คุณเอาชนะอสุจินับล้าน ออกจากท้องแม่มาได้ ผ่านอุบัติเหตุต่างๆที่อาจจะเกิดขึ้นกับคุณได้ทุกเมื่อ ไม่ได้เป็นโรคที่ต้องเจ็บปวดเรื้อรัง เรียนจนจบปริญญาเอก ได้ไปทำงานหลายประเทศ เกษียณก็มีเงินให้ใช้ มีลูก มีหลาน อยู่รอดมาถึงอายุ 70 กว่าปี คุณลองมองความสำเร็จในชีวิตที่ผ่านมาของคุณสิ แล้วคุณจะไม่ร้องขออะไรเลย คุณต้องการอะไรอีก ทุกอย่างมีวันดับ โลกไม่ใช่ว่าจะอยู่ได้ตลอดไป วันตายก็เอาอะไรไปไม่ได้ ลองมองดูคนพิการ คนที่ตายเพราะมะเร็งตั้งแต่อายุ 20 ปี ทั้งๆที่ชีวิตกำลังดี เรียนก็เก่ง(เพื่อนเรา) นี่คุณอยู่มา 70 ปีแล้วอะ คุณยังต้องการอะไรอีก คุณรอดมาได้ขนาดนี้แล้วอะ ทำไมต้องมาบังคับใจคนอื่นว่าคุณแก่แล้วทำอะไรให้คุณหน่อยเถอะ เพื่อเติมเต็มความสุขของคุณ คุณจะอยากอะไรนักหนา ยังบอกอีกว่าถ้าไม่ไปจะตัดญาติกัน ญาติก็ญาติเถอะ เราอาจจะเห็นแก่ตัวก็ได้นะ เขาอยากให้เรากับญาติๆไปบ้านเขาที่ตราด แต่เราไม่อยากไปเราไม่ชอบค้างคืนที่อื่น ค้าง 2 คืน แล้วเราเป็นโรคจิตด้วย พวกพี่น้องเขาก็ไปกัน ครั้งก่อนเรายิ้มเวลาถ่ายรูปก็ใช่ว่าเราจะมีความสุข ในใจเรามันวิตกกังวลไปหมดว่าจะทำตัวยังไง กลัวเวลามองตาคนอื่น มันไม่หายมันเป็นมาตั้งแต่เรายังเด็กๆ อย่าพยายามให้เราเข้าสังคมเลย มันไม่ได้ช่วยอะไร ไปโรงเรียนก็เป็น พออายุมากขึ้นเป็นหูแว่ว ยาก็ช่วยแค่เรื่องประสาทหลอน ทุกวันนี้เราพอแล้ว คิดว่าอยู่มาได้ 29 ปี มันก็คุ้มแล้ว แต่ก็ไม่ใช่ว่าใช้ชีวิตแบบไม่มีเป้าหมายอะไร มันมี แต่ถ้าต้องตายตอนนี้เราก็โอเคแล้ว