หนูอยู่บ้านเดียวกับแม่สามี ช่วงนี้สามีไปทำงาน ตจว. แม่สามีชอบเรียกให้ช่วยขับรถพาไปทำธุระ เราทำงาน ดูแลลูก เอาตรงๆ ก็สามารถแบ่งเวลาไปส่งได้นะคะ  แต่ไม่เข้าใจว่าลูกสาวแม่สามีก็อยู่ข้างบ้าน ทำไมไม่เรียกใช้บ้าง อ้างว่าลูกสาวงานเยอะ ไม่มีเวลา เรารู้ว่าเค้ากลัวลูกสาวเหนื่อย (เรากับลูกสาวเค้าไม่ถูกกัน) แต่เค้าไม่คิดบ้างว่าเราก็เหนื่อย
อยากพูดออกมาบ้าง แต่เห็นว่าเค้าแก่แล้ว กลัวเสียความรู้สึกกัน แต่พอไม่พูด ก็รู้สึกลูกสาวสบายตัวเกินไป ชอบมาวางท่าว่าไม่มีเรา เค้าก็ดูแลแม่เค้าได้ แม่สามีชอบพูดว่าตอนนี้ครอบครัวลูกสาวมีปัญหา ลูก ๆ ของเค้ามีปัญหาเรื่องพฤติกรรม แม่สามีเลยต้องตามใจ ซื้อของ เอาใจ ดูแลหนักมาก  ส่วนลูกเราไม่มีปัญหาอะไร เค้าน่ารัก เข้ากับย่าได้ดี จูงมือ ดูแล บางทีย่าระบายอารมณ์ใส่เค้า ๆ ก็ไม่ใส่ใจ รู้แค่ไม่ถือย่าเพราะย่าแก่แล้ว (หนูสอนดีเกินไปใช่ไม๊)
ความรู้สึกตอนนี้คือ แม่ย่ามองว่าตอนนี้ครอบครัวหนูไม่มีปัญหา อยู่สุขสบาย โชคดีก็ดีไปสิ ทำไปสิ ดูแลฉันไปสิ   แต่บ้านลูกสาวฉันเค้าทุกข์ เค้าเหนื่อย เค้ามีปัญหา อะไรที่ฉันให้ได้ ทำได้ ฉันก็ยกให้หมด   ส่วนตัวลูกสาวเวลามาหาแม่ที่บ้าน ก็ทำเป็นไม่เห็น ไม่รับรู้ว่าหนูต้องทำอะไรบ้าง ดูแลแม่เค้ายังไงบ้าง  มันไม่ใช่น้อยใจนะคะ  แต่รู้สึกอยากให้ต่างคนต่างอยู่ ย่ารักลูกสาว ดีกับลูกสาว ก็ให้ลูกสาวเค้าดูแลไปเลย  
บางทีก็อยากเขย่าหัวลูกต้วเอง ว่าอย่าเป็นคนดีนัก ตามย่า ดูแลย่าต้อย ๆ ย่าไม่เคยเห็นหัว  ให้ดูหลานอีกบ้านบ้าง ไม่สนใจย่า ต้องย่าวิ่งง้อ หาของกินให้ ซื้อของให้ พูดจารื่น หวานหู ไม่เหมือนคุยกับลูกหนูเลย  แต่ก็ทำไม่ลง กลัวลูกเหมือนหลานฝั่งนั้น สามารถด่า...(คำหยาบสุด ๆ)กับพ่อ กับแม่ได้โดยไม่เปลี่ยนสีหน้า  
สรุป หนูกับลูก โง่มากใช่ไม๊คะ หนูอยากก้าวผ่านความรู้สึกแบบนี้จัง รู้สึกแย่แต่ก็ไม่อยากพูดให้ย่าเสียความรู้สึกค่ะ