ตั้งแต่เด็กพ่อแม่เราหย่าร้างกันค่ะ แต่เราก็อยู่กันมาปกติตลอด เพิ่งมารู้ตอนอยู่ ป.6ว่าต้องแยกกันอยู่กับพ่อตามกฎหมายเนื่องจากความขัดแย้งของพ่อกับแม่ หลังจากวันนั้นก็รู้สึกเหงามาตลอด ชีวิตตอนประถมก็เจอแต่เรื่องท็อกซิกมาตลอด เพื่อนตอนประถมเค้าให้เราเป็นคนใช้ค่ะ555เค้าเป็นญาติกับครูเราเลยยอมไปตอนนั้น จนตอนมัธยมเราก็อยู่กับเพื่อนมาตลอด เพื่อนตอนมัธยมเป็นคนที่คอยรับฟังปัญหาเราค่ะ เราเป็นคนที่กลัวการไว้ใจเพราะกลัวโดนหักหลังมาตลอดแต่เพื่อนเป็นคนดีที่ทำให้เรารู้สึกมีตัวตนตลอดเวลาที่อยู่กับกลุ่มเพื่อน เค้าเป็นคนที่รับฟังมาตลอดจนเรากลัวว่าเค้าจะคิดมากเรื่องปัญหาเราเราเลยเลิกปรึกษาเค้า เค้าอาจจะเป็นคนที่รักษาเราได้ดีกว่าจิตแพทย์อีก555 จนจบมอต้น เราก็ต้องแยกจากเพื่อน เราก็เริ่มเอาเรื่องตั้งแต่เด็กมาคิดถึงในทุกวันแล้วก็เริ่มร้องไห้ บางครั้งก็เหงามากจนไม่อยากอยู่ ทั้งๆที่เรารู้ว่าแม้อยากตายแค่ไหนเราก้ไม่กล้าตายได้แต่อ้างไปตลอดเพราะกลัวแม่เสียใจ เอาจริงเราไม่เคยกล้าทำเลย เราก็ร้องไห้ในทุกวันมาตลอดด้วยความรู้สึกที่ติดอยู่ในปัญหาเดิมๆเหมือนอารมณ์มันถูกล็อคไว้ตอนอายุ7ขวบ ถึงเราร้องไห้ในตอนกลางคืนทุกวันแต่พอตื่นเช้ามาเราก็กลายเป็นคนปกติ บางวันก็ดีขึ้น บางวันก็แย่ลง บางวันก็นอนไม่หลับเพราะมัวแต่ร้อง บางวันก็ร้องจนหลับตื่นมาตาบวมก็กลายเป็นเรื่องปกติ เรารู้สึกไม่อยากปรึกษาปัญหากับใครแม้แต่แม่ ถ้าเราเล่าให้แม่แม่ก็จะเอาไปเล่าให้คนอื่นฟังเหมือนเป็นเรื่องตลก เราก็ไม่อยากโดนเล่าแบบนั้นเลยไม่ปรึกษาใครมาคลอด เลือกมาโพสต์ปัญหาในพันทิปเพื่อระบายและรับรำปรึกษาค่ะ เราเบื่อที่จะร้องไห้เป็นบางครั้ง แต่เวลาร้องก็รูสึกเหมือนระบายอะไรบางอย่างออกมารวมๆก็รู้สึกจอยไปกับการร้องบ้าง555