แม่เราแยกกับพ่อตั้งแต่เรายังไม่เกิดพอเราอยู่อนุบาล1เราก็อยู่กับตา ยาย ส่วนแม่ก็ไปทำงานไม่ได้กลับบ้าน ตอนนั้นเราแทบจำไม่ได้ว่ามีแม่เราไม่เคยได้กอดแต่ไม่เคยมีแม่มารับหลังเลิกเรียนไม่เคยคุยกับแม่เลย พอเราขึ้นมาป.1เราถึงได้เจอกับแม่บ่อยๆแต่การเจอกันมันกลายเป็นเหมิอนเจอคนแปลกหน้าเวลาคุยกันเราจ่ะอาย พอตอนเย็นแม่ก็จ่ะกลับไปทำงานก่อนไปแม่กอดเรา มันเป็นความรู้สึกคือเราพึ่งเคยโดนแม่กอดครั้งแรก มันรู้สึกตัวเบาไปหมดน้ำตาคลอความรู้สึกตอนนั้นคือมันคิดถึงทั้งที่ตอนแรกไม่ได้คุยกันเลยไม่เคยมีความรู้สึกคิดถึงเลย พอแม่กอดทุกอยากมันโล่งไปหมดอยู่แค่ป.1ต้องพยายามไม่ให้น้ำตาไหลออกมา ตอนนี้อยู่ม.3ยังจำได้ว่ารู้สึกยังไง ถึงแม่อาจจ่ะลืมไปแล้วแต่เรายังจำได้นะว่าแม่กอดเราครั้งแรกเราอยู่ป.1ความทรงจำที่นึกถึงก็ร้องไห้พอโตมาก็ไม่ค่อยได้กอดกันอีกเลยเหมือนเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้าย เรากลายเป็นคนหวงกอดมากๆกลัวว่าใครมากอดเราที่ไม่ใช่แม่ถึงตอนนี้จ่ะอยู่บ้านด้วยกันเจอกันทุกวันก็ยังไม่ได้กอด แต่เราก็จ่ะชอบเข้าไปกอดแม่อยู่บ่อยๆแต่แม่ก็ไม่เคยกอดเราอีกแล้ว คิดถึงจัง