รอเขากลับมาบ้าน
รอเขาเลิกงาน
รอเขาไปเที่ยวกับเพื่อน
รอเขามาหา
รอเวลาที่จะได้ใช้ร่วมกัน
รอๆๆๆๆๆ รอมาตลอด 
จนวันนึง ที่เราไม่ได้รอ ไม่ได้คาดหวังเหมือนก่อน ทำไมกลายเป็นเราละเลย ไม่รักเขาแล้วล่ะคะ ทั้งที่เขาก็เป็นขอไม่ให้เราตามเขา ให้อิสระกับเขา
ยิ่งอยู่ด้วยกันนาน เรายิ่งละเลยความรู้สึกกันมากขึ้น คำพูดนี้ไม่เกินจริง แต่ไม่ได้หมายความว่าความรักที่ให้ไปมันลดน้อยลงเลย
เขาบอกเขาหมดรัก แต่เขาไม่ไปไหน เขาบอกเขาเกลียดการกระทำของเรา แต่เขาก็ยังอยู่ ถามแต่ว่าเราทำให้เขาได้ไหม เราไหวไหม 
ถ้าไม่ไหวเขาจะไป การที่เรารักเขาข้างเดียวไม่ช่วยอะไร พอเราบอกไม่ไหว ก็ยังเหมือนเดิม อยู่ต่อ แต่ทำร้ายกันซ้ำๆ 
.
ไม่ให้จับโทรศัพท์ไม่ให้เช็ค เราก็ไม่เคยได้จับได้เช็คเลย จนกระทั่งเรารู้ว่าคุยกับคนอื่น... เราถึงได้ตามจู้จี้จิกเขา คอยโทรหา ทักหา โทรตามเช็คโทรศัพท์ ตามดูจีพีเอส (จริงๆอันนี้เราไม่ทำ จนกระทั่ง กลุ่มน้องๆคนคุยของเขา โหลดแอพจีพีเอสตามติดชีวิตกัน) เราถาม ทำไมต้องขนาดนี้ ถ้าบอกว่าแค่น้องๆ เราเลยทำบ้าง กลายเป็นว่าเราผิดทุกอย่าง เราถอยให้ แต่พวกเขาไม่หยุดคุยกัน เราหยุดตาม แต่พวกเขายังตามกันอยู่ 
อยากทำอะไร ไปไหน โทรตามแต่คนของเราให้พาไป แต่เรากลับต้องรออยู่เงียบๆ เพราะพวกคุณบอกว่าน้องๆกันเท่านั้น 
ไม่มีใครเกรงใจเราเลยสักคน เวลาจะทำอะไร จะพาคนของเราไปไหน ไม่เคยมีใครมาถามเราก่อนเลย ว่าเราโอเคไหม ไม่มีโอกาสให้เราได้แสดงความคิดเห็นหรืออะไรเลย มีแต่ต้องยอมรับ
ถ้าเราจะระแวง เราจะคิดมาก เราจะตาม เราจะหึงหวง เราเห็นแก่ตัวมากเลยเหรอคะ 
เขาบอกเราไม่ควรทำ เพราะความรู้สึกเขาไม่เหมือนเดิมแล้ว แทนที่จะทำให้เขากลับมารัก  ยิ่งเป็นแบบนี้มีแต่ยิ่งทำให้เกลียดมากขึ้นทุกวัน 
จนสงสัยว่าที่ผ่านมาเราละเลยจนถึงขั้นที่ทำให้คนๆนึงเกลียด จนทำร้ายกันได้ขนาดนี้เลยเหรอ 
.
เรารอ เราพยายามทำ จนความรู้สึกเราพังไปหมด เพราะสุดท้ายคนที่ผิดคือเราเอง ที่จะไปบังคับให้เขาทำในสิ่งที่เขาไม่อยากทำ ผิดที่ไม่ไว้ใจ ผิดที่ระแวง ผิดที่งี่เง่า ทั้งที่ก่อนหน้านี้เราไม่เคยเป็น นั่นเพราะก่อนหน้านี้ที่เราปล่อย คุณก็พาคนอื่นเข้ามาไม่ใช่เหรอ ทำไมเราเห็นแก่ตัวเองจนทำร้ายเขามากเลยเหรอ