ฐานกายไม่แน่น จะไม่เห็นการดับของรูปนามจริงๆ การภาวนาจะช้าหรือคลาดจากการภาวนา เพราะทุกขณะอาการจะมีความเป็นเราแฝงอยู่ จะขยับ เคลื่อนไหว อิริยาบท ต่างมีเราอยู่ในนั้น จะละสักกายะทิฐิได้ต้องเห็นอาการทั้งที

ผม มีความเหนื่อยหน่ายใน วิบาก บางประการของตนเอง และอยากจะพ้นทุกข์ให้ได้ในชาตินี้ อย่างน้อยคือโสดาปัตติมรรค แต่สำรวจ จริยา บางประการของตนเอง และความศรัทธา ใน ธรรมวินัย ก็พบว่า มีการภาวนา กลับกลอก อยู

จากที่ได้ยิน ได้ฟังมา บวกกับการคิดเอาเองได้ความว่า  การเจริญสติปัฎฐานมีเป้าหมายที่วิปัสสนา ...  วิปัสสนามีปรมัตถธรรมเป็นอารมณ์ ...  กายานุปัสสนาเกี่ยวกับกาย น่า

ที่มา​https://buddhaoat.blogspot.com/2016/05/blog-post_68.html?m=1 คติ ๕ และอุปมา   สารีบุตร ! คติ ๕ ประการเหล่านี้ มีอยู่. ๕ ประการ อย่างไรเล่า 

ใจ คือสภาพจิตปัจจุบัน คือความรู้สึก หรือ คือเวทนา  ใจเป็น "ผล" การปฏิบัติภาวนา   ไม่เห็นใจ จะไม่รู้ว่าการปฏิบัติเป็นอย่างไร ก้าวหน้าถึงไหนแล้ว เมื่อเห็นใจ จะเห็นผล  เห็นจิตแยก

พิจรณามหาภูติรูป จนวิญญาณดับมสลัดคืนสิ้น เห็นไตรลัก ในปัจุบันขณะ สรรพสิ่งไม่เที่ยง เป็นแค่สี แสง เย็นร้อนอ่อนเเข็งไหวตึง แต่ทำไม สมาธิเหล่านั้น ถึงไม่สามารถทคลายทิฏฐิมานะ หรือทำให้เมตตาในใจเจริญขึ้นได

จิตสังขารคืออารมณ์ทางขันธ์5 เมื่อจิตไปยึดจิตสังขาร จิตก็กลายเป็นผู้เป็นในอารมณ์นั้น ภาวนาจึงรู้ว่าขณะนี้จิตที่ไปเป็นจิตสังขารนั่นเป็นอารมณ์อะไร และรู้ว่าจิตที่ก่อนจะเป็นจิตสังขารนั้นเป็นอย่างไร เมื่อร