พี่อายุ 52 ตอนนี่พี่รู้สึกเหนื่อย ล้า เบื่อกับการมีชีวิตมากค่ะ ตลอดชีวิตมีคุณแม่เป็นทั้งแม่ ทั้งเพื่อน ทั้งพี่ ไปไหนไปกันสองคนแม่ลูก จนคุณแม่เสียไปเมื่อต้นปีที่ผ่านมา
จากวันนั้นพี่รู้สึกอ้างว้าง โดดเดี่ยว เหมือนอยู่คนเดียวในโลกมาก ทั้งๆที่ตอนนี้อยู่บ้านกับคุณพ่อ 2 คน + น้องหมา 1 ตัว (ลืมบอกไว่าพี่เป็นลูกคนเดียวค่ะ) หน้าที่การงานก็ถือว่าได้อยู่ การเงินก็ติดๆขัดๆลุ่มๆดอนๆแต่ก็ผ่านไปได้อยู่ บางครั้งคิดไม่อยากอยู่ต่อบนโลกใบนี้ มันรู้สึกเหมือนเราตัวคนเดียวในโลก ต้องกินข้าวคนเดียว เดินคนเดียว ไปไหนคนเดียว มีปัญหาก็ไม่รู้จะปรึกษา คุย หรือระบายกับใคร ตอนคุณแม่ยังแข็งแรง กลับมาบ้านเหมือนกลับมาเจอเพื่อน พี่ไมได้เล่าปัญหาอะไรให้คุณแม่ฟัง เพราะเล่าไปเขาก็ช่วยอะไรเราไม่ได้ และจะทำให้เค้าเป็นทุกข์เปล่า แต่เรายังรู้สึกว่าเราต้องกลับบ้าน เพราะมีคนรอเราอยู่
ตอนคุณแม่ป่วยติดเตียง แน่นอนว่าเค้าก็ไม่รู้เรื่องแล้ว แต่พี่ก็ยังรู้สึกกลับบ้านเรายังมีแม่ ยังได้เจอแม่ พูดง่ายๆคือยังมีกายหยาบของแม่ให้ได้เห็น ได้กอด ได้จับมือ
ทุกวันนี้เวลาพี่อยู่คนเดียว เวลาพี่มีปัญหา พี่จะคุยกับรูปแม่ ร้องไห้กับรูปแม่ ระบายกับแม่ เพราะพี่ไม่รู้จะคุยกับใคร
อยากขอคำปรึกษาคำแนะนำจากพี่ๆน้องๆลูกๆหลานๆ ค่ะว่าเราควรจัดการกับความคิดอย่างไรดี อย่าว่าหรืออย่าตำหนิพี่เลยนะคะว่าอายุปูนนี้ยังจัดการกับความคิดความรู้สึกตัวเองไม่ได้อีก ผงเข้าตาเรา เราเองอาจต้องให้คนอื่นช่วยเขี่ยให้ค่ะ
เวลารู้สึกเหนื่อยกับการมีชีวิตอยู่ ควรจัดการความคิดความรู้สึกตัวเองอย่างไรดีคะ ?
จากวันนั้นพี่รู้สึกอ้างว้าง โดดเดี่ยว เหมือนอยู่คนเดียวในโลกมาก ทั้งๆที่ตอนนี้อยู่บ้านกับคุณพ่อ 2 คน + น้องหมา 1 ตัว (ลืมบอกไว่าพี่เป็นลูกคนเดียวค่ะ) หน้าที่การงานก็ถือว่าได้อยู่ การเงินก็ติดๆขัดๆลุ่มๆดอนๆแต่ก็ผ่านไปได้อยู่ บางครั้งคิดไม่อยากอยู่ต่อบนโลกใบนี้ มันรู้สึกเหมือนเราตัวคนเดียวในโลก ต้องกินข้าวคนเดียว เดินคนเดียว ไปไหนคนเดียว มีปัญหาก็ไม่รู้จะปรึกษา คุย หรือระบายกับใคร ตอนคุณแม่ยังแข็งแรง กลับมาบ้านเหมือนกลับมาเจอเพื่อน พี่ไมได้เล่าปัญหาอะไรให้คุณแม่ฟัง เพราะเล่าไปเขาก็ช่วยอะไรเราไม่ได้ และจะทำให้เค้าเป็นทุกข์เปล่า แต่เรายังรู้สึกว่าเราต้องกลับบ้าน เพราะมีคนรอเราอยู่
ตอนคุณแม่ป่วยติดเตียง แน่นอนว่าเค้าก็ไม่รู้เรื่องแล้ว แต่พี่ก็ยังรู้สึกกลับบ้านเรายังมีแม่ ยังได้เจอแม่ พูดง่ายๆคือยังมีกายหยาบของแม่ให้ได้เห็น ได้กอด ได้จับมือ
ทุกวันนี้เวลาพี่อยู่คนเดียว เวลาพี่มีปัญหา พี่จะคุยกับรูปแม่ ร้องไห้กับรูปแม่ ระบายกับแม่ เพราะพี่ไม่รู้จะคุยกับใคร
อยากขอคำปรึกษาคำแนะนำจากพี่ๆน้องๆลูกๆหลานๆ ค่ะว่าเราควรจัดการกับความคิดอย่างไรดี อย่าว่าหรืออย่าตำหนิพี่เลยนะคะว่าอายุปูนนี้ยังจัดการกับความคิดความรู้สึกตัวเองไม่ได้อีก ผงเข้าตาเรา เราเองอาจต้องให้คนอื่นช่วยเขี่ยให้ค่ะ