เมื่อ 5 ปีก่อน ผมได้รู้จักกับผู้หญิงคนหนึ่ง จากทางของเพื่อน เขาเด็กกว่าผมตอนนั้นน้องเขาอยู่ม.ต้น ส่วนผมอยู่ม.6 เรา 2 คน ได้คุยกัน มีความรู้สึกที่ดีต่อกัน ตัวผมเองยอมรับเลยว่าชอบน้องเขามาก มากที่จะไม่หวังสิ่งตอบแทน แต่ทุกอย่างมันแย่ลงเพราะตัวผมเองที่ใจไม่หนักแน่นพอ
*** บอกก่อนนะครับ เราคุยกันในฐานะคนคุยมามากกว่า1ปี เราทำทุกอย่างเหมือนแฟนแต่ไม่ได้เป็นแฟนกัน น้องเขาชัดเจนตัวผมเองก็ชัดเจนใน(ตอนแรก) น้องเขาไม่คุยกับใครเลย นอกจากผมคนเดียว ผมเองที่ผิด (ใช่ครับ ผมคุยกับคนอื่นเพียงเหตุผลแค่ว่าเพราะ สถานะมันไม่ชัดเจน มันเลยไม่หนักแน่นพอที่จะมีแค่น้องเขาคนเดียวเหมือนกัน จะเรียกว่าข้ออ้างก็ได้ครับ) จนน้องเขามารู้ความจริงว่าผมมีใครอีกคน ***
*** ครั้งแรกเลยที่ ผมทำน้องเขาเสียใจ และผมก็รู้สึกผิดพูดได้แต่คำว่าขอโทษ แน่นอนครับว่ามันสายไปแล้ว จนเราก็เลิกคุยกันไปได้สักระยะ น้องเขาก็ได้ลองเปิดใจให้กับคนใหม่ ยอมรับเลยครับว่าตอนนั้นเสียใจมาก ***
*** จนมันไปได้ไม่กี่เดือน น้องเขาได้เลิกกับคนใหม่ของเขา เขาร้องไห้ผมเห็นผ่านสตอรี่ แล้วจู่ๆ ผมก็ทักน้องเขาไปตอนนั้นผมหวังแค่อยากเป็นคนๆหนึ่ง ที่สามารถทำให้น้องเขายิ้มได้ และมันก็สำเร็จครับ เราได้กลับมาคุยกัน เหมือนเดิมทุกอย่าง (แต่ก็ยังไม่ใช่แฟน) แต่เหตุการณ์ก็ซ้ำรอย ผมอีกแล้วที่ทำเขาอีกในแบบเดิม เหมือนไปซ้ำเติมรอยแผลเก่าเขา แต่1เรื่องที่ไม่เหมือนเดิม คือครั้งนี้ เราห่างหายกันไปเลย ไม่ได้คุยกันอีกเลย แต่ผมก็เฝ้าดูน้องเขาผ่านโซเชียลตลอด และฝันถึงน้องเขาบ่อย ไม่รู้สิเขาอาจจะกำลังเกลียดและด่าผม หรือผมเองที่คิดถึงเขา จนผ่านไป 3 ปี ผมก็ยังฝันถึงอยู่ และช่วงหนึ่งที่ผมมีปัญหา และน้องเขาก็เป็นคนแรกที่ผมนึกถึง แน่นอนผมหน้าด้านผมทักน้องเขาไป เพียงแค่อยากได้กำลังใจและรอยยิ้มแค่นั้น และก็จบแค่นั้น***
*** จนปัจจุบันตอนนี้ ผ่านไป 5 ปีกว่าๆ แล้วครับ ผมมีแฟน และ น้องเขาเองก็คงจะมีเช่นกัน แต่คุณเชื่อไหมว่าเวลา 5 ปีที่ผ่านมา จากที่ผมคิดว่ามันน่าจะจบกันไปแล้ว แต่มันไม่ใช่ จู่ๆก็มีเหตุการณ์ที่ทำให้เราได้กลับมาคุยกันแต่ในสถานะคนๆหนึ่งของกันและกัน ต่างคนต่างให้คำปรึกษา ต่างคนต่างให้กำลังใจต่อกัน และคอยอยู่เป็นเพื่อนกันในตอนที่เรารู้สึกว่าอึดอัดใจกับอะไรสักเรื่อง ผมถามน้องเขาว่าทำไมถึงยังคุยกับผม น้องเขาบอกว่า **ไม่รู้สิ คงเพราะเราไม่ได้เกลียดหรือแช่งเธอมั้ง เวลาคุยกับเธอ เรารู้สึกว่าเราสบายใจและปลอดภัยทุกครั้ง** แน่นอนครับผมยิ้มออกมาเลย และก็ดีใจมากที่เขาไม่เคยเกลียดผมเลย น้องเขายังคอยดูผมอยู่ตลอดว่าผม มีความสุขหรือเปล่า เหมือนที่ผมเองก็เฝ้าดูเขาอยู่เหมือนกัน ***
ประโยคที่ว่า ** ถ้าคนมันจะใช่ จะผ่านไปกี่ปีมันก็ใช่ ต่อให้ห่างหายกันไปยังไงก็จะวนกลับมาเจอกันอยู่ดี ** ผมเชื่อประโยคนี้ก็วันนี้แหละ
แบบนี้มันเรียกว่า ความรัก ได้หรือเปล่า?
ประสบการณ์ความรัก ที่ไม่ใช่แฟน
*** บอกก่อนนะครับ เราคุยกันในฐานะคนคุยมามากกว่า1ปี เราทำทุกอย่างเหมือนแฟนแต่ไม่ได้เป็นแฟนกัน น้องเขาชัดเจนตัวผมเองก็ชัดเจนใน(ตอนแรก) น้องเขาไม่คุยกับใครเลย นอกจากผมคนเดียว ผมเองที่ผิด (ใช่ครับ ผมคุยกับคนอื่นเพียงเหตุผลแค่ว่าเพราะ สถานะมันไม่ชัดเจน มันเลยไม่หนักแน่นพอที่จะมีแค่น้องเขาคนเดียวเหมือนกัน จะเรียกว่าข้ออ้างก็ได้ครับ) จนน้องเขามารู้ความจริงว่าผมมีใครอีกคน ***
*** ครั้งแรกเลยที่ ผมทำน้องเขาเสียใจ และผมก็รู้สึกผิดพูดได้แต่คำว่าขอโทษ แน่นอนครับว่ามันสายไปแล้ว จนเราก็เลิกคุยกันไปได้สักระยะ น้องเขาก็ได้ลองเปิดใจให้กับคนใหม่ ยอมรับเลยครับว่าตอนนั้นเสียใจมาก ***
*** จนมันไปได้ไม่กี่เดือน น้องเขาได้เลิกกับคนใหม่ของเขา เขาร้องไห้ผมเห็นผ่านสตอรี่ แล้วจู่ๆ ผมก็ทักน้องเขาไปตอนนั้นผมหวังแค่อยากเป็นคนๆหนึ่ง ที่สามารถทำให้น้องเขายิ้มได้ และมันก็สำเร็จครับ เราได้กลับมาคุยกัน เหมือนเดิมทุกอย่าง (แต่ก็ยังไม่ใช่แฟน) แต่เหตุการณ์ก็ซ้ำรอย ผมอีกแล้วที่ทำเขาอีกในแบบเดิม เหมือนไปซ้ำเติมรอยแผลเก่าเขา แต่1เรื่องที่ไม่เหมือนเดิม คือครั้งนี้ เราห่างหายกันไปเลย ไม่ได้คุยกันอีกเลย แต่ผมก็เฝ้าดูน้องเขาผ่านโซเชียลตลอด และฝันถึงน้องเขาบ่อย ไม่รู้สิเขาอาจจะกำลังเกลียดและด่าผม หรือผมเองที่คิดถึงเขา จนผ่านไป 3 ปี ผมก็ยังฝันถึงอยู่ และช่วงหนึ่งที่ผมมีปัญหา และน้องเขาก็เป็นคนแรกที่ผมนึกถึง แน่นอนผมหน้าด้านผมทักน้องเขาไป เพียงแค่อยากได้กำลังใจและรอยยิ้มแค่นั้น และก็จบแค่นั้น***
*** จนปัจจุบันตอนนี้ ผ่านไป 5 ปีกว่าๆ แล้วครับ ผมมีแฟน และ น้องเขาเองก็คงจะมีเช่นกัน แต่คุณเชื่อไหมว่าเวลา 5 ปีที่ผ่านมา จากที่ผมคิดว่ามันน่าจะจบกันไปแล้ว แต่มันไม่ใช่ จู่ๆก็มีเหตุการณ์ที่ทำให้เราได้กลับมาคุยกันแต่ในสถานะคนๆหนึ่งของกันและกัน ต่างคนต่างให้คำปรึกษา ต่างคนต่างให้กำลังใจต่อกัน และคอยอยู่เป็นเพื่อนกันในตอนที่เรารู้สึกว่าอึดอัดใจกับอะไรสักเรื่อง ผมถามน้องเขาว่าทำไมถึงยังคุยกับผม น้องเขาบอกว่า **ไม่รู้สิ คงเพราะเราไม่ได้เกลียดหรือแช่งเธอมั้ง เวลาคุยกับเธอ เรารู้สึกว่าเราสบายใจและปลอดภัยทุกครั้ง** แน่นอนครับผมยิ้มออกมาเลย และก็ดีใจมากที่เขาไม่เคยเกลียดผมเลย น้องเขายังคอยดูผมอยู่ตลอดว่าผม มีความสุขหรือเปล่า เหมือนที่ผมเองก็เฝ้าดูเขาอยู่เหมือนกัน ***
ประโยคที่ว่า ** ถ้าคนมันจะใช่ จะผ่านไปกี่ปีมันก็ใช่ ต่อให้ห่างหายกันไปยังไงก็จะวนกลับมาเจอกันอยู่ดี ** ผมเชื่อประโยคนี้ก็วันนี้แหละ
แบบนี้มันเรียกว่า ความรัก ได้หรือเปล่า?