เราเป็นมนุษย์รักความสมบูรณ์แบบที่มากเกินไปค่ะ โดยเราจะเป็นแค่เรื่องการเรียน คิดว่าน่าจะเป็นเพราะที่บ้านภูมิใจในตัวเกรดเรามากไปหน่อย จนตัวของเราเผลอมองเกรดเป็นคุณค่าของเรา ปัญหาคือมันส่งผลกับชีวิตเราแล้วค่ะ เราทําร้ายตัวเอง เรากดดันตัวเองให้เรียนจนร้องไห้ทุกวัน เรารู้สึกตัวเองไร้คุณค่า เกลียดตัวเอง ไม่มีความสุขในชีวิต จนตอนนี้ไปหาคุณหมอและเอายามาทานก็ไม่ได้ช่วยให้รู้สึกดีขึ้น เมื่อไม่นานมานี้พึ่งเปิดเทอมก็พยายามตั้งใจเรียน แต่สุดท้ายก็รู้สึกไม่อยากเรียน ไม่อยากอ่านหนังสือ ไม่อยากส่งงาน จากปกติอ่านหนังสือทุกวัน ไม่เคยส่งงานช้า แต่ตอนนี้อยากกลับบ้านมานอนเฉยๆ คิดถึงเรื่องความตายและทําร้ายตัวเองเหมือนเดิม แค่ไม่ลงทําจริงเพราะรู้สึกเหนื่อยที่จะทํา ลองพยายามเล่นเกม คุยกับเพื่อน ไปเที่ยว ปรับความคิด แต่มันก็ได้แค่ชั่วครู่เพราะสุดท้ายเราก็ยังรู้สึกแบบเดิมอยู่ ช่วงนี้เราเริ่มมีความรู้สึกสับสนในตัวเอง ไม่รู้ว่ากําลังรู้สึกอะไร ไม่รู้ว่าสิ่งที่รู้สึกคือของจริงหรือสิ่งที่เสแสร้ง เริ่มมีอาการแพนิคบ่อยขึ้นแจ่ไม่ได้หนักขยาดนั้น แค่หายใจหอบ ตัวสั่น หน้ามืด คุมตัวเองไม่ได้ไม่ถึงนาที เหนื่อยมากเลยค่ะ เราควรทํายังไงดีคะ ไม่ค่อยอยากปล่อยไว้นานเพราะเห็นแววส่งผลกับชีวิตแน่ๆ ไม่อยากทําให้ใครผิดหวังอีกแล้ว ไม่ได้มีปัญหากับที่บ้านค่ะ ไม่มีปัญหากับเพื่อนเลย มันมีแค่นี้จริงๆ

ปล.เราไม่ได้เป็นโรคซึมเศร้านะคะ คุณหมอวินิจฉัยว่าเราเป็นแค่โรคเครียดที่มีภาวะซึมเศร้าร่วมด้วยเฉยๆ แต่ประเด็นคือมันเป็นจะเกินครึ่งปีแล้ว ทําไมยังไม่ดีขึ้นสักที5555