ผม พนักงานประจำในวัย 40 ปี วัยกลางคน ที่เกิด โต เรียนและทำงานใน กทม มาตลอดชีวิต

ชีวิตในวัยทำงานคิดว่าคงเหมือนชนชั้นกลางกึ่งล่างส่วนใหญ่ครับ คือ สร้างตัว มีบ้าน มีรถ ให้เงินพ่อแม่ และพยายามเติบโตในสายอาชีพการงานของตัวเอง

ผมที่เป็น gen y ช่วงต้น มีเป้าหมายชีวิตในแบบที่ถูกสอน และ วางชีวิตตามกรอบสังคมเป้ะๆ  ต้องประหยัด อดออม เก็บเงิน ต้องมีบ้าน มีรถ มีเงินเก็บ จะได้สบาย แก่ไปไม่ลำบาก  
และด้วยความที่ผมเองดันเป็น introvert การใช้ชีวิตในแต่ละวันเลยค่อนข้างใช้พลังชีวิตแบบหมดหลอด

ผ่านมาถึงวันนี้ วันที่ชีวิตอยู่คนเดียวจริงๆ
วันที่เพื่อนๆต่างแยกย้ายไปมีครอบครัว มีลูก นัดเจอกันอย่างมากปีละครั้งสองครั้ง  แฟนที่คบกันมานานและเป็นคนดีมากๆ แต่คนโง่อย่างผมดันดูแลความรักไว้ไม่ได้  พ่อแม่ท่านก็ไปสบายแล้ว  

เป้าหมายที่เคยคิดว่ามันคือชีวิตที่เราต้องเดินตามเพื่อครอบครัว  แม้ว่าไม่ได้รู้สึกชอบแต่ก็ทำเพื่อเงิน  มีรถ มีบ้านแม้ว่ายังผ่อน มีเงินเก็บแม้ไม่เยอะ  แต่ก็พอเลี้ยงดูตัวเองได้ในระดับหนึ่ง ตอนนี้รู้สึกว่า ไม่รู้ว่าเรากำลังทำอะไรอยู่ เราควรเดินไปทางไหน ต่อกับชีวิตจากนี้ไป

วันที่ต้องมีชีวิตอยู่คนเดียวจริงๆ จะเลือกทางไหนครับ ระหว่างหาเงินแบบเดิมไปเรื่อยๆ หรือ เปลี่ยนไปใช้ชีวิตในแบบที่ต้องการ ซึ่งเอาจริงๆผมก็ยังตอบตัวเองไม่ได้ว่า หากไม่เป็นแบบที่เป็นอยู่ จะไปอยู่ที่ไหน ทำอะไร
รู้แค่ว่าเหนื่อยและเบื่อ ส่วนตัวเป็นคนชอบความสงบ ไม่วุ่นวาย  และคงไม่ได้เอาเงินเป็นความสำคัญอันดับหนึ่งอีกแล้วครับ

ตอนนี้มีบ้านหนึ่งหลังของตัวเองที่ยังผ่อน มีบ้านอีกหนึ่งหลังที่เป็นมรดก ปลอดภาระแล้ว รถเก่าๆอีกหนึ่งคัน เงินเก็บเกือบๆ เจ็ดหลัก กับแมวจรอีกหนึ่งตัว