เมื่อตอนเดือนมกราคม  ราจะขับรถผ่านหมู่บ้านที่บนดอย คือเห็นหมาตัวหนึ่ง น่าจะเป็นพันธ์ุโกลเด้น รีทริฟเวอร์
ตอนนั้นตัวมันดูสะอาดอยู่ เราขับรถช้าๆแล้วก็มองมัน แล้วมันก็หันมา ตามประสาหมามองคน เราก็ไม้ได้คิดอะไรมากตอนนั้น
แต่ขับรถไป ก็ฉุกคิดขึ้นได้ว่า ตรงนั้นมันเป็นทางเส้นทางเปลี่ยวมาก ข้างทางมีแต่ป่า เจ้าของไม่น่าจะปล่อยให้มาเดินขนาดนี้
เราคิดในใจ ตกใจเสียงประทัด หรือไม่ก็เจ้าของมาปล่อย (เพราะเราเคยเห็น คนเอาหมาปล่อยตามข้างทางมาก่อนแล้ว แต่ก็คงเป็นข้อสงสัยอย่างเดียว)

                จนมาถึงตอนนี้เดือนมิถุนายน เราได้มีโอกาสขับรถเที่ยวในเส้นทางเดิม ปรากฏว่าเราเจอกับหมาตัวเดิม เราจำมันได้ เพราะเรายังเอาเรื่องที่กล่าว
ไว้ข้างต้น เหล่าให้เพื่อนๆ และคนรู้จักฟังอยู่ เลยจำได้ดี แต่เราเจอมันครั้งนี้มันมีผอมและโทรมมาก และมันไม่นอนไหล่ทาง แต่กลับนอนกลางเลนถนนเลย
มันคงทรมานที่ถูกทิ้ง เราก็อยากจะช่วยแต่พึ่งกลับมานึกขึ้นได้ บวกกับที่บ้านมีสัตว์เลี้ยงเยอะมาก (หวังว่าทุกคนที่อ่านจะไม่ได้โทษเราที่เราไม่ช่วยมันนะ)

              แล้วเราจึงเรานึกย้อนดูว่า ทำไมประเทศไทยถึงมีหมาจร แมวจรเยอะมาก บางตัวก็โดนรถทับ รถชนตาย จากการที่ไม่ได้รับการดูแล บางตัวก็ไปปล่อยวัด ทำให้เราตระหนักว่า เวลาคนเราเลี้ยงสัตว์จริงๆ พวกเขาเลี้ยงมันด้วยความรักจริงๆ ไหม ? หรือเพียงเพราะสนองบางอย่างชั่วครั้งคราวเลยซื้อมา หรือ เอามาแล้วเลี้ยงไม่ไหว ทุกคนคิดเห็นอย่างไรกับเรื่องนี้ แล้วมันจะมีวิธีแก้ไขในอนาคตไหม ..?