สวัสดีค่ะเราชื่อทรายอายุ 32ขออนุญาตเล่านิสัยส่วนตัวก่อนค่ะส่วนตัวเป็นคนที่คิดมากขี้น้อยใจค่ะ
เท่าที่พบเจอมาในชีวิตตั้งแต่เด็กจนอายุถึง 32 คนที่บ้านหรือญาติพี่น้องร่วมถึงเพื่อนฝูงหรือคนรู้จักหนูจะมีความน้อยใจเขาเป็นบางช่วงคือตอนที่เราคลุกคลีอยู่กับเขาเราไม่ได้คิดอะไรก็อยู่พูดคุยตามปกติคุณเล่นบ้างคุยตลกมากแต่จะไม่ค่อยมีใครตลกกับเราทุกคนจะมองว่าเรามีอคติคิดมากไปแต่ทุกครั้งที่เราคุยเล่นเราไม่ได้คิดอะไรเลยหรืออาจจะเป็นเพราะบุคลิกลักษณะหน้าตาของเราหรือเปล่าที่ทำให้คนอื่นรู้สึกไม่ชอบรู้สึกไม่อยากอยู่ด้วยหรืออยู่ใกล้หนูพยายามทำดีให้กับทุกๆคนโดยที่ไม่หวังผลตอบแทนอะไรเลยแต่ผลลัพธ์ที่ได้กลับมาเราก็เป็นคนไม่ดีหนูไม่เคยเอาเปรียบหรือเบียดเบียนใครเวลาไปเที่ยวไปกินตามร้านอาหารก็หารกันตลอดแต่ตอนนี้ที่เข้ามาตั้งกระทู้หนูมีความน้อยใจมีความคิดทางลบกับตัวเองมากๆยกตัวอย่างนะคะหนูมียายที่ป่วยติดเตียงต้องคอยอาบน้ำคอยเช็ดอึเช็ดฉี่เปลี่ยนแพมเพิสเขาจะเป็นคนแก่ที่ดื้อมากค่ะไม่ค่อยฟังคนในครอบครัวแต่ฟังคนข้างนอกเราจะเป็นคนขี้บ่นยายเวลาเขากินอะไรเขาจะชอบโยนทิ้งทำหกทำเลอะแล้วเขาจะบ่นปวดเมื่อยแต่เขานอนอย่างเดียวถ้าจับเขามาขยับตัวเขาก็จะบ่นว่าเขาไม่ไหวแล้วเขาทิ้งตัวเลยเขาจะเป็นคนที่กินเก่งมากๆมีอะไรวางตรงนั้นคือกินทุกอย่างกินหมดทุกอย่างเราก็บ่นเขาไปว่ากินได้ของทุกอย่างไม่หวงแต่ให้กินน้อยลงหน่อยเพื่อร่างกายเราเพราะยายอ้วนมันมีผลกับน้ำหนักแล้วกล้ามเนื้อของเราเขาก็จะขึ้นแล้วสวนกลับมาทันทีแสดงอารมณ์ไม่พอใจอย่างแรงแต่เมื่อคืนพี่สาวเราอาบน้ำให้ยายพี่สาวเราก็บ่นเหมือนกับเราทุกอย่างเลยยายกลับไม่ว่าอะไรสักคำแถมชมว่าหมอที่อาบน้ำให้เขาทำให้ดี(น้อยใจมากค่ะ)
อีกตัวอย่างนะคะเราจะชอบมานั่งเล่นกับลูกพี่ลูกน้องและอามันมีความน้อยใจตรงที่ว่าเวลาเขาไปไหนไปเที่ยวไปกินเขาไม่เคยชวนเราหรือแม้กระทั่งซื้ออาหารกลับมาก็ไม่มีมาเผื่อเราแต่กับคนอื่นเขาซื้อเผื่อเขาชวนไปเที่ยวแต่คนเหล่านั้นที่ได้ไปกับเขาหรือได้กินอาหารที่เขาซื้อมาให้เขาก็ไม่ได้เป็นญาติก็ไม่เคยออกเงินเข้าใจนะคะว่าหน้าตาและบุคลิกเราเป็นแบบนี้ทำดีให้ใครแทบตายเขาก็ไม่เห็นค่า
เพื่อนๆพี่ๆพอจะมีวิธีให้หนูเปลี่ยนความคิดแบบนี้ได้ไหมคะมันทรมานกับจิตใจมากเลยค่ะ
เคยไม่สนอะไรเลยนะคะแต่พอมาเจอเรื่องแบบนี้อีกมันก็คิดอีก