สวัสดีนี่เป็นกระทู้แรกของเราเราอยากมาแชร์เรื่องราวเราป่วยเป็นโรคซึมเศร้าโรคที่ใครๆก็อยากเป็น มันไม่สนุกเลยค่ะมันทรมานมันเบื่อทุกอย่างมันเหมทอนตัวเองไร้ค่าไม่อยากอยู่บนโรคนี้
เรื่องของเราเริ่มมาจากเราเติบโตมาในครอบครัวที่พ่อใช้ความรุนแรงหยาบคายทำร้ายร่างกายจิตใจ ส่วนแม่เราเสียไปแล้วค่ะทำให้เราต้องอยู่กับพ่อสองคนเราโตมาด้งยคำหยาบคายความรุนแรงจนเราเริ่มเก็บกดจนประมาณม.5อาการก็เริ่มแสดงเรากินยานอนหลับที่เกือบ10เม็ดให้ตัวเองหลับไม่ต้องตื่นแต่เราก็ไม่เป็นไร เราใช้มีดกรีดข้อมือตัวเองแต่ก็ยังรอดมาแน่นอนค่ะพ่อบอกทุกอย่างเพราะเราคิดไปเองเราไม่ได้เป็นอะไรพ่อบังคับให้สอบหมอป้าญาติพี่น้องพ่อทุกคนคาดหวังบังคับเราเรายิ่งเครียดยิ่งญาติฝ่ายแม่เราพาเราไปหาหมอพบว่าเป็นโรคซึมเศร้ากลัวเสียงดังกลัวความรุนแรงกลัวพ่อตัวเองกลัวป้าตัวเองตอนนี้เรามาอยู่กับญาติฝ่ายแม่ค่ะเพื่อรักษาตัวเองแต่ทุกครั้งที่เจอพ่อหรืออะไรที่เสียงดังเป็นรุยแรงเราจะรู้สึกกลัวเรารู้สึกอยากตายไม่อยากรู้ตรงนั้นเราจะอาละวาด จนมาเจอป้าป้าบอกเราว่ามันเป็นโรคปัญญาอ่อนคนมโนไปเองเท่านั้นแหละที่เป็น ยิ่งทำให้เรากลัวเราโกรธ แต่ทุกวันนี่เรากำลังรักษาตัวค่ะด้วยการสะกดจิตดึงปมในใจมันก็ถือว่าโอเคมากๆเลยนะคะและที่สำคัญคนเป็นโรคนี้ต้องได้รับความรักและการดูแลเป็นอยากดีการให้กำลังใจเอาใส่ใจไม่มียาตัวไหนช่วยเราได้ดีเท่ากับคนข้างๆเรานะคะอยากให้เก็บไปคิดเรื่องการเลี้ยงดูลูกหลานของท่านและเป็นกำลังใจให้ผู้ป่วยทุกคนนะคะ