สวัสดีทุกคน ตามหัวข้อเรื่องเลย ตอนนี้คือเราไม่รู้เลยว่าโลกของเราตอนนี้กำลังเป็นอะไรไป เรากินข้าวไม่อร่อย ฟังเพลงก็ไม่รู้สึกอะไร แต่เรายังคงพูดคุยกับคนอื่นได้ หัวเราะได้ ไม่ได้รู้สึกเฉยชา แต่คนอื่นในที่นี่หมายถึงครอบครัวนะ กับคนที่ทำงานหรือว่าเพื่อนเราก็ยังรู้สึกว่าเราไม่สามารถคุยกับพวกเขาแบบนั้นได้จริงๆ บางทีเราก็ทำได้แค่ยิ้มกับการพูดคุยของพวกเขา ตอนนี้เราก็กำลังฝึกงานอยู่ต้องทำโปรเจคส่งมหาลัย แต่เราก็ไม่มีความคิดหรือแนวทางที่จะพอดำเนินต่อไปได้เลย ความเครียด ความกังวล ความผิดหวัง ความเสียใจ มันเหมือนถูกยัดเข้ามาเป็นลูกปืนใหญ่แล้วถล่มกำแพงที่ปกป้องเรามาตลอดให้พังภายในนัดเดียว บางทีเราก็คิดว่าเราไม่เหมาะกับสังคมแบบนี้ หรือว่าเราเองที่ไม่ยอมรับความผิดปกติของตัวเอง ทุกคนเชื่อไหมว่าเรามีความคิดที่ว่าการตายคือทางออกที่สวยงามมาตั้งแต่เราเข้ามหาลัยปีแรก ไม่รู้สิว่าทำไมประตูบานนั้นถึงเข้ามาตั้งในใจเราตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี่ก็ไม่มีใครที่จะช่วยเราทำลายมันได้เลย เราทำได้เพียงแค่คอยให้ทุกคนมาช่วยกันปิดมันไว้ ขวางทางมันไว้ ตอนมัธยมเราเคยอยากลองเอาผ้ามาผูกคอไว้แต่ว่าตอนนั้นเรามันเตี้ยแถมคานบ้านก็สูงเกินกว่าเราจะปีนขึ้นไปเลยล้มเลิก ตอนเข้าปีหนึ่งก็คิดอยากจะกระโดดลงไปในคลองเพื่อให้ทุกสิ่งทุกอย่างมันจมหายไปพร้อมกัน แต่ตอนนั้นเรามีเพื่อนที่ไปไหนไปกันสนิทตัวติดกันตลอด เลยทำให้ไม่มีโอกาสได้ทำ ถึงแม้ตอนนี้พวกเราจะไม่ได้สนิทกันเหมินเดิมแล้วแต่ก็ยังคุยกันได้อยู่ตลอดเวลา สองครั้งที่ผ่านมาที่ไม่สำเร็จจริงๆ อาจจะเป็นเพราะในตอนนั้นเราใจเสาะ มันมีความคิดที่ว่าถ้าเราไม่อยู่แล้วทุกคนจะเป็นยังไง จะใช้ชีวิตต่อได้ไหม จะเป็นห่วงพี่และน้องของเราจนพวกเขาอึดอัดรึเปล่า เพราะเราเป็นต้นเหตุที่ทำให้ทุกคนกังวลรึเปล่า ตอนนี้ก็เป็นอีกครั้งแล้วที่เราได้กุญแจไขประตูนั้นมา แต่เราไม่รู้ว่ามันถูกดอกไหม เราจะมีความกล้าในการเปิดประตูนั้นไหม เชื่อเถอะว่าถ้าหากทุกคนนั้นรู้สึกว่าการที่เรานั้นรักครอบครัวแบบมาก มากจนไม่สนใจตัวเองแล้ว มากจนพอที่จะตัดสินใจได้แล้วว่าทุกคนสามารถอยู่ต่อไปได้ สามารถเดินหน้าต่อไปได้ แค่เราไปกับทุกคนไม่ได้แล้ว แต่เราก็อยากคาดหวังให้มีคนรอเราอยู่ที่อีกฝั่งของประตู แม้มันจะมืดมากก็ตาม หากวันนั้นมาถึงจริงๆ เราเคยได้ยินมาว่าหากเรานึกเรื่องอะไรเป็นเรื่องสุดท้าย เราจะยึดติดเรื่องนั้นตลอดไป เราจะคิดถึงครอบครัวและเพื่อนจนสามารถปล่อยวางได้ไหม และเราเคยได้ยินมาว่าหากฆ่าตัวตายในชาติหนึ่งจะต้องทำอีกต่อไปจนครบสี่ร้อยครั้ง บางทีนี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายของเราก็ได้ การการุณยฆาตเป็นความฝันสูงสุดของเราเลยนะ การที่จากไปแบบไม่ต้องเจ็บป่วย สามารถหลีกหนีความทุกข์ของเราได้ แม้มันจะเห็นแก่ตัวก็เถอะ ปีนี้ก็แค่ปีที่ยากอีกปีหนึ่งของเรา ข้อความนี้หากเรายังมีชีวิตอยู่ก็ถือว่าจะเก็ลไว้เตือนใจตัวเอง แต่ถ้าหากเราได้ตัดสินใจไปแล้ว ถ้าหากครอบครัวของเราเห็นกระทู้นี้อยากจะบอกว่าในคอมของเรามีไฟล์ที่อยากพูดกับทุกคนอยู่ เราเขียนไว้ตั้งแต่ปีที่แล้ว เพราะเราก็ไม่แน่ใจว่าจะผ่านมันไปได้ทุกครั้งไหม หรือจะมีอารมณ์ชั่ววูบที่ไม่มีสติในการยับยั้งจนไม่สามารถย้อนกลับมาได้แล้ว ทุกอย่างที่เป็นรหัสผ่านของเราครอบครัวเราก็รู้เป็นอย่างดี ก็อยู่ที่ว่าพี่เราจะมาเห็นรึป่าวนะ กระทู้นี้สร้างขึ้นเพื่อตัวเราเองและอาจจะเพื่อครอบครัวของเราเมื่อเราไม่อยู่แล้ว แต่เชื่อเถอะว่าถ้าวันนั้นมาถึง เราอยากให้รู้นะว่าเรารักและคิดถึงพวกคุณมาก มากจนไม่อยากทำให้เสียใจอีกแล้ว อย่าเสียใจอีกเลยนะ หากคิดถึงกันก็ขอให้หลับตาแล้วพูดออกมานะสัญญาเลยว่าเราจะได้ยินอย่างแน่นอน เรารักพวกคุณนะ