ผมได้เจอเพื่อนร่วมงานรุ่นน้องคนนึง เป็นคนที่ดูอารมณ์ร้อนเวลาขับรถ กวนๆขี้แกล้งหยอกคนนั้นที คนนี้ที มีมุขขำๆเล่นตลอด ขยันทำงาน ทำงานเก่ง ดื่มเบียร์เก่งด้วยนะ555 แล้วก็เป็นคนนึงที่ดูผิวเผินแล้ว ก็เป็นเด็กคนนึงทั่วๆไป แต่พอได้รู้จักกันได้คุยกันมากขึ้น น้องมันดูมีเป้าหมายในชีวิต มุ่งมั่น ตั้งใจทำงาน ชอบเข้าวัดทำบุญเมื่อมีโอกาส มีความคิดเป็นผู้ใหญ่ รักครอบครัว เป็นพี่คนโตของบ้าน คุยด้วยแล้วสบายใจเหมือนได้ระบายผ่อนคลายเฉพาะตอนที่ได้มีโอกาสคุยกันแค่ 2 คน แต่ถ้าอยู่ในกลุ่มเพื่อนน้องมันจะซนกวนๆทันที 
  ความรู้สึกนี้มันเกิดขึ้นตอนที่ผมกับน้องต้องแยกทีมทำงานกัน อยู่ๆผมก็คิดถึง คิดถึงมากๆอยากได้ยินเสียงกวนๆอยากเจอ คิดถึงสิ่งเล็กๆที่น้องมันทำให้ประทับใจ อย่างเช่นเวลานั่งคุยในกลุ่มใหญ่ที่เขากินเบียร์กัน มีแต่ผมที่ไม่กิน มีแต่น้องคนนี้ที่ใส่ใจพี่เดินไปหยิบน้ำเปล่ามาให้ เวลาเห็นพี่นั่งเงียบๆ ก็ไลน์ถามว่าเหงาไหม ทำไมถึงใส่ใจเพื่อนร่วมงานจัง มันทำให้ผมคิดถึงจุดๆนี้ วนไปวนมาซ้ำๆ ทั้งก่อนหน้านั้นผมไม่ได้รู้สึกอะไรมากกว่านี้เลย เจอกันก็เฉยๆ แต่พอต้องแยกทีมกันไม่ค่อยได้เจอกัน ผมกับรู้สึกคิดถึงมากๆอยากเจอมากๆ แล้วผมก็รู้ตัวเองแล้วว่า ตอนนี้ผมกำลังรู้สึกดีกับน้องคนนี้มากกว่าเพื่อนร่วมงานละ แต่มันเป็นไปไม่ได้ 
  รู้ตัวแล้วผมก็พยายามห้ามตัวเอง อยากทักคุยไลน์บ่อยๆก็ไม่ทำ อยากนัดเจอชวนเที่ยวเสาร์-อาทิตย์ก็ไม่ทำ เจอกันก็พยายามที่จะสนใจน้องมันให้น้อยลงหน่อย แต่ข้างในผมดิ้นทรมานแล้วนะ😄 น้องมันอยู่ในหัวตลอดเวลา บางทีก็สงสัยว่าโดนของป่าวว่ะเนิ่ยย😄 แต่ก็ตั้งใจว่าจะไม่รู้สึกไปมากกว่าเพื่อนแน่นอน แต่ลึกๆก็ยังมีหวัง แต่ก็อยากตัดเพราะมันทรมาน เหมือนรู้คำตอบอยู่แล้ว น้องก็เป็นผู้ชาย ชัดเจนว่าผมรู้สึกฝ่ายเดียว