เมื่อก่อนชอบกำหนดจิตแผ่เมตตา คิดซะว่าแผ่ไปทั่วเลย ไม่มีขอบเขต ต่อๆมาเวลานั่งสมาธิ ก็จะนึกว่าปล่อยวางทุกอย่าง ปล่อยวางร่างกาย  หลังจากนึกอย่างนี้ ก็มีแต่ความรู้สึกสบายเกิดขึ้น ยิ่งนั่งก็ยิ่งสบาย ความสบายแผ่ไปทั่วร่างกาย ตัวเบา ไม่ได้มีความสุขหรือทุกข์อะไร รู้สึกแต่ว่าสบาย ไม่ได้อยากบริกรรมภาวนาอะไร

บางทีไม่ได้นั่งสมาธิแล้ว แต่ตัวกลับเหมือนแข็งกว่าเดิมซะอีก โดยเฉพาะตรงกรามฟัน เหมือนมีอะไรมาตรึงไว้ แต่พอนั่งสมาธิก็รู้สึกสบายตัวเหมือนเดิม ช่วงแรกที่รู้สึกว่าร่างกายมันแข็งๆ ไม่โปร่ง ไม่เข้าใจ แต่หลังๆก็ปล่อยวาง เข้าใจร่างกายมันมากขึ้น เดี๋ยวนั่งสมาธิก็หาย กายเบาเหมือนเดิม ทำใจได้

อยากรู้ว่าเราทำถูกหรือยังคะ ทำไมบางทีพอไม่นั่งสมาธิแล้วตัวจึงรู้สึกว่ามันแข็งกระด้อกกระแด้ก กรามนี่ตึงเลย

ขอคำตอบจากผู้รู้ และสาธุ อนุโมทนาบุญกับคำตอบค่ะ