สวัสดีค่ะเรื่องของเรามีอยุ่ว่า ตั้งเเต่เด็กเราร่าเริงมากๆยิ้มตลอดพ่อเเม่รัก
พอเราโตจนอายุ11 ตอนนี้14 เรากลายเป็นเด็กที่ก้าวเร้าหน้านิ่งขึมตลอดไม่ค่อยยิ้มหน้าตาไม่สดสัยเหมือนอมทุกเราจะโดนพ่อเเม่ด่าเเละตีบ่อยเฉพาะตอน11 เราโตมาจนอายุ14เราเข้าใจเขาว่าทำไมตอนเด็กถึงทำเเบบนั้นพอเราโตเขาจะไม่ด่าหรือตีเเล้ว เเต่เรารู้สึกเกียดตัวเองที่ว่าเราเป็นคนเอาเเต่ใจเเละไม่เข้าสังคมมันคือเเบบเราอะจะโมโหง่ายอารมณ์ร้อนเอาตัวเองเป็นจุดศูนย์กลางเฉพาะคนสนิทเเละไม่คิดจะคุยกับคนอื่นๆจนคนจะคิดตลอดว่าเราอะเป็นคนเรียบร้อยขี้อายไม่พูด จิงๆเรามันเป็นคน Toxic มากเเต่ภายนอกเรียบร้อย ครั้งนึงเราทำผิดกับพ่อเเม่ซ้ำๆเรื่องเราชอบเถียงเเละหน้าบึ้งใส่พวกเขาโกรธพวกเขา เเละเขาก็โกรธเรา เเต่เราก็ไม่เคยขอโทษ เขาให้โอกาสให้เราปรับตัวซ้ำๆเเต่เราก็กลับมาเเบบเดิม เรารู้สึกว่าการที่เราเป็นเเบบนี้มันบัณทอนความรู้สึกคนรอบข้างมากๆ เราไม่ชอบไปไหนมาไหนหรือทำกิจกรรมร่วมกับครอบครัวไม่ว่าจะโอกาสใดๆ พอเราโตเรากลายเป็นคนอ่อนไหวง่ายเราเก็บคำพูดเขามาปรับตัวเพื่อเป็นคนที่ดีกว่าเดิมเเต่ช่วงเราปรับตัวมันจะมีคำพูดของพวกเขามันเป็นคำพุดปกติๆเลยเเต่เราเก็บไปคิดจนมันทรมาณเราเราร้องไห้ทุกวันเราไม่รู้สึกมีความสุขเลยเรารู้สึกว่านิสัยเราเเย่ลงกว่าตอนเด็กมาก คำพูดที่ธรรมดาถามเราด้วยความสงสัยเเละห่วงใยเเต่เรากลับคิดว่าเขาโกรธเเละกำลังประชดเรา เราเหมือนเด็กมีปัญหาทางจิตใจ เเต่ครอบครัวเราอบอุ่นไม่มีไรขาดหายพ่อเเม่พูดเพราะไม่คุยรุณเเรงพ่อเล่นด้วยเเต่เราทำให้เขามีความสุขหรือภูมิใจเพราะเราไม่ได้เลย จนวันนี้เราเสียใจที่คนรอบข้างเห็นความสำคัญเราน้อยลงกิจกรรมกีฬาที่พ่อชอบชวนเล่นตอนนี้เขาเหมือนไม่อยากเล่นเหมือนตอนเราปฏิเสธเขาพ่อชอบชวนเราออกไปข้างนอกไปเที่ยวเเต่เราไม่เคยอยากจะไปด้วยพอมาถึงตอนนี้พ่อเราไม่คิดอยากไปกับเราเลย
เราสงสารคนที่ต้องมารับอารมณ์เรา เราอยากกลับไปร่าเริงเหมือนตอนเด็กตอนนี้เราพยายามร่าเริงทุกคนมีความสุขกับเราเเต่เราไม่มีความสุขเพราะเก็บคำพูดพวกเขามาน้อยใจต้องมีน้ำตาตลอดเรารู้สึกผิดมากจริงๆเราก็ไม่ได้เเย่เราเป็นคนไม่มั่นใจขี้น้อยใจด้วยซ้ำเเต่เราวางตัวไม่เป็นเราทำงี้มาตลอดคิดว่าถูกจนติดเป็นนิสัยตอนนี้มีเพื่อนน้อยเรารู้ว่าเขารับอารมณ์เราไม่ได้ บางทีเราก็ไม่ควรเกิดมาด้วยซ้ำเราคิดอยากตุยเเต่เป็นห่วงเเละรักคนรอบข้างเเคมากๆกลัวว่าวันนึงเราไม่อยุ่เขาจะทำยังไงเราเป็นห่วงเรื่องการเงินถ้าเราไม่อยู่เเล้วใครจะช่วยเขายามเดือดร้อนกลัวเขาอยู่ไม่สบายเราเเค่อยากชดใช้ทุกสิ่งที่เราทำกลับเขาอยากตอบเเทนทุกอย่างเเต่มันก็เหนื่อยเนาะกับการหาเงินเพื่อเลี้ยงเด็กคนนี้ให้โต
เคยเกลียดตัวเองมั้ย
พอเราโตจนอายุ11 ตอนนี้14 เรากลายเป็นเด็กที่ก้าวเร้าหน้านิ่งขึมตลอดไม่ค่อยยิ้มหน้าตาไม่สดสัยเหมือนอมทุกเราจะโดนพ่อเเม่ด่าเเละตีบ่อยเฉพาะตอน11 เราโตมาจนอายุ14เราเข้าใจเขาว่าทำไมตอนเด็กถึงทำเเบบนั้นพอเราโตเขาจะไม่ด่าหรือตีเเล้ว เเต่เรารู้สึกเกียดตัวเองที่ว่าเราเป็นคนเอาเเต่ใจเเละไม่เข้าสังคมมันคือเเบบเราอะจะโมโหง่ายอารมณ์ร้อนเอาตัวเองเป็นจุดศูนย์กลางเฉพาะคนสนิทเเละไม่คิดจะคุยกับคนอื่นๆจนคนจะคิดตลอดว่าเราอะเป็นคนเรียบร้อยขี้อายไม่พูด จิงๆเรามันเป็นคน Toxic มากเเต่ภายนอกเรียบร้อย ครั้งนึงเราทำผิดกับพ่อเเม่ซ้ำๆเรื่องเราชอบเถียงเเละหน้าบึ้งใส่พวกเขาโกรธพวกเขา เเละเขาก็โกรธเรา เเต่เราก็ไม่เคยขอโทษ เขาให้โอกาสให้เราปรับตัวซ้ำๆเเต่เราก็กลับมาเเบบเดิม เรารู้สึกว่าการที่เราเป็นเเบบนี้มันบัณทอนความรู้สึกคนรอบข้างมากๆ เราไม่ชอบไปไหนมาไหนหรือทำกิจกรรมร่วมกับครอบครัวไม่ว่าจะโอกาสใดๆ พอเราโตเรากลายเป็นคนอ่อนไหวง่ายเราเก็บคำพูดเขามาปรับตัวเพื่อเป็นคนที่ดีกว่าเดิมเเต่ช่วงเราปรับตัวมันจะมีคำพูดของพวกเขามันเป็นคำพุดปกติๆเลยเเต่เราเก็บไปคิดจนมันทรมาณเราเราร้องไห้ทุกวันเราไม่รู้สึกมีความสุขเลยเรารู้สึกว่านิสัยเราเเย่ลงกว่าตอนเด็กมาก คำพูดที่ธรรมดาถามเราด้วยความสงสัยเเละห่วงใยเเต่เรากลับคิดว่าเขาโกรธเเละกำลังประชดเรา เราเหมือนเด็กมีปัญหาทางจิตใจ เเต่ครอบครัวเราอบอุ่นไม่มีไรขาดหายพ่อเเม่พูดเพราะไม่คุยรุณเเรงพ่อเล่นด้วยเเต่เราทำให้เขามีความสุขหรือภูมิใจเพราะเราไม่ได้เลย จนวันนี้เราเสียใจที่คนรอบข้างเห็นความสำคัญเราน้อยลงกิจกรรมกีฬาที่พ่อชอบชวนเล่นตอนนี้เขาเหมือนไม่อยากเล่นเหมือนตอนเราปฏิเสธเขาพ่อชอบชวนเราออกไปข้างนอกไปเที่ยวเเต่เราไม่เคยอยากจะไปด้วยพอมาถึงตอนนี้พ่อเราไม่คิดอยากไปกับเราเลย
เราสงสารคนที่ต้องมารับอารมณ์เรา เราอยากกลับไปร่าเริงเหมือนตอนเด็กตอนนี้เราพยายามร่าเริงทุกคนมีความสุขกับเราเเต่เราไม่มีความสุขเพราะเก็บคำพูดพวกเขามาน้อยใจต้องมีน้ำตาตลอดเรารู้สึกผิดมากจริงๆเราก็ไม่ได้เเย่เราเป็นคนไม่มั่นใจขี้น้อยใจด้วยซ้ำเเต่เราวางตัวไม่เป็นเราทำงี้มาตลอดคิดว่าถูกจนติดเป็นนิสัยตอนนี้มีเพื่อนน้อยเรารู้ว่าเขารับอารมณ์เราไม่ได้ บางทีเราก็ไม่ควรเกิดมาด้วยซ้ำเราคิดอยากตุยเเต่เป็นห่วงเเละรักคนรอบข้างเเคมากๆกลัวว่าวันนึงเราไม่อยุ่เขาจะทำยังไงเราเป็นห่วงเรื่องการเงินถ้าเราไม่อยู่เเล้วใครจะช่วยเขายามเดือดร้อนกลัวเขาอยู่ไม่สบายเราเเค่อยากชดใช้ทุกสิ่งที่เราทำกลับเขาอยากตอบเเทนทุกอย่างเเต่มันก็เหนื่อยเนาะกับการหาเงินเพื่อเลี้ยงเด็กคนนี้ให้โต