนๆไม่ได้ทำงานที่นั้น

จนเกิดความขัดแย้ง
เอาเรื่องในพันทิปขอเราไปพูดแคปเปิดเผย   บางครั้งเราอยู่เงียบ
คิดไปเอง  บางเรื่องเราไม่พูดให้เขาเข้าใจด้วยซ้ำ


เราเหนื่อยที่จะพูด  
เหนื่อยที่จะโดน2ฝ่าย
เสียดสีเราจะแหลก

ฝ่ายผชเหมือนจะดี  แต่ปากไม่มีหูรูด
สิ่งควรพูดไม่พูด สิ่งไม่ควรพูดกับพูด

เราคิดว่าถ้าศัลยกรรมคงอยากเข้าสังคมเขาผชได้มาก พูดทุกอย่างไม่มีความลับ เพื่อเข้ากับเขาได้

เราจำได้ทุกอย่าง  ที่เขาบอก
เขาเป็น รับได้ ในสิ่งที่ขัดกับเรา  

  ไม่ว่าเราไม่ชอบsex
แต่เขาดูทรงคงชอบเรื่องนี้มาก


ยิ่งคิดยิ่งเหนื่อย เป็น สิ่ง เรามันเสียดสีเรามาสุด เราเหนื่อยสุดเรื่องที่เขาเปิดผายทุกเรื่อง ของเรา  เรื่องเล็กๆกลายเป็นเรื่องใหญ่     เรื่องงาน
เรื่องส่วนตัว   ก่อให้เกิดความแตกแยกเราสูญเสียความเป็นส่วนตัว  จนบางครั้ง เราไม่มีชีวิตอยู่เลยมันเหนื่อย  ท้อแท้    

ถ้าเราตาย เราคงตาย ไปนานละ
เหลือแต่กระดูก
คือไม่ปรับไม่อะไรเลยซักอย่าง
(,เรื่องที่บันทอนใจสุด )


เราคิดว่าเรื่องแค่เนี้ยให้เราไม่ได้จริง
เรารู้สึกว่าขนาดเราให้ได้ทุกอย่าง
บางครั้งคิดว่าถ้าเขาอยากให้เราอยู่ในชีวิตเขาจริงๆๆ เขาคงยอม
ทำเพื่อเราตั้งนานแล้ว



ไม่ใช่วันเอาแต่นำเรื่องที่เราแสดงความคิดเห็น โพสต์พันทิปแคปลงกลุ่ม
เลิกขับรถตามหันมาแคปตลอดวัน


เราไม่เคยไมสนใจเขาเลย
เขาคนเก่ง ฉลาดนะ


    ยกเว้นเราคนหนึ่ง ในการพูดเรื่องเรา
เรื่องนี้เราซีเรียสมาก  เหนื่อยจนท้อ

จนร้องไห้ออกมา ปล่อยโฮ
แบบโครตเหนื่อย

จบกันไปด้วยดี เรายินดีที่เขามีความสุขกับคนอื่น    ตลอด
ถ้าเขาจะทิ้งเราไป  

แต่เหนื่อยซึมทุกวันนี้  เพราะ
ไม่เซฟเรา  
เราขอโทษที่รู้ผิดหวังขั้นสุด
ร้องไห้  แบบต้องเจออะไรแบบนี้อีกแล้ว   แย่ที่สุด