ตามหัวข้อเลยค่ะ ตอนแรกๆก็พอทนได้ แต่ทุกอย่างมันมีขีดจำกัด เราอึดอัดมากๆ ตอนแรกก็แค่น้อยใจว่าทำไมต้องพูดแบบนี้ แต่หลังๆมามันไม่ใช่ความรู้สึกน้อยใจแล้ว มันเป็นความรู้สึกที่เริ่มเกลียด(อาจจะแรงไปต้องขอโทษจริงๆค่ะ แต่เรารู้สึกแบบนั้นจริงๆ) นิดๆหน่อยๆก็บ่น แค่กดรหัสผิดนิดเดียวก็ขึ้นเสียงใส่ ทั้งๆที่มันลบได้ มันแก้ได้ แต่ไม่เลือกที่จะพูดดีๆ ต้องบอกก่อนว่าตอนแรกเราอยู่ค่ะค่ะ อยู่ตั้งแต่ม.2จนถึงปี1(แต่เราซิ่ว) ไม่ค่อยกลับบ้าน เพราะกลับมาไม่เคยมีความสงจำดีๆเลย  พ่อแม่ทะเลาะกันบ่อยมาก แต่ที่เราได้กลับมาอยู่บ้านเพราะเราซิ่ว แล้วพ่อก็เสีย ถ้าให้พูดตามตรงเราสนิทกับพ่อมากกว่าแม่ เพราะพ่อเราคุยเล่นด้วยได้ เข้าใจความเป็นติ่งของเรา เวลาเราไม่พอใจก็จะเอาเหตุผลมาพูด แล้วก็เวลาโทรคุยกัน ถึงแม้ว่าเราจะใช้อารมณ์บางครั้ง ก็ไม่เคยตัดสายไปซะดื้อๆ ไม่เหมือนแม่ บางครั้งเรายังพูดไม่จบเลย ตัดสายไปแล้ว เหมือนไม่อยากรับฟังอะไรที่เราจะพูดเลย ตอนแรกคิดว่าตัดสายเฉพาะตอนที่เราใช้อารมณ์ แต่มันไม่ใช่ บางครั้งพูดเรื่องจ่ายค่าเทอม ยังพูดไม่เสร็จเลยตัดสายไปแล้ว ตั้งแต่เราจำความได้ ก็มีแต่แม่ที่ตีเรา ตอนเด็กๆครั้งนึงที่ตีคือใช้ที่เสียบเงินตีเรา ไม่แน่ใจว่าเรียกว่าอะไร เราไม่เคยจำได้ว่าพ่อเคยตีเรา อาจนะเคย แต่ส่วนมากที่โดนคือแม่ตี แค่เราไม่ไปอาบน้ำก็เอาไม้มารอตีเราหน้าห้องละ คือตอนนี้เราเสียสุขภาพจิตมากๆ ทุกคนชอบบอกว่าแม่เราดี ใจดี เราอยากจะบอกว่าหรอ ต่อหน้าคนอื่นก็ทำตัวเป็นแม่ที่แสนดี แต่ตอนอยู่บ้านคือนึกว่าไปเก็บกดจากไหนมา โมโหคนอื่นมาแต่ทำอะไรเค้าไม่ได้ เลยต้องมาพูดจาหมาใส่ลูกแทน เรามีความคิดที่จะฆ่าตัวตายหลายรอบมากๆ เคยทำร้ายตัวเองไปรอบนึงแต่ก็แค่รอยมีดบนแขน3-4จุด เราคิดว่าถ้าเราไม่เป็นติ่งเราคงมีความคิดที่แย่กว่านี้ แต่พอเราเป็นติ่งมันเหมือนแบบ เออ เรายังไม่เจอกันเลย อยากอยู่เจอกันก่อน เราพยายามทำให้ตัวเองไม่เครียด แต่มันก็เท่านั้น ใจมันเหมือนไม่ไหวเลยค่ะ แม่เป็นคนที่toxicมากๆ แต่ไม่รู้ตัว กับเพื่อนกับคนอื่นก็คุยปกติไม่เคยพูดคำแรงๆ แต่พอกับลูกทำไมไม่คิดก่อนพูดเลย เราสัญญากับตัวเองไว้ว่าถ้าเรามีงานทำ เราจะไม่กลับมาบ้านอีกเด็ดขาด จนที่พอเสีย ได้เงินมาก้อนนึง แต่หมดไปเพราะแม่เอาไปให้คนอื่นยืมละเค้าไม่คืน จนทำให้เราต้องซิ่วเพราะไม่มีเงินจ่ายค่าเทอม ขนาดค่าเทอมม.6จนตอนนี้ยังไม่ไปจ่ายเลย ใบจบก็ยังไม่มีกับเค้า เราคิดว่าตอนนี้ชีวิตตัวเองแย่มากๆ แย่ที่สุด เราไม่กล้าเล่าอะไรให้ใครฟังเลย มันเก็บไว้ในใจตลอด ขนาดเพื่อนที่สนิทมากๆก็ยังไม่กล่เล่าให้ฟัง เรารู้สึกว่าเราควรอยู่คนเดียว 
 
อ่า ที่พิมพ์ออกมาอาจจะวกไปวนมาบ้ทงเราเรียบเรียงไม่ค่อยถูก เราแค่อึดอัดแล้วอยากหาที่ระบายเฉยๆ ใครที่เผลอเข้ามาอ่านจนจบก็ขอบคุณมากๆนะคะ ที่ยอมเสียสละเวลามาอ่านเรื่องไร้สาระของเรา🙇🏻‍♀️