เราจำได้ขึ้นใจราเคยโดนข่มขืนตอนป.1คนที่ทำคือลูกของพ่อคนใหม่ของเรา เราไม่เคยบอกใครเลยจนถึงตอนนี้พี่เขาก็มีแฟนมีลูกไปแล้ว2คนแล้ว ดีที่ไม่ได้อยู่บ้านเดียวกันเวลาเจอหน้าเขาเราก็ไม่อยากเข้าไปใกล้ยิ่งเราโตแล้วเราไม่อยากเจอเขาเวลาเจอก็จ่ะชอบภาวนาให้เขาตายไปเร็วๆหรือตายไปต่อหน้าเรานี่เลยแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ บอกพ่อแม่ก็ไม่กล้าบอกเพราะมันนานแล้วกลัวเขาจ่ะไม่เชื่อไม่กล้าบอกใครเลย เวลาอยู่บ้านคนเดียวก็ล็อกทุกที่ปิดผ้าม่านปิดหน้าต่างอยู่แต่ในบ้านไม่ออกไปไหนบางทีเวลามีคนเข้ามารอบๆบ้านก็จ่ะระแวงหนีไปอยู่ในห้องเขามาเรียกหาพ่อแม่เรายิ่งถ้าเป็นผู้ชายเราก็จ่ะไม่ตอบรับเราจ่ะหนีไปอยู่ในห้องล็อกห้องตลอด เราจะมีช่องที่เอาไว้ดูว่าใครเข้ามาในบริเวณหน้าบ้านบ้างถ้าเป็นพี่คนนั้นจ่ะมาเก็บผักหรือมาเอาอะไรก็ตามในวันที่พ่อแม่เราไม่อยู่เราจ่ะหนีไปแอบแล้วจับมีดหรือของป้องกันตัวอะไรไว้ตลอดเราคิดว่าถ้าเข้ามาเจอเรายังไงเราก็จ่ะฆ่าเขาไม่กลัวเหมือนตอนนั่นที่โดนทำแล้ว ยิ่งถ้าเราไม่ล็อกบ้านเขาก็จ่ะเปิดประตูเข้ามาเลยเพราะนี่คือบ้านพ่อเขาจ่ะทำไรก็ได้เราเลยต้องล็อกตลอด เวลาเจอหน้าเราอยากฆ่าเขามากๆ อยากให้เขาตายไม่อยากให้ติดคุก อยากให้เขารู้สึกแบบเรา
หลังจากนั้นมาถึงตอนนี้เรากลายเป็นคนที่ไม่พูดหน้าตายตลอดเวลาไม่กล้ายิ้มให้ใคร ถ้าอยู่คนเยอะหรืออยู่ใกล้ผู้ชายแม้แต่เพื่อนในห้องเราจ่ะระแวงไปหมดอยากจ่ะฆ่าให้ตายไปหมดทุกคน ไปโรงเรียนก็จ่ะมีผู้ชายมองถึงจ่ะมองแบบไหนเราก็ไม่ชอบเลยเรากลัวแล้วก็ไม่ชอบผู้ชายแม้แต่พ่อเลี้ยงที่เขารักเรามากๆแบบจริงๆไม่เคยทำร้ายเราเลยจนเราโตมาเราก็ยังไม่อยากไว้ใจมากอยู่ดีเพราะเขาก็คือผู้ชายแล้วยังเป็นพ่อไอ่ผู้ชายแบบนั้นอีกถ้าตอนนั้นเราขัดขืนเราหนีก็ดีสิแต่ตอนนั้นเราทำอะไรไม่ได้เลยเราต้องทำทุกอย่างที่มันสั่งเพราะเราไม่รู้ไม่รู้ว่าสิ่งนี้คืออะไรและไม่รู้ว่าต้องทำยังไง มันทำให้โตมาก็ไม่อยากมีแฟนเวลามีคนมาจีบยิ่งเป็นผู้ชายเราก็ไม่อินด้วย ที่จริงเขาไม่ผิดอะไรหรอกแต่มันอยู่ที่เราเพราะเรามีปมแบบนี้เราเลยไม่ไว้ใจ ยิ่งเจอข่าวที่เจอแบบเดียวกับเราแต่หนักกว่ามันยิ่งไว้ใจใครไม่ได้เลย ไปไหนก็ต้องพกของป้องกันตัวอย่างน้อยฆ่าไม่ได้เราก็จ่ะตัดไอ่นั่นออกซะไม่ต้องใช้แล้ว
เราคิดว่าเอามาระบายในนี้ดีกว่า เราจ่ะเก็บมันไว้เป็นปมแบบนี้แหละรอวันที่คนนั้นตายเราคงจ่ะมีความสุขขึ้นมาแต่มันก็ไม่ได้ทำให้ปมหายไปหรอกนะ สำหรับคนที่เข้ามาอ่านจ่ะเพศไหนก็ตามเราขออย่าให้คุณเจอเรื่องแบบนี้เลยหรือถ้าเจอขึ้นมาขอให้คุณสู้มันให้ได้นะอย่ามัวแต่กลัวปกป้องร่างกายและจิตใจไว้ให้ได้ อย่าให้มันมาเป็นปมในใจแบบนี้เลย
ขอบคุณค่ะที่อ่านจนจบ
ไม่รู้จ่ะเรียกว่าอะไรดี รู้แค่ว่ามันแย่
หลังจากนั้นมาถึงตอนนี้เรากลายเป็นคนที่ไม่พูดหน้าตายตลอดเวลาไม่กล้ายิ้มให้ใคร ถ้าอยู่คนเยอะหรืออยู่ใกล้ผู้ชายแม้แต่เพื่อนในห้องเราจ่ะระแวงไปหมดอยากจ่ะฆ่าให้ตายไปหมดทุกคน ไปโรงเรียนก็จ่ะมีผู้ชายมองถึงจ่ะมองแบบไหนเราก็ไม่ชอบเลยเรากลัวแล้วก็ไม่ชอบผู้ชายแม้แต่พ่อเลี้ยงที่เขารักเรามากๆแบบจริงๆไม่เคยทำร้ายเราเลยจนเราโตมาเราก็ยังไม่อยากไว้ใจมากอยู่ดีเพราะเขาก็คือผู้ชายแล้วยังเป็นพ่อไอ่ผู้ชายแบบนั้นอีกถ้าตอนนั้นเราขัดขืนเราหนีก็ดีสิแต่ตอนนั้นเราทำอะไรไม่ได้เลยเราต้องทำทุกอย่างที่มันสั่งเพราะเราไม่รู้ไม่รู้ว่าสิ่งนี้คืออะไรและไม่รู้ว่าต้องทำยังไง มันทำให้โตมาก็ไม่อยากมีแฟนเวลามีคนมาจีบยิ่งเป็นผู้ชายเราก็ไม่อินด้วย ที่จริงเขาไม่ผิดอะไรหรอกแต่มันอยู่ที่เราเพราะเรามีปมแบบนี้เราเลยไม่ไว้ใจ ยิ่งเจอข่าวที่เจอแบบเดียวกับเราแต่หนักกว่ามันยิ่งไว้ใจใครไม่ได้เลย ไปไหนก็ต้องพกของป้องกันตัวอย่างน้อยฆ่าไม่ได้เราก็จ่ะตัดไอ่นั่นออกซะไม่ต้องใช้แล้ว
เราคิดว่าเอามาระบายในนี้ดีกว่า เราจ่ะเก็บมันไว้เป็นปมแบบนี้แหละรอวันที่คนนั้นตายเราคงจ่ะมีความสุขขึ้นมาแต่มันก็ไม่ได้ทำให้ปมหายไปหรอกนะ สำหรับคนที่เข้ามาอ่านจ่ะเพศไหนก็ตามเราขออย่าให้คุณเจอเรื่องแบบนี้เลยหรือถ้าเจอขึ้นมาขอให้คุณสู้มันให้ได้นะอย่ามัวแต่กลัวปกป้องร่างกายและจิตใจไว้ให้ได้ อย่าให้มันมาเป็นปมในใจแบบนี้เลย
ขอบคุณค่ะที่อ่านจนจบ