เรากับแม่นิสัยแตกต่างกันมากๆเลยมักจะทะเลาะกันอยู่บ่อยๆทุกๆครั้งเวลาที่เราไม่สึกไม่โอเคเรามักจะเปิดใจคุยกับแม่โดยใช้คำพูดที่ซอฟที่สุดแต่ทุกๆครั้งแม่มักจะบอกว่าเราสอนแม่ได้ไง เราเถียงไม่ยอมรับ แก้ตัว อายุ 20 ก่อนค่อยว่ากัน และจบลงด้วยเราเป็นคนผิด

เราพยายามเข้าใจแม่นะแต่บางเรื่องมันไม่ได้จริงๆ แม่รักเรานะแต่อยากให้แม่เข้าใจเราฟังเราบ้างเราพยายามมากที่ทำให้แม่เชื่อว่าเราเป็นผู้ใหญ่แล้ว เราสามารถวางแผนจัดการสิ่งต่างๆได้  สามารถตอบในทุกๆคำถามได้ ทำทุกอย่างเองได้ ผลลัพธ์กลับต่าง

จากที่เราคิดกลายเป็นว่า ลูกเครียดเกินไปไหม? อวดเก่งแบบนี้ระวังนะ ทำไมต้องเหตุผลไปซะทุกเรื่อง ใครจะสอนเราได้ล่ะในเมื่อเรารู้ไปซะทุกเรื่องแบบนี้

เราสามารถตอบได้ทุกเรื่องก็จริงแต่ไม่ใช่ว่าเราไม่ฟังคนอื่นนะ เรามักจะฟังความคิดเห็นคนอื่นอยู่เสมอ ไม่เคยอวดเก่ง ถึงจะสามารถตอบทุกคำถามได้ แต่ก่อนจะตอบเราจะไตร่ตรองดูว่ามันถูกไหมแล้วค่อยตอบ ส่วนเรื่องเครียดเราตอบไปตามธรรมชาติไม่ได้คิดอะไร

แน่นอนพอเราอธิบายไปแบบนี้จะจบลงว่า เหตุผลเยอะ TT ใช่ไงนี่มันหลายๆเรื่องรวมกันนะ จะไม่เยอะได้ไง อยากได้วิธีที่ทำให้แม่ยอมรับ วิธีเปิดใจคุยกันที่ไม่ดูเหมือนเราสอนแม่ เปลี่ยนแนวคิดที่ว่าเป็นผู้ใหญ่แล้วถึงพูดได้เด็กไม่มีสิทธิ แก้ความคิดที่ยึดตัวเองเป็นหลัก หรือมาระบายเฉยๆก็ได้ค่ะช่วยเราหน่อยนะคะ🥲