ขอเริ่มเรื่องจากตัวเองก่อนเลยนะคะ

พ่อกับแม่เราแยกทางกันตั้งแต่เรายังเป็นเด็กค่ะ น่าจะช่วงอนุบาล 2  
เราเลยได้อยู่กับตายาย และแม่ก็ต้องออกทำงานต่างจังหวัดตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา
เมื่อก่อนเราจะถามแม่บ่อยมากว่า "ทำไมแม่ไม่กลับบ้าน?" "แม่คนอื่นก็ทำงานแล้วอยู่บ้านได้"
แต่แม่ก็มักจะตอบว่า รอเราเรียนจบก่อน จนถึงตอนนี้ เราอยู่ปี 4 แล้ว

เรากับแม่จะคุยกันแทบทุกวันเลยนะคะ แม่จะชอบส่งขนม ของกินมาให้เราทางไปรษณีย์อยู่บ่อยๆ
ด้วยเหตุผลที่ว่า ถ้าโอนเงินให้ยาย ยายก็ไม่กล้าซื้อให้หลานกินอยู่ดี
เลยใช้วิธีส่งไปรษณีย์เอาง่ายกว่า เห็นอะไรก็ซื้อแล้วส่งมาเอา

จนตอนนี้ เราเริ่มโตแล้ว แต่ยังไม่ใช่วัยที่ต้องทำงาน ต้องรับผิดชอบอะไรหลายๆอย่าง
เราเลยอยากถามเพื่อนๆในนี้ว่า เวลาที่ไกลบ้าน ไม่ว่าจะไกลเพราะเรียน หรือไกลเพราะต้องออกมาทำงาน
คิดถึงครอบครัวกันไหมคะ? แล้วมีววิธีไหนบ้างที่จะทุเลาความคิดถึงนั้นลงได้บ้าง

อ้อ เราอยากได้มุมมองหลายๆคนไปประกอบในโปรเจคหนังสั้นด้วย
กำลังทำเรื่องที่เกี่ยวกับความรักความห่วงใยของแม่กับลูกที่อยู่ไกลกัน
ช่วยตอบเราด้วยน้าาา

นี่กระทู้แรกของเรา ถ้าผิดพลาดอะไรไปช่วยแนะนำเราหน่อยนะคะ ขอบคุณมากๆค่ะ ^^