บอกไว้ตรงนี้ก่อนนะคะว่าเราเป็นเพศทางเลือก คบหากับเพศเดียวกันค่ะ คือทุกวันนี้เราทุกข์ใจมากเลย คิดถึงเเฟนเก่าที่เคยรักกันมากๆ เคยมีความสุขด้วยกันมาก มากจนคิดว่ามันยากมากที่เราสองคนจะต้องเลิกรากัน เลิกกันไปแล้วรอบนึงค่ะ ตอนนั้นต่างคนต่างมีหน้าที่ต้องรับผิดชอบหลายอย่างจนไม่ทีเวลาให้กัน ช่วงนั้นเหนื่อยๆกันด้วยแหละ ต่างคนเลยต่างสะเพร่าพูดให้กันเล็กน้อย จนเขาเป็นฝ่ายบอกให้พอ แต่ไม่นานก็กลับมารีเทิร์นใหม่ค่ะ เพราะลืมกันไม่ได้จริงๆ ช่วงนั้นเลยเป็นการเปลี่ยนเเปลงครั้งใหญ่ มันก็ดีมาเรื่อยๆเลยค่ะ ทุกๆวันเหมือนโรยด้วยกลีบกุหลาบ มีความสุขจนลืมเสียใจเลยด้วยซ้ำค่ะ แต่ก็ได้เลิกรากันอีกรอบ เเละเป็นรอบสุดท้าย เหตุผลเพราะจี้ปมเขาค่ะ ซึ่งเราหน้าเจื่อนเลย มันเป็นปมความไว้ใจ เเต่ไม่เกี่ยวกับชู้สาวนะคะ ไม่เลย แต่ขอไม่พูด มันเป็นเหตุผลเล็กๆ แต่ยอมรับว่าตัวเราผิดที่ไม่ยอมรับตั้งเเต่เเรกแล้วพูดอ้างไปเรื่อย เพราะเราเองกลัวเสียหน้า จนอีกฝ่ายเกลี้ยกล่อมให้เราพูดความจริง เป็นคำที่มีผลทำลายล้างสูงมาก จนเรากล้ายอมรับเพราะจนมุม แต่เขาก็ไม่ได้ทำอย่างที่ได้พูด เราโคตรเสียใจ แบบ ตอนนั้นกล้าพูดคำว่าอยากตายได้เลยค่ะ มันเป็นเหตุผลที่ ที่เราคอดว่าต่อให้เราไม่ยอมรับมันก็ไม่มีผลอะไรกับคสพของคนสองคน เเละถ้าตัดปมเขาไป คสพก็ได้ไปต่อ เพราะเราอยากให้เขาไว้ใจเราจริงๆ เเละเราก็บริสุทธิ์ใจจริงๆ มันเเย่เนอะ ผ่านมาครึ่งปีกว่าๆแล้ว เราก็ยังลืมเขาไม่ได้ แต่ก็เก็บไว้เป็นเมมเมอรี่เล็กๆ ยังจำทุกคำพูดของเขาได้ดี ว่าถ้าคิดถึงให้ทักไปเลย เเต่พอมาวันที่คิดถึงมากๆ เรากลับใจไม่กล้าพอ เเล้วการทำ activities ไม่มีผลอะไรกับการช่วยลืมเลยค่ะ ยิ่งดิ่งลงไปลึกกว่าเดิม วันนึงเราทำอาหารอยู่ก็นึกถึงเขาจนลืมไปเลยว่าต้องทำอะไรบ้าง บางทีก็ตอนอาบน้ำ ตอนจะนอน ตอนทำงานบ้างล่ะ ทั้งๆที่มันก็ควรจะเป็นอาการของคนเฮิร์ทระยะเเรก เราควรที่จะทำอะไรต่อไปดี เราควรทำยังไง เราสับสนกับตัวเองไปหมดแล้วค่ะ