วันนี้เราจะมาเล่าเรื่องของตัวเอง ตั้งเเต่เราจบ ป.6 ครอบครัวเราก็ให้เราไปเรียนที่โรงเรียนประจำ เเละเราไม่ชอบมันมาก ทั้งกดดันรุ่นพี่เอาเปรียบ โดนขโมยของ ครูที่นั้นก็ใจร้าย  ที่นั่นเขาไม่ให้ใช้มือถือถ้าพ่อเเม่จะมาเยี่ยมต้องมาเฉพาะวันเสาร์อาทิตย์ ต้องตื่นตี4ทุกวัน เพื่อนที่นั้นก็ดี บางคนก็นินทาตามปกติของคนเเหละเนาะ เราเรียนอยู่ที่นั้น ถึงม.3เทอม1 พอเทอมสองเราขอเเม่ลาออกตอนนั้นเราโดนด่าหนักมาก เเต่เราก็ไปลาออกเเบบย้ายเองเขียนอะไรเองเวลาครูถามว่าผู้ปกครองอนุญาติไหมเราก็ตอบๆครูเขาไปเพราะเเม่ไม่ทำอะไรให้เราเลย มีพี่สาวเรามาขนของช่วยเพราะเเม่เรากลับไปเเล้วให้พี่มาเเทน เเล้วก็กลับมาบ้าน เราก็นอนร้องไห้เเบบเครียดมาก เพราะเขาบอกว่าจะไม่ส่งเราเเล้วไม่ต้องเรียนต่อ ป้าของเราเลยโทรมาว่าจะส่งเราเรียนเอง เราเลยได้เรียนโรงเรียนเเถวบ้านจนจบม.3 เรียนเเค่เทอมเดียวอะเเหละ เเละก็มาต่อม.4ที่โรงเรียนใหม่เพื่อนที่นี่ดีมากสังคมก็ดี เเละนี่คือจุดเริ่มต้นทำให้เราเป็นคนเครียดง่ายร้องไห้ง่าย มีวันหนึ่งพ่อของเราเขากินเหล้า เเล้วก็มาทะเลาะกับเม่เเละก็พาลไปเรื่อย เเละเขาก็น้อยใจย่าว่ารักลูกเขยมากกว่าเขา(แฟนของอาเรา)เเละเขาก็ทุบประตูบ้านอ่ะพัง อาเราเลยโทรเเจ้งตำรวจเขาก็มาจับพ่อเราไป พ่อเรานอนที่คุก1คืนวันต่อมาเราก็ไปเยี่ยมไปกับพี่เเม่ไม่ได้ไปเอาข้าวไปให้ตอนนั่นเราเห็นพ่อเราก็ร้องไห้เเบบพ่อใส่กุญเเจมืออยู่ พ่ออยูที่นั้นทั้งหมดสองคืน พอวันต่อมาเเม่เราก็ไปประกันตัวออกมาตอนนั้นเราสงสารเเม่มากเเม่ร้องไห้ เราก็นอนร้องไห้เเบบโคตรเหนื่อยกับชีวิตตัวเอง เราก็รู้ว่าพ่อเราผิด จากที่เราอยู่บ้านญ่าเราก็กลับมาอยู่บ้านตัวเองเพราะเหตุการณ์นี้เเหละ บ้านเรากับญ่าอยู่ติดกันเลยเเบบคนละหลังเดินเเค่ก้าวสองก้าวก็บ้านเรา เเละอาเราเขาก็ซื้อที่ไปสร้างบ้านใหม่ห่างกันเเค่7กิโลเมตร ระหว่างที่เขารอบ้านเส็รจ ครอบครัวเราก็ไม่ได้คุยกันเลย พอบ้านเสร็จเขาก็ย้ายไปอยู่กัน ญ่าก็ไปเพราะญ่าเราป่วยเป็นโรคไตต้องฟอกไตตลอด เวลาญ่าป่วยหรือนอนโรงพยาบาลเราก็ต้องไปเฝ้าสลับกันเฝ้ากับอา ญ่าชอบให้เราไปหาเพราะญ่าบอกว่าคิดถึง เเต่เราอ่ะไม่อยากไปเพราะ เเฟนของอาเราเขาไม่ชอบครอบครัวเรา เวลาเราไปเขาก็จะชอบจ้องเเบบหน้าไม่พอใจทำตาขึงใส่ชอบพูดเหน็บ เราเคยพูดเรื่องนี่กับเเม่เขาก็บอกงั้นไม่ต้องไปเราก็อยากทำเเบบนั่นอยู่เเต่ก็เพราะญ่าคนเดียว เเต่เราก็ต้องไปอยู่ดี  พ่อกับเเเม่เราเเละก็พี่สาวเขาไม่เคยไปเหยียบที่นั่นเลยเเบบพวกเขาไม่อยากจะมองหน้ากันเลยเเหละ เเต่เราเป็นคนที่ต้องไปตลอดเเบบเวลามีของอะไรจะเอาไปฝากญ่าเราก็ต้องไปเราโคตรอึดอัด  เเละเขาย้ายไปที่นั่นใช่ไหมบ้านของญ่าก็เลยยกให้ป้าเเต่ป้าทำงานที่ต่างจังหวัดเขาเลยให้เรามาอยู่ก่อน พี่เราก็ไม่อยู่ไปหาทำงานเพราะเบื่อพ่อกับเเม่เขาชอบทะเลาะกัน ถ้าพ่อกินเหล้านะเราต้องทนฟังเขาบ่นทั้งคืน ขนาดอยู่ในห้องยังได้ยินเขาจะมานอนเปลหน้าบ้านเเล้วก็นอนบ่นคนเดียว พ่อกับเเม่เราเป็นคนอารมณ์ร้อน เเบบคนนึงร้อนคนนึงเย็นสลับกันพอร้อนก็ร้อนทั้งคู่ พ่อเราเขาจะชอบหาเรื่องมาให้ เขาจะไปทะเลาะกับคนนั้นคนนี้ เเม่เราจะไปไหนไม่ได้เลยเเบบไปเล่นบ้านคนอื่นเขาก็จะไปตามคนทั่งหมผุ่บ้านก็รู้ว่าพ่อเราเป็คนยังไงล่าสุดทะเลาะกับคนที่อยู่หน้าบ้านเเบบเราไม่กล้ามองหน้าเขาเลย เราอายมากทำไมถึงมีพ่อเเบบนี้ชอบหาเเต่เรื่องมาให้ครอบครัวเเต่ยังไงเขาก็พ่อเราอะเนอะทำไรไม่ได้ เราอยู่ที่บ้าน3คนพ่อเเม่ลูก ตั้งเเต่ม.5  กลับมาจากโรงเรียนก็เข้าห้องเลยเเละก็ไม่ค่อยออกจากบ้านมีเเต่คนถาม นานๆทีเราจะออกไปข้างนอกเเบบไปกินเลี้ยงอะไรกับเพื่อนสมัยประถมงี้เพื่อนก็ชอบถามเเบบออกจากบ้านเป็นเเล้วหรอ ซึ่งเราเบื่อคำถามเเบบนี้มากกกกเเต่ก็ตอบๆไป เราเริ่มนอนร้องไห้เเบบบ่อยมากทั้งเรื่องครอบครัวเรื่ิงเรียนก็มีคิดอยากตายเเต่ก็ยังไงๆน้อยใจในชีวิตของตัวเองเราอยากเรียนต่อพ่อเขาไม่ให้เรียน เราเลยตัดสินใจไม่เรียนจะไปหางานทำก่อนอยากเรียนค่อยจะส่งตัวเองตอนนี้เราจบม.6เราก็ยังอยู่บ้านอยู่เพราะอายุเรายังไม่ถึง18 ที่พิมมาเราอยากจะมาเเชร์เรื่องราวชีวิต เหนื่อยมากนะ เราเคยคิดว่าเราเป็นซึมเศร้าหรือปล่าวเเต่เราก็คิดว่าไม่ได้เป็นหรอกมั้งพยามให้ตัวเองเเข้มเเข็ง อะไรนิดๆหน่อยๆยังร้องไห้ ขนาดพิมพ์ตอนนี้เรายังน้ำตาไหล55 เครียดเเหะเหนื่อยสุดๆ