ขอความหมายของการมีคู่ชีวิต กับ การอยู่คนเดียวของแต่ละคนหน่อยค่ะ
ขยายความนะคะ โดยส่วนตัวเคยเป็นคนที่หักอกคนอื่นบอกเลิกก่อน โดนทำร้ายร่างกาย(โดนครั้งเดียวเราหนีออกมาจากความสัมพันธ์นี้ทันทีไม่ใจอ่อนเลย) คุยหลายคน(เพราะอยากทำความรู้จักนานๆแต่ส่วนมากก็ไปไม่รอดเพราะไม่เขาก็เราที่เจอกันนานๆแล้วนิสัยไม่คลิกกันเลนต้องแยกย้าย)
รู้สึกว่าตัวเองไม่ค่อยมีจุดหมายกับเรื่องความสัมพันธ์กับใครเลยค่ะ อายุ ยี่สิบปลายๆ แล้ว เวลาคบใครคบเกิน 2-3 ปีตลอดตั้งแต่สมัยเรียนแล้วค่ะพอตอนโสดรู้สึกเหมือนได้กลับมาเป็นตัวเองอีกครั้งแล้วก็ดีมากด้วย
แต่พอจะเปิดใจให้ใครเข้ามาก็เจอหลากหลายแบบ
เช่น บางคนก็เป็นคนดีนะคะแต่หลังๆเขาเริ่มแสดงตัวตนที่เราเริ่มรับไม่ได้ แบบเรารับได้ไม่ว่าจะแย่แค่ไหน แต่ การนอกใจมีคนอื่น ทำร้ายร่างกาย ดูถูกเรา เราไม่เคยทนเลยค่ะ ประมาณว่าถ้าบอกแล้วว่าไม่ชอบให้ทำแบบนี้แต่ยังทำอยู่เราจะคอยดูขั่งน้ำหนักความดีเลยว่าจะอยู่ต่อมั้ยถ้าไม่ไหวก็จะถอยออกมาเลยค่ะ
เราไม่รู้ว่าตอนเราเจอใครสักคนอีกทีจะมาในรูปแบบไหนอีก555555555
อารมณ์เหมือนเสี่ยงโชค หวานต้นขมปลายงี้ ไม่รู้รุ่นพ่อแม่ปู่ย่าตายาย เขาอยู่ด้วยกันยังไงถึงรอด บ้างก็บอกว่าก็รักกันแล้วไม่ว่าจะทำผิดกี่ครั้งพวกเขาก็จะไม่ทิ้งกัน
ไม่ปล่อยมือกันเพราะยังมีครอบครัวมีลูกมีอะไรต้องรับผิดชอบร่วมกัน บ้างก็บอกว่ายอมทนอยู่ดีกว่าต้องอยู่คนเดียวไรงี้
*เราเชื่อนะคะว่าทุกคนไม่มีใครแย่เสมอไปอาจมีดีบ้างแย่บ้างปะปนกันอยู่ อยู่ที่ว่าใครจะมีมากน้อย เราคิดนะบางเหตุการ์ณเราก็อาจจะเป็นคนแย่ๆในชีวิตเขาก็ได้*
- ที่เราอยากถามความคิดเห็นทุกคนคือ การมีใครสักคนในรูปแบบคู่ชีวิตนี้มันยังจำเป็นอยู่หรือเปล่าคะในยุคนี้ แล้วคนที่ครองตัวโสดเป็นยังไงบ้างคะ -
เรารู้สึกว่าไม่ค่อยอินกับใครได้นานเลยหลังจากผ่านความสัมพันธ์พวกนี้มา เราจริงจังกับทุกความสัมพันธ์ ใจกว้างให้โอกาสคน แต่พอตอนนี้เราเริ่มรู้สึกว่าไม่ค่อยอยากมีใครเลยอารมณ์เหมือนขี้เกียดมาลุ้นว่า แบบนี้อีกแหละ เหมือนช็อตละคร วนมาซ้ำๆเดิมๆ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเบื่อหรือเปล่า อาจจะเหมาะกับการอยู่คนเดียว 🤔
เราเขียนกระทู้ครั้งแรกพิมพ์หรือแท็กอะไรตกไปขออภัยด้วยนะคะ
ขอความหมายของการมีคู่ชีวิต กับ การอยู่คนเดียวของแต่ละคนหน่อยค่ะ
ขยายความนะคะ โดยส่วนตัวเคยเป็นคนที่หักอกคนอื่นบอกเลิกก่อน โดนทำร้ายร่างกาย(โดนครั้งเดียวเราหนีออกมาจากความสัมพันธ์นี้ทันทีไม่ใจอ่อนเลย) คุยหลายคน(เพราะอยากทำความรู้จักนานๆแต่ส่วนมากก็ไปไม่รอดเพราะไม่เขาก็เราที่เจอกันนานๆแล้วนิสัยไม่คลิกกันเลนต้องแยกย้าย)
รู้สึกว่าตัวเองไม่ค่อยมีจุดหมายกับเรื่องความสัมพันธ์กับใครเลยค่ะ อายุ ยี่สิบปลายๆ แล้ว เวลาคบใครคบเกิน 2-3 ปีตลอดตั้งแต่สมัยเรียนแล้วค่ะพอตอนโสดรู้สึกเหมือนได้กลับมาเป็นตัวเองอีกครั้งแล้วก็ดีมากด้วย
แต่พอจะเปิดใจให้ใครเข้ามาก็เจอหลากหลายแบบ
เช่น บางคนก็เป็นคนดีนะคะแต่หลังๆเขาเริ่มแสดงตัวตนที่เราเริ่มรับไม่ได้ แบบเรารับได้ไม่ว่าจะแย่แค่ไหน แต่ การนอกใจมีคนอื่น ทำร้ายร่างกาย ดูถูกเรา เราไม่เคยทนเลยค่ะ ประมาณว่าถ้าบอกแล้วว่าไม่ชอบให้ทำแบบนี้แต่ยังทำอยู่เราจะคอยดูขั่งน้ำหนักความดีเลยว่าจะอยู่ต่อมั้ยถ้าไม่ไหวก็จะถอยออกมาเลยค่ะ
เราไม่รู้ว่าตอนเราเจอใครสักคนอีกทีจะมาในรูปแบบไหนอีก555555555
อารมณ์เหมือนเสี่ยงโชค หวานต้นขมปลายงี้ ไม่รู้รุ่นพ่อแม่ปู่ย่าตายาย เขาอยู่ด้วยกันยังไงถึงรอด บ้างก็บอกว่าก็รักกันแล้วไม่ว่าจะทำผิดกี่ครั้งพวกเขาก็จะไม่ทิ้งกัน
ไม่ปล่อยมือกันเพราะยังมีครอบครัวมีลูกมีอะไรต้องรับผิดชอบร่วมกัน บ้างก็บอกว่ายอมทนอยู่ดีกว่าต้องอยู่คนเดียวไรงี้
*เราเชื่อนะคะว่าทุกคนไม่มีใครแย่เสมอไปอาจมีดีบ้างแย่บ้างปะปนกันอยู่ อยู่ที่ว่าใครจะมีมากน้อย เราคิดนะบางเหตุการ์ณเราก็อาจจะเป็นคนแย่ๆในชีวิตเขาก็ได้*
- ที่เราอยากถามความคิดเห็นทุกคนคือ การมีใครสักคนในรูปแบบคู่ชีวิตนี้มันยังจำเป็นอยู่หรือเปล่าคะในยุคนี้ แล้วคนที่ครองตัวโสดเป็นยังไงบ้างคะ -
เรารู้สึกว่าไม่ค่อยอินกับใครได้นานเลยหลังจากผ่านความสัมพันธ์พวกนี้มา เราจริงจังกับทุกความสัมพันธ์ ใจกว้างให้โอกาสคน แต่พอตอนนี้เราเริ่มรู้สึกว่าไม่ค่อยอยากมีใครเลยอารมณ์เหมือนขี้เกียดมาลุ้นว่า แบบนี้อีกแหละ เหมือนช็อตละคร วนมาซ้ำๆเดิมๆ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเบื่อหรือเปล่า อาจจะเหมาะกับการอยู่คนเดียว 🤔
เราเขียนกระทู้ครั้งแรกพิมพ์หรือแท็กอะไรตกไปขออภัยด้วยนะคะ