อยากจะขอปรึกษาหน่อยค่ะ คือเราเป็นคนที่ทะเลาะกับแม่แล้วจะเงียบใส่กันเลย เรารู้ว่าแม่เหนื่อยกับการทำงานสวน เราลงไปช่วยแม่จะให้ตัง ตังส่วนนี้เราเอามาใช้เป็นค่าเรียน ค่าข้าว ค่าของใช้ส่วนตัวโดนไม่ขอตังแม่เพิ่มพยายามช่วยงานแม่ทางนี้ เราเข้าใจความรู้สึกแกเลยว่ามันเหนื่อยทำงานสวนกลางคืนต้องรับปากท้อง3คนในครอบครัว(เราเป็นลูกติดแม่)พ่อเลี้ยงก็ชราทำอะไรไม่ค่อนได้ ป่วย น้องก็ ป.5 เราพึ่งมาอยู่กับแม่ได้4ปี ก่อนหน้านี้อยู่กับพ่อแท้ๆที่ กทม.แต่ก่อนเรายอมรับว่าเราชั่วไม่ดีจริงไม่ช่วยงานเล่น นอน กินไปวันๆ พ่อแท้เลิกกับแฟนแกเลยเอาเรามาอยู่กับแม่ ง่ายๆคือไม่เลี้ยงแต่ปากบอกรัก บอกคิดถึงตลอด เลี้ยงไม่ไหวอาจจะเพราะเงินไม่มีเลี้ยง ณ ตอนนั้นเราโคตรรู้สึกว่าถูกทิ้งไม่มีใครรัก พอเรามาอยู่กับแม่ปีแรกเรารู้สึกเริ่มไม่ไหว เราใช้ชีวิตแบบเดิมไม่ได้แล้ว เป็นช่วงที่เริ่มท้อแท้ แม่เราคุยเรื่องของเรากับพ่อเลี้ยงและคนอื่นที่แม่รู้จักว่าเราเป็นคนแบบนี้ๆ โอเคเราต้องปรับตัว เราเริ่มปรับตัวแม่ก็เริ่มสอนงานเราแบบนี้ๆ เรามีทำพลาดตลอดจริงๆ แต่ ปีที่2เราเริ่มทำงานทุกอย่างที่แม่ว่า ทำงานบ้าน งานสวน everything. ปีที่3 เราทำงานทุกอย่างได้โอเค เริ่มเข้าสวนช่วยงานแบบจริงจังเราเหนือย การเรียนเราตกจากที่1ตลอดมาเป็นที่2 เข้าปีที่4เราเริ่มเรียนไม่ค่อยดี เราสนแต่หาเงิน ออกไปทำงานพาร์ทไทม์ ลงช่วยงานแม่บ้าง(เวลาไม่ทะเลาะกัน)เราใช้เงินที่หามาได้ส่งตัวเองเรียน ส่งค่าเทอมตัวเอง กู้ กยศ. อยากได้อะไรของใข้ส่วนตัวทุกอย่างต้องหาตังเอง ทุกวันนี้เราต้องซื้อข้าวกินเอง งานบ้าน(หุงข้าว,กวาดบ้าน,ล้างจาน,เก็บบ้านทุกส่วน)เริ่มไม่ได้ทำ แต่ก็มีทำเล็กน้อยไปบ้าง เราเป็นคนหลงลืมมาตลอดเวลาเราทำอะไรไม่ดีสักอย่างเช่นการวางของ ไม่ได้กวาดบ้านวันนี้ บ้านรก เราไปทำงาน(คาแคร์,ล้างรถ)แต่เช้ากลับ5โมงเย็น เราก็เหนื่อยมากๆไม่ค่อยได้สนใจเรื่องบ้าน แม่เริ่มไม่พอใจ วันไหนที่แกไม่โอเครแกจะเงียบใส่เรา พอเราพูดทักอะไรขึ้นมาสักอย่างเริ่มสนทนากัน แม่จะเริ่มพูดแทงใจ พูดสิ่งที่เราชอบลืมพูดเปรียบเทียบต่างๆนาๆทั้ง อดีต ปัจจุบัน อนาคต พูดรวบทุกอย่างที่เราเคยทำผิด ทำไม่ดีพอในสายตาแก เราโคตรรู้สีกเฟลมากๆ บางสิ่งที่เราเคยทำดีไม่เคยดีเลย? แกว่าเรียนดีก็เก็บไว้ในกระดาษหมด เราเถียงแกว่า เรียนไม่ได้สอนแบบนี้ไง (ความหมายแกคือ ฉลาดเรียนแต่ไม่ฉลาดในเรื่องนี้อะไรประมาณนี้เราเข้าใจแต่เรื่องที่แกสอนเราจำได้และแน่นอนค่ะ เราเป็นคนขี้ลืม สอนมีแต่ลืม เราเป็นคนที่ขี้ลืมแต่เรื่องไหนที่เราจำไ้ด้เราก็พูดแต่กลับกลายเป็นว่าเขาไม่เชื่อเราโกหก เพราะแกเห็นอีกแบบ ? แกว่าเราอาการหนัก ยังไม่บรรลุนิติภาวะ เราพยายามจำไม่ว่าแกจะสอนจะว่าเปรียบเทียบอะไรจำไว้ มีลืมบ้างแน่นอนค่ะ พอไม่ดีกันแกก็จะพูดว่า ส่งไปอยู่กับย่า(ที่ประเทศลาว) ไม่เลียง เลี้ยงแล้วเป็นแบบนี้ ไม่จำ เราร้องไห้มาหลายครั้งมากๆ อยู่บ้านไม่เคยเป็นสุข ทุกข์เก็บในใจมาตลอด เราคิดอยากฆ่าตัวตาย [มันเหมือนเป็นเรื่องไม่ใหญ่ แต่มันสะสมมาเรื่อยๆเราเคลียดในหลายๆทางต้องคอยรับอารมณ์ในหลายๆเรื่อง เราไม่ไหว ทุกวันนี้ไม่พูดและจะพยายามไม่ยุ่งกับคนในครอบครัว โคตรอึดอัดจริงๆค่ะ อยากถามทุกคนและช่วยให้คำแนะนำหน่อยค่ะ