..การมีอยู่ของจิตไม่ทราบตำแหน่ง แต่รู้ว่ามีอยู่กลืนกับธรรมชาติ...
ธรรมชาติเป็นใหญ่ เป็นที่เกิดดับของอินทรีย์(รูปนาม )ในขณะการภาวนาจึงให้เห็นธรรมชาติที่มีความเป็นใหญ่นี้และอินทรีย์ไปด้วยกัน เกิดไปด้วยกันดับไปด้วยกัน ขณะที่จิตและธรรมชาติดับไปพร้อมรูปนามขณะใดๆจิตจะมีความผ่องใส(มรรค)รอบการภาวนายิ่งมากความผ่องใสของจิตยิ่งตั้งอยู่นาน จิตขณะ ใดๆจึงเป็น ผล จากการภาวนาขณะนั้น