ผมมีรุ่นน้องคนหนึ่งที่เรียนมหาลัยที่เดียวกัน น้องบอกผมว่าน้องป่วยเป็นโรคซึมเศร้า น้องมาระบายกับอะไรหลายอย่าง เช่น คนที่บ้านเลี้ยงดูน้องมาดีครับ แต่น้องบอกเขากดดันน้องคาดหวังน้องมากๆ ทำให้จนบางที่น้องเก็บมาคิดอยู่ตลอดจนเป็นความเคียดบางทีโทรมาหาผมทั้งร้องไห้ แต่น้องจะโทรมาหาผมทุกวันร้องไห้ทุกวัน อีกอย่างน้องเคยพูดให้ผมฟังพ่อแม่น้องมักจะดูถูกน้องว่าไม่มีประโยชย์ ว่าน้องโง่ จนบางทีน้องไม่มีกำลังใจ และคนในครอบครัวน้องไม่เคยพูดให้กำลังใจน้องสักคำ บางรอบน้องไม่โทรมาหาผม ผมก็แปลกใจเลยรีบขี่รถไปดูน้องที่หอพัก น้องจะฆ่าตัวตาย แต่ผมไปทันพอดีห้ามน้องไว้ทัน ผมพยายามพูดปลอบใจและกำลังใจน้อง น้องบอกจะไม่ทำอีก น้องบอกอยากมีคนที่เข้าใจและรับฟังน้องบาง ส่วนมากก็มีแต่ผมที่รับฟังน้องและให้กำลังใจน้องและพ่อแม่น้องไม่เคยเข้าใจน้องเลย น้องบอกโทรไปหาครอบครัวทีไรก็มีแต่ดุด่าว่าน้องเวลาค่อยจะปรึกษาอะไร จนน้องต้องไปปรึกษาคนอื่น เช่น เพื่อน อาจารย์ แต่ส่วนมากน้องจะปรึกษาผม ถามว่าทำไมผมถึงรู้จักน้อง น้องเป็นสายรหัสผม เพราะเรียนสาขาเดียวกับผม แต่ผมอายุห่างกันกับน้อง5ปี จนทุกวันนี้น้องก็เกรงใจคนอื่นไม่ค่อยโทรมาปรึกษา น้องบอกส่วนจะค่อยโทรปรึกษาแต่จิตแพทย์ในแอพโทรสัพท์ ถึงมันจะแพงมากเพราะเสียค่าใช้จ่ายแต่น้องบอกผมว่าแพทย์เขาพูดเข้าใจความรู้สึกเรา เขาพูดให้เรารู้สึกมีความสุข รู้สึกว่าเราต้องดูแลสุขภาพเราให้ดีขึ้น และเขาเข้าใจเราอะไรหลายอย่าง จนน้องติดคุณหมอคนนี้ไปแล้วครับ น้องจะนัดคุยผ่านแอพ ซึ่งเป็นแอพที่รักษาผู้ป่วยซึมเศร้า เสียครั้งละ600-800บาท คุยกันได้30นาทีกว่า และน้องแพทย์ก็แนะนำน้องให้ไปหาหมอที่โรงบาลจริงๆ แต่น้องไม่มีรถขี่ไปหาหมอเอง เพราะน้องขี่รถไม่เป็น ผมเลยเป็นคนอาสาพาน้องไปหาหมอที่โรงพยาบาล หมอก็ให้ยามากิน หลายอย่างครับ