ไม่รู้จะเล่ายังไงให้คนเข้าใจดี เพราะเรื่องอาจจะผิดที่เราที่เราไม่เด็ดขาดเองหรือเราเป็นคนไม่ดีเอง เรื่องก็คือเราคบเพื่อนคนนี้มาเกือบ 10 ปีแล้วค่ะ เป็นเพื่อนสาวนะคะ ทุกอย่างมีความสุขมากตั้งแต่7-8ปีแรก *เสริมก่อนว่าเพื่อนเรามีอาการคิดมาก เป็นไบโพล่ากับซึมเศร้า* ช่วงแรกเราอยู่ด้วยความรักและเป็นห่วงเพื่อนที่มีอาการทางตจิตแบบนี้แล้วครอบครัวก็ดันมีปัญหาหย่ากันถึงขนาดให้ฝ่ายคุณพ่อของนางต้องย้ายบ้านไป แต่ปีหลังๆเพื่อนคนนี้เจออะไรหลายๆอย่างจนนิสัยกลายเป็นคนหัวร้อนกว่าเดิมมาก (ทั้งทะเลาะกับแฟนและกลัวอะไรต่างๆ เช่น เราพูดถึงนรกไม่ได้เขากลัว หรือพูดเลขต้องห้ามไม่ได้เลขที่เขาไปอ่านเจอว่าคนอายุนี้ตายเพราะโรคมะเร็ง เขาก็แพนิค)  เราเคยบอกกันเองว่าอยู่กันแบบครอบครัว ไม่ต้องเกรงใจกัน แต่การที่ไม่ต้องเกรงใจกันมันทำให้เรารู้สึกอึดอัดมากๆเราไม่มีเวลาส่วนตัวให้ตัวเองหรือครอบครัวเลย ทุกวันที่ตื่นมาเราต้องคอลกับเพื่อนคนนี้ตลอดทั้งวันบางทีแทบจะโต้รุ่ง พอจะปฏิเสธเขาจะพูดเหมือนไม่พอใจแต่ปากก็บอกว่าไปเถอะทำอะไรก็ทำ พูดแนวประชดน่ะค่ะมันทำให้เรารู้สึกแย่ที่ทำเขาเสียใจ บางทีก็นัดคุยกันค่ะแต่มีเหตุทำให้เราต้องวางสายเพื่อไปข้างนอกกับครอบครัวหรือธุระ เขาจะแสดงอาการไม่พอใจหรือเศร้า บอกว่ารู้สึกแบบนี้เพราะเราเบี้ยวนัด (บางครั้งเลยต้องปฏิเสธครอบครัวไปว่าไม่ไปแล้ว) บางทีเราก็ตื่นสายเขาก็โกรธเราบอกกลัวเราใช้เวลาไม่คุ้มค่าเหมือนเขา(หมายถึงเขาก็ใช้เวลาไม่คุ้มค่าค่ะและไม่อยากให้เราเป็นแบบเขา) เขาบอกว่าเขาสอนคนอื่นได้นะมีความคิดเป็นผู้ใหญ่แต่เขากลับเป็นคนที่ทำเองไม่ได้ หรือบางทีเราไปเที่ยวบ้านเขา เขาเสนอให้เรากินบางอย่างที่เราไม่ชอบเราก็พยายามฝืนกินแต่เรากินไม่หมดเขาก็โกรธเขาบอกเสียดาย(มันทำให้เราไม่มีความสุขกับการกินเวลาไปบ้านเขา)  บางครั้งเราโต้รุ่งกับเขาก็อาจจะทำงานอดิเรกระหว่างนั้นทั้งเขียนนิยายหรือวาดรูป เรารู้สึกว่าเราทำมันนานก็อยากจะพักเราเลยบอกตรงๆว่าขอพักหน่อยนะ เขาก็โกรธเราอีกบอกกลัวเราใช้เวลาไม่คุ้มค่า ทั้งที่ตอนนั้นเขาก็เอาแต่ดูหนังที่เราแชร์ผ่านจอ(ก็ไม่รู้ว่าขอแค่พักหน่อยมันจะตายรึไง) และเราก็โดนจำกัดความชอบ หรือการดูของเรา เราไปดูบ้างอย่างที่เขาไม่ได้ชอบ(เขามีบัญชียูทูปเราเลยมาส่องได้ว่าเราดูอะไร)เขาจะถามเราว่าทำไมดูอันนั้น มันทำให้เรารู้สึกอัดอึดเลยโกหกไปว่าดูเฉยๆเห็นผ่านๆ บางครั้งทะเลาะกับเขาหนักจนบางครั้งเราก้บอกว่าทนไม่ไหวแล้วจะไปแล้ว เขาก็ชอบพูดถึงเรื่องฆ่าตัวตาย เขาเคยบอกว่าจะไม่เอาโรคมาอ้างแต่ทุกครั้งที่ทะเลาะจะยกอะไรแบบนี้มา บอกอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเราเราคือคนที่ทำใหเขาอยากมีชีวิตต่อไป เราเลยรู้สึกว่าเราใช้ชีวิตเพื่อใครกันแน่เราใช้ชีวิตตัวเองหรือเขากำลังใช้ชีวิตของเขาผ่านเรารึเปล่าเพราะเขาทำอะไรไม่ได้มาก บางครั้งเขาก็บอกว่าไม่พอใจอะไรบอกได้เสมอ แต่ทุกครั้งที่บอกก็จบด้วยทะเลาะกันและเราเป็นฝ่ายขอโทษเสมอ ทั้งที่เขาไม่สบายใจเวลาเราทำอะไรไม่ถูกใจเขาเราก็รับฟังและโอเคที่จะปรับปรุงตัว แต่เขากลับไม่คิดจะปรับตัวหาเราเลย เขาบอกอยากเป็นตัวเองมากที่สุดกับคนที่เขาไว้ใจ แต่เรารู้สึกไม่เป็นตัวเองเลยค่ะ เราขอโทษทุกๆครั้งที่เขาขัดใจกับสิ่งที่เราทำทั้งที่มันไม่มีอะไร เราถูกปิดกันการเข้าสังคมใหม่ๆ เขากลัวการเข้าสังคมเลยเลิกเล่นโซเชียลไปเราเลยเลิกตามเพราะไม่อยากให้เขาโดดเดี่ยวเพราะบางทีเขาหึงเวลาเราคุยเป็นมิตรกับคนในเฟส(เรามีสังคมคนวาดรูปน่ะค่ะ)เราเลยหยุดลงงานวาดไป แต่บางครั้งคนก็เข้ามาคุยกับเรา เราก็ยังไม่กล้าตอบเลยค่ะเขาดูไม่พอใจทุกครั้งที่เราพูดคุยกับคนอื่น วันก่อนแฟนเขาบอกเขาว่า เราทำงานเหนื่อย อาจจะมีลูกค้ามาคุยด้วยบ้าง(แฟนเขาถามเป็นเชิงให้มาถามเราน่ะค่ะว่าเราเหนื่อยมั้ยทำงานน่ะ) แต่เขามาถามว่าเรามีเพื่อนใหม่หรอ เบื่อเขาหรอ ไม่ถามด้วยซ้ำว่าเราเหนื่อยมั้ย และสิ่งที่เราเครียดหนักมากๆสองอย่างคือเรื่องที่เราอยากมีแฟนกับเรื่องเราจะไปเรียนต่อค่ะ

เรื่องเราอยากมีแฟนทำให้เราต้องเลิกกับแฟนที่คบไม่นานไปถึง2คน ทั้งสองคนนี้เรารักและมีความสุขมากเมื่อเขาคบกับเรา เราก็เลยเอาไปบอกเขาค่ะว่าเรามีแฟนนะ แต่ไม่รู้อะไรกับกลายเป็นได้ทะเลาะกับเขาทั้ง2รอบทั้งที่เขาควรยินดีกับเรา เขาบอกว่าถ้าเรามีแฟนเขาจะไม่บอกอะไรเราอีกทั้งสิ่งที่เขาพบเจอหรือการปึกษาต่างๆ หรือเราทะเลาะกับแฟนก็ไม่ต้องปรึกษาเขา(เราบอกอะไรกันทุกครั้งเวลาเราเจออะไรมาหรือปรึษากันเสมอ) ด้วยที่ความเรากลัวเสียเพื่อนมากๆเลยยอมเลิกกับแฟนของเรา เขาบอกกลัวเราเสียใจเรื่องแฟนหรือเครียด เป้นห่วงและกลัวเราไปใช้เวลากับแฟนมากกว่า(ทั้งที่ตอนที่เขามีแฟนเขาไปอยู่สนใจกับแฟนทั้งหลายเดือนเราก็ไม่ว่าอะไรเลย...) และอ้างว่าเขาคิดไม่ออกเลยว่าเรามีแฟนจะดูเป็นยังไง เขาบอกไม่ชิน มาคิดทีหลังก็ไม่ใช่เรื่องห้ามไม่ให้เรามีแฟน

เรื่องไปเรียนต่อ เราจบแค่ ม.6 ค่ะ เราประชดแม่ที่ไม่ให้ไปเรียนมหาลัยที่อยากไปเพราะแม่บอกกลัวเราอยากได้เหมือนคนอื่น(กลัวเราซื้อของตามคนอื่นค่ะทั้งโทรศัพท์หรือรถ หนูไม่ใช่เด็กทำตามชาวบ้านนะคะแม่) เลยไม่เรียน จนหลายปีเราเห็นว่าน้องชายเราไม่เอาการเรียน และพี่ชายเราก็เรียนไม่จบเพราะไม่เอาเหมือนกัน เราเลยอยากให้เรียนจบมหาลัยเพื่ออย่างน้อยลูกสักคนในบ้านได้ทำให้พ่อแม่ภูมิใจ ตอนเราคิดแบบนั้นเราก้แบบเป็นความคิดที่ดีมากนะเลยไปบอกเพื่อนเหมือนเดิม แต่เขากับค้านค่ะ เขาบอกเราไม่ได้เรียนนานแล้ว ตามคนอื่นไม่ทันหรอก ถ้าไปก็ไปเป็นแกะดำป่าวๆ ด้วยความที่ตอนนั้นเชื่อเพื่อนทุกอย่างเลยตัดสินใจไม่ต่อค่ะ(ซึ่งข้อนี้ผิดที่เราเอง)

สุดท้ายแล้วค่ะขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้ เราไม่ได้บอกว่าเราไม่ผิดนะคะในเรื่องนี้ เขาชอบบอกว่าเขาเป็นห่วงเราและรักเรา เราคิดว่าทุกสิ่งที่เขาทำให้เราก็คงรักเราจริงๆ เขาเป้นคนชอบแบ่งปันนะคะ เรื่องเงินก็ให้ถ้าเราขาด หาอะไรที่เราหาไม่เจอให้ เป็นคนที่เก่งในด้านวาดรูปดิจิตอลมากๆ แต่ด้วยนิสัยของเขาที่ไม่ยอมถอยให้เราบ้างเลยจนเราเครียดและอึดอัด เขาที่คุยกับเราทั้งวันได้เพราะเขาไม่ทำงานค่ะ ทั้งเราและแฟนเขาก็บอกให้เขาไปทำงานกับแม่บ้าง เพราะอยู่บ้านเล่นคอมเฉยๆก็ส่งผลให้เครียดมากเวลาไม่มีใครคุยด้วย แต่เรากับแฟนเขาก็มีงานต้องทำ และเราเคยบอกว่าจะย้ายไปอยู่กับเขาค่ะสักวันนึงจนกว่าเราจะพร้อมที่เขาพยายามจะให้เราย้ายไปเร็วๆ นั้นก็คือล่าสุดเราต้องไปอยู่กับเขาในอีก2ปี ตอนแรกเราก็ไม่ขัดเพราะเขาบอกกลัวการอยู่คนเดียวเราเลยบอกว่า2ปีนี้งั้นขอเวลาอยู่กับครอบครัวนะกลัวคิดถึงบ้าน เพราะเราก็เป็นเด็กดื้อพอตัวค่ะไม่เคยทำกิจกรรมกับพ่อแม่เลยอยากทำก่อนไป แต่กลับกันพอเรากลับจากไปหาเขา เขาก็คอลกับเราทุกๆวัน เราก็ไม่มีเวลากับพ่อแม่เหมือนเดิม

ทุกคนคิดว่ายังไงคะ เราใช่มั้ยที่เห็นแก่ตัวเรารึเปล่าที่ผิด เราคิดเรื่องนี้มาตลอดว่าเราอาจจะเป็นคนที่แย่เองไม่ใช่เขา เราควรออกมามั้ยคะ เราเขียนไม่ค่อยเป็นนะคะ แต่อาจจะตกหล่นบางอย่าง แต่นี้คือที่เราจำได้เวลา10ปีที่ผ่านมา