ตอนเป็นเด็กมีความฝันว่าอยากโตเป็นผู้ใหญ่เร็วๆ อยากทำงาน หาเงิน ซื้อของให้ตัวเอง. แต่ก็มีหลายๆคนที่เป็นผู้ใหญ่บอกนะ ว่าโตมาแล้วมันไม่ได้สบาย ชีวิตไม่ได้สวยงามขนาดนั้น มันจะมีเรื่องให้คิด ให้เครียด ให้รับผิดชอบมากมายตามอายุ. แต่เราก็ไม่เชือ เพราะไม่เห็นว่าจะมีอะไรที่ไม่สบาย.
*****แต่พอมาวันนึง วันที่ตัวเองโตขึ้น มีงานทำ มีเงินใช้ มันก็พร้อมจะมาด้วยภาระอื่นๆ. สำหรับบางคนอาจจะมองว่าไม่สบายตรงไหน ตื่นมากินข้าว ไปทำงาน เลิกงาน กินข้าว อาบน้ำ นอน ตื่นมา กินข้าว ไปทำงาน อาบน้ำ นอน. ชีวิตก็วนอยู่แค่นี้. เอาจริงๆแล้วชีวิตมันไม่ได้จบแค่นี้ มันจะมีเรื่องต่างๆนาๆแวะเวียนเข้ามาในชีวิตให้เราได้คิด ได้ทำ นอกเหนือจากงานเสมอ. บางอย่างเราเอาออกไปจากหัวได้ จัดการมันได้ไว. แต่สำหรับบางเรื่องแล้ว แม้ว่าจะเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆก็ตาม แต่ถ้ามันบังเอิญเข้ามาในช่วงที่จิตเราตก เข้ามาในช่วงที่จิตใจเราอ่อนแอ มันก็ยากมากที่จะจัดการมันออกไปได้ในเร็ววัน. ปัญหาไม่ว่าจะใหญ่หลวงเพียใด หากไม่ได้รับการแก้ไขที่ถูกต้อง วันนึงจะสะสมไปเรื่อย กลายเป็นความเครียดสะสม คนที่จะทรมานใจที่สุดคือตัวเราเอง. แต่ว่าด้วยเรื่องความเครียด ไม่มีใครไม่อยากจัดการมัน ไม่มีใครไม่อยากเามันออกจากหัวหรอก ทุกคนล้วนแต่อยากจัดการมัน ไม่มีใครอยากเครียดกับมัน แต่ทว่าจิตใจของแต่ละคนนั้นช่างแตกต่างกันนัก จิตใจอ่อนไหว บอบบาง แข็งแกร่งต่างกัน. ถ้าโชคดีเจอที่ปรึกษา เจอคนที่คอยชี้แนะนแนวทางทางออกที่ดีก็โชคดีไป. แต่ถ้าไปเจอผู้ให้คำปรึกษาที่ไม่ตรงจุด ก็อาจจะเสียเวลาในการแก้ไขปัญหาได้.
****บ่อยครั้งที่ผมเลือกปรึกษาคนที่เป็น Safe Zone ที่สุดสำหรับผม เขาอาจจะไม่ใช่ครอบครัว ไม่ใช่ญาติ ไม่ใช่พี่น้อง แต่เขาเป็นคนที่คุยด้วยแล้วสบายใจที่สุด. บ่อยครั้งที่ผมตกอยู่ในอารมณ์เศร้า ภาวะเครียดสะสม จากภาวะซึมเศร้า ผมพยายามที่จะออกจากมันไปให้ได้เร็วที่สุด เพราะผมเคยอยู่กับเหตุการณ์ๆนึงที่มันทรมานมากๆ และไม่อยากกลับไปอยู่ในเหตุการณ์แบบนั้นอีก. สิ่งที่ทำได้เมื่ออยู่ในอารมณ์เช่นนี้คือพยายามเอาตัวเองออกไปให้ได้เร็วที่สุด อาจจะใช้เวลาหลายวัน หลายสัปดาห์ หรือหลายเดือนก็ตามแต่เรื่องๆนั้น.