เคยรู้สึกเคว้งกันมั้ยคะ เหมือนว่าขาดอะไรไปซักอย่าง รู้สึกเหมือนมีช่องโหว่อยู่ในใจ เราเริ่มรู้สึกแบบนี้ตั้งแต่พ่อแม่แยกทางกัน ประมาณต้นปี67ค่ะ เราเลือกที่จะอยู่กับพ่อ เพราะพ่อร้องไห้และขอร้องกับเราให้เ

สวัสดีค่ะหนูอายุ17เป็นเด็กมอปลายธรรมดามีคุณปู่บุญธรรมคอยส่งเสียเรื่องเงินเรื่องเงินที่ใช้ในชีวิตประจำวัน(ไม่ใช่คุณปู่เเท้ๆ)คุณปู่ช่วยเหลือหนูมาตั้งเเต่คลอดออกจากท้องเเม่ปู่เป็นเจ้านายเเม่รักหนูเเละดูเ

เราเองเป็นคนนึงที่ถูกเลี้ยงมาแบบหัวโบราณ ถูกปลูกฝังความคิดมาแบบคนสมัยก่อน มีวิถีการดำเนินชีวิตแบบคนกรุงเทพทั่วไป พ่อแม่เราแยกทางตั้งแต่ยังเล็กๆค่ะ แต่ก็ชั่งเขาเถอะเนอะ ชีวิตตอนเด็กดำเนินมาแบบเรียบ

คือเราเกิดมาบนครอบครัวฝั่งพ่อและฝั่งแม่ไม่ถูกกันและพ่อแม่ก็เลิกลากันตั้งแต่เรายังแบบเบาะ เราได้มาอยู่ครอบครัวฝั่งแม่ซึ่งถือว่าโชคดีที่สุด มีตามียายที่รักเรามาก พอเราโตขึ้นเราก็ไปมาหาสู่ญาติทางพ่อเด็กๆ

คือตอนเราอายุ16เราโดนข่มขืนคนที่ข่มขืนคือแฟนของอาตอนนั้นเขาเอาเราไปอยู่ด้วยช่วงปิดเทอมเพื่อจะหารายได้ก่อนเปิดเทอมเราพักอยู่กับอาเราแล้วก็แฟนของอาอยู่มาวัน1แฟนของอาเข้ามาเอาส่งข้าวเราตอนเขาพักเที่ยงปกต

คือผมกับเขาเลิกกันไปนานแล้ว 1ปีกว่าแล้ว ที่เลิกกันไป ผมคิดถึงเขาทุกวัน ไม่มีวันไหนเลยที่ไม่คิดถึง  ร้องไห้แทบจะทุกคืน บางคืน นอนไม่หลับ บางคืน เหนื่อยจนหลับไปเลย  ผม ดูเป็นคนเห็นแก่ตัวมากไปเ

คือช่วงนี้เราดิ่งมาก เป็นมาหลายเดือนแล้ว เพราะเจอปัญหาที่บ้าน ตัวเราไม่ได้อยู่กับพ่อแม่เพราะพวกท่านไปทำงานต่างจังหวัด ส่วนเราอยู่กับย่าแล้วก็น้องสาวของพ่อ2คน ซึ่งพวกเขากับพ่อแม่เราทะเลา

ผมคิดถึงเขามากอยู่ด้วยแล้วมีความสุขเนื่องจากผมอยู่ต่างจังหวัดแล้วเขาอยู่กทม. มันเป็นวันหยุดปิดเทมอเขาจึงกลับมาบ้านแล้วเราได้เจอกัน  เรื่อยมา จนมาถึงวันนี้ เขาจะต้องกลับผมรู้สึกเจ็บปวด พร้อมกับควา