เรื่องมันเริ่มจากที่หนูมีปัญหากับทางโรงเรียนก็เลยต้องลาออกมาเพราะทำอะไรไม่ได้แล้ว
ช่วงแรกๆแม่กลับกลายเป็นคนละคนเลยจากที่เคยไม่ค่อยชอบแม่ที่แม่ชอบด่าชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับคนอื่นเราคิดว่านั่นหนักแล้วแต่หลังจากที่เราลาออกมาช่วงแรกๆแม่น่าจะโกรธและเสียใจสุดขีดเพราะว่าเราเป็นลูกคนเล็กและเป็นความหวังอย่างสุดท้ายของแม่ได้เพราะว่าพี่คนอื่นเลือกทางที่แม่ไม่ต้องการแต่หลังจากที่เราลาออกแม่ก็ให้เราอดข้าวอดน้ำหลายวันมากๆเราจำได้ว่าตอนนั้นเราทะเลาะกับแม่ทุกวันแล้วเราก็ร้องให้ทุกวันเราเสียใจมากที่เราคิดน้อยเกินไปจนทำให้เรื่องมันบานปลายเรารู้สึกผิดมาโดยตลอดเรากับแม่ทะเลาะกันแทบทุกวันสามเดือนติดๆได้เลยมั้งแต่ผ่านช่วงนั้นไปก็เริ่มดีขึ้น
แต่ก็ไม่มากระหว่างที่เราเจอกับปํญหาต่างๆเราก็หาวิธีแก้จนรู้ว่าจะทำยังไงถึงจะเรียนจบได้เราพยายามเล่าให้แม่ฟังค่อยๆอธิบายทุกสิ่งทุกอย่างแต่แม่ก็เลือกที่จะไม่รับฟังเรากล้าพูดเลยว่าแม่เป็นคนหัวดื้อรั้นมากโดยเฉพาะกับคนในครอบครัวแม่ไม่ยอมฟังใครเลยเวลาที่แม่ผิดแล้วคนอื่นบอกแม่ก็จะใช้เสียงที่มันดังมากๆแทนเราใช้เวลาเกือบสองเดือนที่พยายามอธิบายให้แม่ฟังแล้วฟังเล่ากับสิ่งที่เราจะทำแต่ไม่มีใครเชื่อเราเลยสักคนแม้กระทั่งพี่สาวของเรา
เราเลยเลิกพยายามที่จะพูดหรืออธิบายเพราะสุดท้ายก็ไม่มีใครเชื่อหรือฟังเราสักคนเดียว
ความสัมพันธ์ระหว่างเรากับแม่เริ่มแย่ลง
จนถึงปัจจุบันทุกวันนี้ก็ผ่านมา1ปีแล้วแต่แม่ก็ยังไม่
ยอมเลิกแม่จะพยายามหาเรื่องทะเลาะกับเราโดยการพูดแซะเราทั้งวันทั้งที่มันไม่เกี่ยวอะไรกับสิ่งที่เราพูดเลยแม้แต่นิดเดียวจนทำให้เราทนไม่ไหว
เรายอมรับเลยว่าเราเป็นคนที่ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ตัวเองได้ดีนักบางครั้งที่เราพยายามจะไม่เถียงหรือเงียบแม่ก็จะด่าเราเสียงดังๆไปเรื่อยๆจนเราทนไม่ไหวพอเราใช้เหตุผลแม่ก็ทำเป็นหูทวนลม
เราไม่ชอบตัวเองตอนนี้สุดๆเลยค่ะเราไม่รู้ว่าจะต้องแก้ปัญหาแบบนี้ยังไงเรารู้นะคะว่าเราทำผิดเรารู้และสำนึกผิดมาโดยตลอดค่ะแต่เราสมควรได้รับการกระทำแบบนี้จริงๆหรอคะเราโดนแม่ด่ายังไม่พอทุกครั้งที่เราเดินอยู่ในหมู่บ้านก็จะมีแต่คนดูถูกเราทั้งที่เขาไม่ได้สนิทอะไรกับเราเลยด้วยซ้ำไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราต้องเจออะไรมาบ้างใครพูดไม่ให้เกียรติกัน
แต่เราก็ทำอะไรไม่ได้เพราะคนที่ไปด่าไปว่าเราให้คนอื่นฟังก็คือแม่.......😭😭😭😭😭😭😭