ใช่ค่ะ เรามีปัญหากับคนเป็นแม่ เราเป็นคนที่ดื้อระดับนึง เรามีความคิดเป็นของตัวเองส่วนมากจะขัดกับหลักธรรมคำสอนโบราณ เป็นหญิงต้องทำงานบ้าน ทำกับข้าว เป็นพี่สาวต้องเสียสละได้รับความรักน้อยกว่าน้องชาย ต้องเป็นคนทำทุกอย่าง( ทุกอย่าง )เป็น ซึ่งเราไม่ชอบทำอะไรแบบนี้เราเป็นคนที่ชอบความเท่าเทียมค่ะอะไรที่มันทำได้ก็ทำถ้าอยากทำจะทำเอง ส่วนแม่เราคนข้างนอกเขามองว่าแม่เราโอเค ดูนิสัยดี เขาใจดีกับคนข้างนอกค่ะยกเว้นคนในบ้าน เวลาเขาโมโหจะชอบทำลายข้าวของ ด่าถ้อยคำที่สะบดออกมาจากคนเป็นแม่ได้ไงเช่นไล่เราไปตาย ไล่ออกจากบ้าน ด่าชั่วโคตรพ่อเรา ด่าเราขี้ข้า ฯลฯ ที่อดทนมาถึงวันนี้ มุมดีๆก็มีค่ะแต่มุมโมโหร้ายของเขาเราไม่เคยเข้าใจสักครั้ง

เข้าเรื่องนะคะเราขอแม่ไปกินชาบูกับเพื่อนเพราะใกล้วันเกิดอายุ 18 ของเราแล้ว เราขอระบุเวลาชัดเจนค่ะว่าไปเท่าไหร่กลับเท่าไหร่กินที่ไหนไปกับใคร ฝั่งแม่เขาก็พูดประชดประชันใส่ค่ะว่า จะไปก็ไปแต่กูจะไม่จ่ายอะไรให้สักอย่างหาเงินเลี้ยงตัวเอง ไอ้เราก็งงค่ะว่าการขออะไรสักอย่างต้องด่าก่อนหรอ เราก็อธิบายไปค่ะว่าจะไปทำไมแล้วก็ขอยายกับตาแล้วเขาก็ไม่ว่าอะไรหลังจากวันนั้นก็เงียบไปค่ะ วันต่อมาเราก็นั่งแต่งตัวจะออกไปกินชาบูแม่ก็มาเปิดประตูถามว่าจะไปไหน เราเลยตอบว่า จะไปกินชาบู ทีนี้แม่ก็ร่ายด่าเรายาวเลยค่ะแต่ทำเป็นหูทวนลมจากนั้นแม่ก็ปิดประตูใส่เราแรงๆ เราก็น้อยใจนะแต่ไม่เคยพูดว่าน้อยใจแม่เลยสักครั้งเพราะแม่พูดก่อนแล้วว่าเราไม่รู้สึกอะไรหรอกเวลาโดนด่าโดนว่า ( ฐานรองอารมณ์ ) จากนั้นผ่านไปสักพักเราก็ออกมากับเพื่อนค่ะแล้วอยู่ๆแม่ก็โทรมา พิมพ์ด่าเราในแชทต่างๆนาๆ เราก็ปิดเครื่องค่ะกินจนเสร็จแล้วกลับบ้าน พอกลับมาแม่เอาเสื้อผ้าของใช้เราออกมาข้างนอก ทำนาฬิกาเราพัง ทำเสื้อผ้าชุด รด นักเรียน พละ ชุดเล่น ฯ ยับหมดค่ะเราก็ไม่ได้พูดอะไรแค่เอากลับเข้าตู้เหมือนเดิม หลังจากวันนั้นแม่ก็ไม่คุยกับเราอีกเลยค่ะ

เหตุการณ์ประมาณนี้เคยเกิดขึ้นหลายครั้งแล้วค่ะ เราอดทนตลอดมีแต่คนแนะนำว่าให้เข้าใจแม่หน่อย ให้เข้าใจอารมณ์หน่อย ไอ้คนที่เข้าใจเนี่ยต้องรองรับอารมณ์ทางลบของแม่ตลอดเลยหรอ แล้วมันไม่ใช่ครั้งแรกมันหลายต่อหลายครั้งที่รู้สึกแย่ น้อยใจ ดิ่ง แต่โชคดีที่มีสังคมกับเพื่อนดีๆที่ดึงเอาออกจากเหตุการณ์แย่ๆนี้อยู่ตลอดหลายปี เราควรทำยังไงต่อไปดีคะ เราไม่อยากทนกับอะไรแบบนี้เลย มันเหนื่อย ทุกวันนี้เรียนก็ยากแล้วแต่ต้องมารับอะไรแบบนี้อยู่ตลอดพลังการใช้ชีวิตแต่ละวันหายหมดเลยค่ะ แล้วก็เราอดทนจนไม่อยากอดทนอีกแล้ว