- ตอนปี 48 พ่อโดนรถเฉี่ยวล้มหัวฟาดพื้น เลือดคั่งในสมองฝั่งซ้าย ต้องผ่าตัดหลังผ่ากลายเป็นผู้ป่วยติดเตียง เจาะคอ ให้อาหารทางสายยางหน้าท้อง นอนทรมาน 4 ปี จึงจากไป ส่วนคดีแพ่งฯ ก็ฟ้องกัน 2 ศาล ผมเป็นผู้อนุบาลพ่อฟ้องแทนพ่อ
- หลังพ่อเสียได้เงินจากคู่กรณีมา 2.2 ล้าน หลังพ่อเสีย แม่ก็เอาไปช่วยน้องชายเคลียร์หนี้ เพื่อไม่ต้องโดนฟ้องถึงขนาดยอมเอาทาวน์เฮ้าส์ 2 ชั้น ของแม่ ๆ ก็แอบเอาไปให้น้องค้ำประกันเอาเงินออกมาหมุน กิจการและสุดท้ายก็เจ๊ง ทำให้แม่ไม่มีที่อยู่และทั้งแม่ทั้งน้องชายปิดผมเงียบกริ๊บเพราะถ้าบอกผมกับญาติคงไม่ยอมให้แม่ทำแบบนี้เพราะรู้นิสัยน้องชายดี
- ส่วนผมโดนน้องชายกับน้องสะใภ้ยืมเงินไป 130,000 บาท ไม่มี ไม่หนี ไม่จ่าย ไม่สนใจ ไม่รวมที่ต้องช่วยผ่อนบ้านของน้องสุดท้ายก็โดนบังคับขายทอดตลาดเพื่อชำระหนี้จากลิสซิ่งรถขนส่ง ที่ น้องชายเคยซื้อไว้เปิดบริษัทสำหรับส่งสินค้า
- ด้วยความที่แม่รักน้องกลัวน้องต้องติดคุก แม่ก็ออกหน้าไปหยิบยืมเงินคนอื่นไปทั่วหลายแสน เพื่อช่วยน้องชาย ถึงขนาดแอบมาหาแม่ยายผมขอยืมเงินไปช่วยน้องชาย ผมต้องเอาเงินสดไปคืนแม่ยาย และสุดท้ายทั้งน้องชายและน้องสะใภ้ก็ติดถูกศาลจำคุกคนละ 10 ปี ข้อหาร่วมกันฉ้อโกง กับ อีก 2 ข้อหา สรุปที่แม่ช่วยไปเหมือนละลายในแม่น้ำไม่ได้อะไรกลับมา และทุกวันนี้แม่เสียเพื่อน เสียญาติก็เพราะการช่วยน้องชาย

    ถามว่าผมผ่านมันมาได้ยังไง และทำไมผมไม่โวยวายเรื่องสมบัติแม่ หรือเงินที่น้องชายกับน้องสะใภ้ยืมไปไม่คืน ผมไม่อยากให้แม่เครียดกว่าเดิมแค่เรื่องน้องชายเหนียบขี้ไก่ไม่ฝ่อกับต้องติดคุก 10 ปี เค้าก็แทบจะบ้าอยู่แล้ว แต่ถ้าเป็นบ้านอื่นเผลอๆ ได้มีมรดกเลือดแน่ ๆ ส่วนตัวผมเองไม่ได้ขอเงินพ่อแม่ตั้งแต่ 18 - 19 จนตอนนี้ 48 ล่ะ ผมเรียนด้วยทำงานไปด้วย ผมมองว่าชีวิตคนเรามันสั้นอีกไม่นานก็ต้องจากกันแล้ว ใช้เวลาให้คุ้มค่าที่สุดตามฐานะที่เรามี ช่วยใครได้แค่ไหนก็แค่นั้น