ตอนนี้เรารู้สึกเบิร์นเอาท์ในการใช้ชีวิตมากค่ะ เเบบใช้ชีวิตในลูปเดิมๆมาหลายปีเเล้ว ตอนนี้กำลังพยายามหาความสุขให้ตัวเองอยู่ค่ะ ปัญหาคือเราไม่รู้ว่าความสุขจริงๆของตัวเองคืออะไร เเบบทำอะไรเเล้วมีความสุข

อาจจะเป็นเพราะเราใช้ชีวิตในกรอบที่เเม่ตีไว้ให้มาตลอดน่ะค่ะ เเถมเป็นลูกสาวคนเดียวด้วย (ปัจจุบันอายุ23) เลยไม่เคยพูดความรู้สึกจริงๆของตัวเองจนถึงตอนนี้เลยค่ะเพราะกลัวว่าจะทำให้เเม่ไม่สบายใจ คือเราเข้าใจในความเป็นห่วงของเเม่นะคะว่าเเม่อยากให้ลูกมีชีวิตที่ดี เเต่ตัวเราก็ไม่เคยมีความสุขเลย(จำใจทำเพื่อให้เขาสบายใจ) บางครั้งเป็นห่วงมากจนอึดอัด เเต่เราก็ยอมเเม่ตลอดเพราะไม่อยากทะเลาะ เรามาคิดดูมันเหมือนเป็นการหนีปัญหาของเราเองมากกว่า ซึ่งความเป็นห่วงของเเม่มันส่งผลต่อความสัมพันธ์กับคนรอบข้างเรา อย่าง "เพื่อน" ที่นัดล่มทุกครั้งเพราะเเม่ไม่ให้ไปจนหลังๆเราเองก็ไม่กล้านัดเพื่อนเเล้ว(ช่วงโควิดพอเข้าใจได้เเต่โควิดซาเเล้วก็ไม่ให้ไป TT )  จนตอนนี้มี "หวานใจ" เขาก็ไม่ให้เราไปเดตค่ะ เพราะเป็นห่วงกลัวโดนหลอกอย่างนั้นอย่างนี้เเถมไม่โอเคสุดๆกับการที่เราจะไปเดต กลายเป็นเรากลัวทุกครั้งที่เราจะต้องขออนุญาตเเม่เวลาไปไหนเพราะกลัวคำตอบว่าเขาจะไม่ให้ไปน่ะค่ะ 

ตอนนี้เราเเค่อยากลองใช้ชีวิตของตัวเอง/ตัดสินใจเพื่อตัวเองบ้างค่ะเเต่ไม่รู้จะเริ่มพูดกับเขายังไงดี คือเราเหนื่อยกับการใช้ชีวิตเเล้วคิดว่าทำเเบบนี้เเล้วเเม่จะโอเคมั้ย เเม่จะไม่สบายใจรึป่าว เรามานั่งคิดย้อนดูตั้งเเต่เด็กยันโตเราเเทบไม่เคยคิดว่าทำเเบบนี้เเล้วตัวเองจะเป็นยังไงเลยค่ะ คือเเคร์เเม่มากกว่าตลอด ทุกความเครียดของเราจะมาจากเเม่ซะส่วนใหญ่

เลยอยากขอคำเเนะนำค่ะว่าจะพูดยังไงให้เเม่เข้าใจเราหรือพูดยังไงไม่ให้เขาตกใจมากดีคะ คือเราก็ผิดเองที่เก็บมาตลอดหลายปี หรือไม่ก็วิธีรับมือในกรณีที่เเม่ไม่เข้าใจจริงๆ เเต่เพราะตอนนี้รู้สึกสุขภาพจิตไม่ไหวเเล้วกลัวจะเป็นเก็บกดไม่ก็ซึมเศร้าน่ะค่ะ ขอบคุณทุกคนที่อ่านมาถึงตรงนี้นะคะเเล้วก็ขอบคุณสำหรับคำปรึกษาร่วงหน้าค่ะ🥺🫶💕