สวัสดีค่ะ หนูเป็นแค่เด็กม.2  หนูมีครอบครัวและญาติที่ค่อนข้างจะสนใจน้องสาวหนูเป็นพิเศษมากกว่า เพราะน้องตัวเล็กน่ารัก ใครเห็นก็ต้องเอ็นดู
ตัดมาที่หนู หนูมีโรคประจําตัวค่อนข้างเยอะ ภูมิแพ้ เลือดจาง แล้วหนูก็เป็นคนป่วยง่ายสุดๆ แม่ชอบบ่นว่าหนูไม่ดูแลตัวเอง แล้วต้องลําบากคนอื่นพาไปหาหมอ ทั้งๆที่หนูก็พยายามดูแลตัวเองมากที่สุดเท่าที่หนูจะทําได้ แต่หนูก็เป็นคนแพ้อะไรง่าย โดนนิดโดนหน่อยก็หาหมอแล้ว ถามว่าหนูเสียใจไหมที่เป็นแบบนี้ หนูโคตรจะเสียใจแล้วก็รู้สึกผิดด้วย เพราะเกิดมามีแต่โรค ป่วยง่าย แข็งแรงได้แป๊บเดียวก็กลับมาป่วยอีก

หลายครั้งที่หนูมีปัญหากับแม่ หนูจะเล่าให้เพื่อนๆในแชตได้อ่าน เพราะหนูไม่รู้ว่าจะปรึกษาใครดี เลยพึ่งเพื่อนๆ เพื่อนๆก็ให้คําปรึกษาหนูอย่างดี 
แต่หนูไม่คิดว่ามันจะมีวันนั้น วันที่แม่แอบเข้ารหัสเฟซหนู แล้วเข้าไปอ่านข้อความต่างๆที่หนูได้พิมพ์กับเพื่อน แม่ก็เอามาว่าหนูว่าหนูเอาเรื่องแม่ไปด่าไปนินทา แล้วก็มีปัญหากัน แล้วหนูก็ต้องขอโทษแม่อยู่ดี แต่แม่ไม่ขอโทษหนูเลย ที่แม่เข้าความเป็นส่วนตัวหนู จนถึงวันนี้หนูก็มีปมในชีวิต ไม่กล้าเล่าเรื่องครอบครัวให้ใครฟัง กลัวว่ามันจะมีปัญหาอีก ปัจจุบันเวลาเครียดหริอคิดมาก หนูก็จะระบายให้เพื่อนฟังบ้างแต่ไม่ได้บอกว่าเครียดเพราะใคร ไม่ได้เจาะจงใคร
แต่ส่วนใหญ่ก็จะชอบเก็บไว้คนเดียว แล้วมาร้องไห้ในห้องนอนตอนดึก เพราะความคิดมาตีกันในหัวไปหมดจนปวดหัวเลยต้องร้องไห้ออกมา

มีอีกเรื่องที่เพิ่งเกิดเมื่อ4วันที่แล้ว อาจจะดูงี่เง่าหน่อยๆ ไม่รู้ว่าบางคนจะคิดว่ามันไร้สาระไปไหมนะ  ตอนนั้นน้องหนูป่วย แม่เลยรีบพาไปหาหมอ พอหาหมอเสร็จหมอก็ให้ยามากิน แต่มันอาการไม่ดีขึ้น แม่เลยจะพาน้องไปหาหมออีก แล้วในขณะเดียวกันหนูก็ภูมิแพ้กําเริบ อาการป่วยเริ่มมาอีกครั้ง แต่ว่ามันยังไม่ถึงวันที่หมอนัด หนูเลยไปขอแม่ให้แม่พาไปก่อนนัดได้ไหม เพราะหนูไม่ไหวแล้ว แล้วแม่ก็มาว่าหนู ด่าหนู แล้วมาโทษที่หนูนอนดึก เล่นโทรศัพท์เยอะ ทั้งๆที่แม่ก็รู้ว่าหนูมีโรคประจําตัว หนูก็ไม่ได้ตอบอะไร แต่ข้างในใจหนูแตกสลายจนไม่รู้จะพูดไงแล้ว
หลังจากนั้นแม่ก็พาน้องไปหาหมอเสร็จ ค่ารักษาเกือบพันบาท (990) แต่แม่ไม่ได้บ่น ไม่ได่ว่า แต่ตัดมาที่หนู ค่ารักษา 700 แม่กลับมาบ่นว่าแพง ด่าหนูว่าหนู 
เป็นแต่โรค หนูไม่เข้าใจเลย เกิดเป็นหนูมันเหนื่อยมากเลยอะค่ะ 
จนหนูไม่ไหวแล้ว หนูเลยโทรหาพ่อให้พ่อพาไปหาหมอ พ่อก็ยอมให้พาไปค่ะ หนูคิดว่าทุกอย่างจะดีขึ้น แต่ไม่เลยแย่กว่าเดิมอีก หนูอุตส่าห์เชื่อใจพ่อ หนูเล่าเรื่องทั้งหมดให้พ่อฟังบนรถ เหมือนพ่อจะไม่ได้สนใจด้วยซํ้า แต่หนูก็ไม่ติดอะไรเพราะยังไงก็ยังเล่าความอึดอัดใจให้พ่อฟัง
พอถึงเวลากินข้าว พ่อก็ดันพูดเริ่องที่หนูเล่าให้พ่อฟังบนรถซะแล้ว แล้วแม่ก็ไม่พอใจ เลยหาว่าหนูนั่นแหละที่ไม่รักแม่ เอาเรื่องของแม่ไปด่าให้เพื่อนฟัง ทั้งๆที่หนูแค่ต้องการคําปรึกษาเท่านั้น หนูยังไม่ได้พิมพ์ด่าแม่เลยด้วยซํ้า
หนูก็ได้แต่ฟังพวกเขาด่ากันเรื่องหนู แล้วแอบร้องไห้ไปด้วย 
พอเช้าวันจะไปโรงเรียน พ่อก็เผลอหยิบกุญแจรถแม่ไปด้วย แต่พ่อไปถึงต่างจ. แล้ว
แม่ก็ด่าหนูว่าหนูเป็นตัวปัญหา ที่มันเป็นแบบนี้เพราะหนูคนเดียว (ทั้งๆที่ทั้ง2คนนั้นแหละที่ไม่เตรียมตัวดีๆ ไม่ดูของดีๆ)
หนูได้ยินแต่หนูก็ทําหน้าปกติ ไม่อยากจะตอบกลับ เพราะรู้ว่าถ้าตอบกลับ จะโดนหาว่าเถียงตลอด เลยเก็บเงียบไว้ไปร้องไห้ตอนดึก

จนถึฃทุกวันนี้หนูก็ยังคงคิดมากตอนดึก ร้องไห้ทุกวันเลย อยากรู้ว่าทําไงต่อไปดีคะ เคยคิดอยากต/ย แต่ไม่อยากฆตต แค่อยากหลับไปแล้วไม่ตื่นเลย