เราอายุ21ปีค่ะ มีพี่2คน ที่บ้านอบอุ่นไม่เคยเจอปัญหาอะไรพ่อแม่ทำเกษตร จนอายุ49แม่ป่วยเจอเนื้องอกที่ปากมดลูก เราค่อนข้างอ่อนไหวมากเอาแต่นอนร้องไห้ เหมือนรู้ว่าตัวเองจะต้องเป็นโบ่ให้แม่เป็นคนพาพยุงแม่ขึ้น แต่เรากลัยเป็นคนเกาะให้แม่ลงไปข้างล่าง พยายามบอกตัวเองให้มองความจริงฟังธรรมะ เหมือนแค่ฟังแต่ไม่เข้าใจ เราอยู่ปี4แล้ว พี่ขายทุกคนมีการมีงานที่มั่นคงทุกคน เราเหบือเทอมสุดท้ายคือหาที่ฝึกงานตัดสินใจว่าจะอยู่ใกล้ๆแม่ ปัญหาทุกอย่างมันกำลังถ่าโถมมาทั้งเรื่องเรื่อง เรื่องที่เราร้องไห้ให้แม่เห็น พี่ชายก็โทรมาบอกว่าอย่าร้องต่อให้ข้างในมันจะพังแค่ไหนให้อดทนไว้ เราต้องรักกันให้มากๆ เป็นกำลังใจให้กัน เราบอกว่าเราพยายามมากๆ กับการที่ทำแบบนั้น ตอนนี้ชีวิตยังไม่รู้ว่าจะทำอะไรดี หาที่ฝึกงาน จัดสัมนา เป็นห่วงแม่สุดหัวใจ แต่มองกลับกันตั้งแต่แม่ป่วยเราไม่ค่อยเที่ยว ไม่ฟุ่มเฟื่อย ช่วยพี่ชายประหยัด อ่านหนังสือ เราพยามมองด้านที่2ของมัน แต่บางครั้งความคิดลบๆมันสูงกว่าเสมอ ช่วยประหัวใจดวงนี้ให้สงบลงที่นะคะ
บอกตัวเองกับช่วงที่แย่ที่สุดในชีวิตว่ายังไง