สวัสดีดีค่ะเราเป็นคนหนึ่งที่มีปัญหาครอบครัว เราอยากพาตัวเองออกไปจากตรงนี้ เพราะคำว่าบุญคุณทำไมต้องหนักสำหรับเด็กคนหนึ่งขนาดนี้ เป็นเรื่องที่ไม่สามารถพูดกับใครได้เลย เราขอใช้พื้นที่ตรงนี้ให้เรรได้ระบายหน่อยนะคะ เราขอเกริ่นก่อนค่ะ เราเป็นคนมีปัญหาครอบครัวมาโดนตลอดพ่อเราเป็นคนหัวรุนแรง อารมณ์ร้อน ใจร้าย ตัวเองถูกเสมอคนอื่นไม่เคยถูก ทำอะไรตามใจตัวเองข้ามหัวคนในครอบครัว มีวันหนึ่งเขาเอาเพื่อนของเขาที่ติดเหล้าติดยามาอยู่ด้วยในบ้านอีกหลังหนึ่งซึ่งเอาข้าวเอาน้ำมาให้ปให้กิน เอารถไปให้ขับ ไม่เคยปรึกษาครอบครัวตัวเองเลย เราเป็นลูกได้แต่คอดว่ามันไม่สมควรที่ให้คนอื่นมายุ่งกับพื้นที่ส่วนตัว ส่วนแม่เราก็ได้แต่คิด จนวันหนึ่งแม่ทนไม่ไหวเลยพูดกับเขาเชิงปรึกษาว่าทำไมให้คนคนนี้เข้ามาอยู่แบบนี้มันเป็นพื้นที่ส่วนตัวญาติก็ไม่ใช่ เขาเห็นแม่เราไปพูดเขาโมโหด่า ว่าเขาได้เป็นคนตัดสินใจแล้วทำไมต้องมาพูดเข่โมโหทุบจานข้าว ตะโกนลั่นบ้าน (ซึ่งเป็นบ่อยมากค่ะถ้าไม่ได้ดั่งใจหรือมีคนไปขัดแย้งความคิดเขาจะตะโกนด่าลั่นจนคนแถวนั้นมาดู แม่เราจนต้องหยุดพูดหยุดถามเพื่อที่ให้เขาหยุดตะโกน) เราทนไม่ไหวบอกแม่พอได้แล้วทำไมต้องทนขนาดนี้เราไม่ไหวแล้ว ตอนช่วยเรียนออนไลน์เราได้มีโอกาสกลับมาเรียนที่บ้านเราเจอปัญหาแบบรี้ทุกวันนี้ ตะโกนด่าอะไรไม่ได้ดั่งใจก็แหกปากตะโกนลั่นบ้าน จนเราไม่มีสมาธิเรียน เราทุกข์มาก เราเคยคิดที่จะฆ่าตัวตาย เรารู้สึกทนไม่ไหวทำไมเราต้องมาเจออะไรแบบนี้ตลอดๆ การออกไปอยู่ไดลบ้านเหมือนเซฟโซนของเรา อย่างล่าสุดเราต้องไปนอนกับป้าเรา เราเลยไม่ได้ทำกับข้าวไว้รอเขา แล้วมีขนมปัง2ก้อนใหญ่ ขนมปังเจ้าดังนะคะก้อนใหญ่ พอกินเสร็จแม่เราก็ถามอิ่มไหมถ้าไม่อิ่มจะต้มมาม่าให้ เขาบอกอิ่ม แล้วที่นี่สักประมาณ5-6ทุ่มเขาหิวหริออะไรไม่รู้ลุกขึ้นไปต้มละมานอน แม่เราตื่นมาตี4ได้กลิ่นไหม้ เลยล่กเขามาปิดแก๊ส สภาพคือหม้อไหม้ สภาะคือละลายไปเลยค่ะ ฝาหม้อตะเกียบเป็นขี้เถ้า ดีแค่ไหนที่ไฟไม่ไหม้บ้าน เรากลับจากบ้านป้ามาช่วง6โมงเรามาเจอในสภาพแบบนั้น เราตกใจมาก เราเลยพูดกับเขาไปว่าทำไมทำแลบนี้ทำไมต้มไว้แล้วไปนอน ถ้าไฟไหม้บ้านจะทำยังไง พอเราไปตำหนิเขาเขาโกรธเป็นฟื้นเป็นไฟ ตะคอกด่าเราว่ามันได้ไหม้บ้านรึป่าว มันเอากลับคืนมาไม่ได้จะพูดทำไม เราเลยตอบกลับไปว่ารู้ว่ามันเอากลับมาไม่ได้แล้วถ้ามันไฟไหม้ขึ้นมาจะทำยังไง มันน่ากลัวน่า เขาก็ด่าเราสารพัดว่าเราเป็นลูกยังไงมาคำหนิเขาแบบนี้ไฟมันก็ยังไม่ไหม้นิ เราก็ทะเลาะกันแม่เราบอกให้หยุดไปเถียงเพราะรู้ว่าเขาเป็นคนยังไงนิ เราเลยหยุดพูดแล้วมาห้องตัวเอง 
ปล. เขาเป็นคนที่เสื้อผ้า กับข้าวทุกอย่างต้องมีคนทำให้ ซึ่งแม่เราทำงานงกๆตั้งแต่ตี4-4ทุ่ม ก็ยังต้องกลับมาซักผ้าหากลับข้าวให้เขาตลอดถ้าไม่ทำก็โดนด่า

เราแค่ขอพื้นที่ตรงนี้ระบาย เราเหนื่อยเราท้อมาก ทำไมเราต้องมาเจอเรื่องประสาท-แบบนี้ เราเคยคอดว่าครอบครัวคือเซฟโซน แต่มันผิดพลาดไปหมด มันเป็นที่ที่เราไม่สามารถจะพูดอะไรได้เลย 

**เราคิดว่าเราจะออกไปใช้ชีวิตของตัวเอง ขอคำแนะนำจ่กพี่ๆทุกคนหน่อยค่ะ อย่างน้องเราก็จะได้รู้จักล้มเองลุกเอง แก้ปัญหาเอง**

ขอคุณทุกคำแนะนำค่ะ