เราคิดถึงแม่มากๆ แม่เราไม่ได้อยู่กับเราเเม่เราอยู่คนละที่กับเรา และเราอยู่กับปู่ย่าและพี่ชาย บ้างครั้งเราเคยคิดนะ ว่าเราไปอยู่กับแม่เราได้รึเปล่า แต่แม่บอกมาว่าเรายังดูแลตัวเองไม่เป็นแล้วบอกอีกว่าเรานั้นอยู่บ้านคนเดียวไม่ได้แม่บอกว่ารอให้ จบ ม.3 เดียวต้องมาเรียนที่แม่ 
แม่เรามารับเราไปเที่ยวช่วงปิดเทอม และเราสนุกมาก และเราต้องกลับบ้านที่ต่างจังหวัด เราเศร้ามากแต่เก็บความรู้สึก แม่เรายอมขายทอง เพื่อให้เราได้ซื้ออุปกรณ์การเรียนเลย.... และแล้ววันที่เราต้องกลับก็มาถึงเราพยายามไม่ร้อง แต่ก็ไม่ร้อง แต่เราดันมาร้องกลางดึกนี่สิ มันเศร้านะ... ร้องทุกวันเหนื่อยมาก แม่เราบอกว่าไม่ต้องร้อง เพราะแม่กลัวเราเป็นโรคซึมเศร้า บ้างครั้งเราก็ถามตัวเองนะ ว่าอยากตายมั้ย แต่ความจริงเราก็ไม่กล้า ฆตก. หรอก เพราะเรายังเป็นห่วงแม่ ทุกคืทนเราคิดถึงแม่จนจะขาดใจ สำหรับเด็กคนนึงการไม มีพ่อแม่มันน่าเศร้าน่ะ...เราอยากจะถามว่า เรามีเสี่ยงจะเป็นโรคซึมเศร้ามั้ย...😔(เราทนไม่ไหวแล้วจริงๆ เราเหนื่อย ) รู้ไหมแค่การคิดถึงคนบ้างคน มันจะทำให้เราขาดใจได้เลยน่ะ ถ้ามครไม่เจอกับตัวคงไม่รู้😭😭 เราเหนื่อยแล้วน่ะทุกอย่างมันเลวร้ายจริงๆ .... ไม่นำซํ้า พ่อเรายังโดนจับอีก  แม่หนูขอโทษที่ไม่ได้เข้มแข็งนะแม่นะ..🖤