ขอระบายหน่อยนะคะ เราตันเราอึดอัดจนร้องไห้พ่อแม่เราแยกทางตั้งแต่เรายังเด็กค่ะ เราอยู่กับแม่ขาดการติดต่อกับพ่อไปเลย แม่ว่างงานค่ะ ไม่หางานทำแต่ทำตัวไม่โต ไม่มั่นคง เหมือนจะรับผิดชอบบอะไรไม่ค่อยได้พี่สาวเราก็ไม่โตสักทีเหมือนแม่ค่ะ เรารู้นะคะพวกเขาเหนื่อย และเราก็รับฟังปัญ
หาของทุกคนเป็นอย่างดี แต่เราที่ยังเรียนอยู่และมันเหมือนโดนโถมมันสับสนมันเครียดมันอึดอัดแต่ก็ต้องเก็บไว้คนเดียวค่ะ เราไม่เคยพึ่งพาทั้งแม่ทั้งพี่ได้เลยค่ะ เราต้องพึ่งตัวเอง จนบางทีแอบคิดว่าต้องดรอปหางานทำจะได้มีตังให้แม่ให่ตัวเอง แต่เราก็ไม่อยากจบอนาคตตัวเองแบบนี้ แฟนก็งี่เง่าในขั้นที่ว่างี่เง่าที่สุดค่ะ พึ่งพาภายนอกได้แต่ภายในไม่ไหวค่ะ เหมือนเราต้องนำเขาตลอด มันเลยสะสมเหนื่อยเครียดจนอยากจะบ้าเลยค่ะ แต่เพราะแม่ชอบพูดว่าเราเก่งค่ะ เราเก่งที่สุด เราพึ่งพาได้ เราเก่งมาก ตอนเด็กเราดีใจนะคะที่แม่ชมเราแบบนี้ แต่พอโตมาจนตอนนี้ เหมือนคำนี้มันผูกคอเราอยู่ เราเก่ง เราทำได้อยู่แล่ว แม่ภูมิใจในตัวเรา ... อยากเลิกเก่งไม่อยากเก่งแล้ว แต่เพื่อชีวิตเรา..เราจะไม่เป็นแบบแม่แบบพี่เรา เราจะเป็นคนที่โตขึ้นไปอย่างดีให้ได้ค่ะ... สู้ๆนะตัวเรา