คือเรารู้สึกว่าเรารำคาญพ่อเเบบไม่มีเหตุผลเลยค่ะมันจะรู้สึกรำคาญทุกครั้งที่พ่อโทรมาหรือถามเรื่องส่วนตัวเรารู้สึกว่าโครตน่ารำคาญ ก่อนหน้านี้ประมาณ2-3ปีที่เเล้วเราก็ไม่ได้เป็นเเบบนี้หรอกค่ะเรามาเป็นตอนช่วงเข้าวัยรุ่นพอดีพอดีเราไม่รู้ว่ามันเกี่ยวกับฮอร์โมนมั้ยเเต่ว่ามันมีเรื่องๆนึงที่ทำให้เรามองพ่อเปลี่ยนไปตั้งเเต่นั้นมาเลยค่ะ เราเคยถามเเม่ว่าเเม่มาเจอกับพ่อได้ยังไงเเม่เลยเล่าเรื่องทั้งหมดให้เราฟังเลยค่ะบางคนอาจจะคิดว่าป็นคำถามที่น่ารักดีเเต่สำหรับเรากับเเม่ไม่ใช่ตอนเม่เล่าเเม่น้ำตาคลอเสียงเเต่ก็ยังเล่าให้เราฟังจนจบเราก็นังฟังอยู่ข้างๆเเม่น้ำตาก็ไหลออกมาเรากับเเม่ร้องไห้ออกมาเเบบไม่มีเสียงมันเป็นควาทเงียบที่เรากับเเม่เข้าใจตรงกันโดยไม่ต้องพูดอะไรเราเสียใจมากที่ถามคำถามนั้นออกไปมันเหมือนกับไปซ้ำเเผลเก่าเเม่เเละสร้างบาดเเผลให้เราเองเเม่กับพ่อไม่ได้ตั้งใจมีเราถ้าเลือกได้เราก็ไม่อยากเกิดมาหรอกเเม่จะได้ไม่ต้องมาทนกับคนเเบบพ่อ จนตอนนี้ยายยังไม่ยอมรับพ่อเลยด้วยซ้ำเราเข้าใจว่ามันคือเรื่องในอดีตมันผ่านมาเเล้วเเต่เราก็มองพ่อไม่เหมือนเดิมเเล้วเราไม่อยากเป็นเเบบนี้เรารู้ว่าเราทำตัวไม่ดีใส่พ่อเเต่เราก็ห้ามตัวเองไม่ได้เหมือนเราอคติไปเเล้วเราต้องทำยังไงคะ?😖