เมื่อครั้งพระองค์เปน วรราชะราชัน
ครองเฃตประเทศขัณ- ฑะวิสุทธิปัญจาล,
ตรัสใช้อมาตย์เปน วรทูตะทูลสาร
ถึงราชะผู้ผ่าน นรชาติ์สุราษฎร์งาม,
ขอองค์ธิดาชื่อ มะทะนาวิไลยราม
เปนราชินีตาม วรราชประเพณี;
แต่ท้าวสุราษฎร์ไซร้ บมิยอมและยินดี
ให้ซึ่งพระบุตรี, พระก็ทรงพระโกรธา.
ตรัสเกณฑ์พหลกอง จตุรงคะเสนา
ยกไปประชิตรา- ชะบุรีวโรดม.
โจมตีบุรีป่น บ่มิทนทลายล่ม,
จับได้นโรดม นรนาถสุราษฎร์มา;
จึ่งมีพระโองการ จะประหารพระชีวา,
แต่หากธิดามา และประนอมมโนฉันท์,
ยอมเปนวะธูบาท บริจาริกานันท์,
ไถ่โทษะชีวัน ก็จะงดพระอาญา.
ฝ่ายนางก็ยอมตาม วรราชะบัญชา,
พ่อรอดพระชนมา ก็เพราะลูกสิภักดี.
ครั้นนางเสด็จถึง วรมาละกาศรี
ก้มเกศและกราบที่ ทวิบาทพระภูบาล,
แล้วทูลแถลงโดย สิริสัจจะวาทหวาน
ว่าองค์พระนงคราญ บมิอยากจะขัดไท้,
แต่ได้ปะฏิญญา วรสัจจะมั่นไว้
ว่าจักมิยอมให้ นรฝืนฤดีรัก.
ครั้งนี้แหละสุดแสน จะประดักประเดิดนัก,
เพราะว่าบิดารัก จะบรอดพระชนมา,
จึ่งยอมถวายตัว และก็ไถ่พระโทษา
ขององค์ชนกนา- ถะบต้องมลายชนม์.
เสร็จกิจจะการดี กรณียะเปนผล,
กราบบาทยุคลตน มะทะนาจะลาตาย.
ว่าพลางยุพาชัก วรขัคคะแพรวพราย
แทงตรงพระทรวงตาย เฉพาะพักตร์พระภูมี.
ตายแล้วกำเนิดใน สุรภพพิศิษฎ์นี้;
ฝ่ายองค์พระภูมี ก็บำเพ็ญพะลีกรรม์,
จนได้สำเร็จผล จรดลณแดนสฺวรรค์
มาพบและรักกัน เพราะวะเคยสิเนหา.
แต่กรรมพระทำไว้ ณพระชาติ์อดีตมา
ข้องขัดและขวางหน้า บ่มิให้พระสมจินต์.
อันถ้อยดนุทูล ฤก็สัจจะทั้งสิ้น,
ขอองค์พระผู้ปิ่น สุรเทวะปราณี